Υπουργείο Εσωτερικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Μαρία' | 9 Ιουλίου 2025, 20:46

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Η σύμφωνη γνώμη του Δημάρχου στην κινητικότητα: Ένα βήμα πίσω για τη δημόσια διοίκηση Η κινητικότητα στο Δημόσιο αποτελεί έναν από τους ελάχιστους μηχανισμούς που επιτρέπουν στους δημοσίους υπαλλήλους να αξιοποιούν καλύτερα τις δεξιότητές τους και να μετακινούνται σε φορείς όπου υπάρχει πραγματική ανάγκη. Πρόκειται για θεσμό που προωθεί την ορθολογική κατανομή ανθρώπινου δυναμικού, την επαγγελματική ανάπτυξη και τη διοικητική ευελιξία. Σε αυτό το πλαίσιο, η προτεινόμενη ρύθμιση που καθιστά απαραίτητη τη σύμφωνη γνώμη του Δημάρχου για τη μετακίνηση υπαλλήλων από τους ΟΤΑ συνιστά θεσμική οπισθοδρόμηση και παραβίαση της ίσης μεταχείρισης μεταξύ των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα. 1. Μια απαράδεκτη εξαίρεση χωρίς λογική βάση Δεν υπάρχει κανένας αντικειμενικός ή λειτουργικός λόγος για τον οποίο οι υπάλληλοι των ΟΤΑ θα πρέπει να αντιμετωπίζονται διαφορετικά σε σχέση με τους υπόλοιπους δημοσίους υπαλλήλους. Στο ενιαίο κράτος, δεν μπορεί να υπάρχουν δύο ταχύτητες κινητικότητας: μία χωρίς εμπόδια για τους υπαλλήλους των υπουργείων και μία με εμπόδια για τους υπαλλήλους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η εξαίρεση αυτή υπονομεύει τη βασική αρχή της ισότητας και εγείρει ερωτήματα για το εάν η ρύθμιση αυτή εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον ή σκοπούς τοπικής εξουσίας. 2. Η σύμφωνη γνώμη μετατρέπει την κινητικότητα από δικαίωμα σε προνόμιο Η συμμετοχή στην κινητικότητα δεν πρέπει να εξαρτάται από την προσωπική ή πολιτική κρίση ενός αιρετού προσώπου. Η απαίτηση σύμφωνης γνώμης του Δημάρχου μετατρέπει ένα θεσμικά κατοχυρωμένο δικαίωμα σε διοικητικό προνόμιο, το οποίο μπορεί να χορηγείται ή να αρνείται με αδιαφανή ή υποκειμενικά κριτήρια. Αυτό ανοίγει τον δρόμο για πελατειακές πρακτικές και κρατά ομήρους υπαλλήλους που επιθυμούν επαγγελματική εξέλιξη ή μετακίνηση για λόγους οικογενειακούς ή προσωπικούς. 3. Οι ΟΤΑ δεν είναι “ιδιοκτησία” του Δημάρχου Η Τοπική Αυτοδιοίκηση αποτελεί θεσμικό πυλώνα του κράτους και δεν μπορεί να λειτουργεί ως “αυτόνομο σύστημα προσωπικού”. Οι υπάλληλοι των ΟΤΑ είναι δημόσιοι υπάλληλοι, υπάγονται σε ενιαίο νομικό και θεσμικό πλαίσιο, και δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται σαν “προσωπικό συμφέρον” των εκάστοτε αιρετών αρχών. Ο Δήμαρχος δεν είναι εργοδότης – είναι αιρετός διαχειριστής μιας δημόσιας υπηρεσίας, και η εξουσία του πρέπει να έχει σαφή όρια. Η διοίκηση δεν μπορεί να ασκείται με όρους εξάρτησης και συγκεντρωτισμού. 4. Η διοικητική ανάγκη καλύπτεται με εναλλακτικούς τρόπους Το συχνό επιχείρημα υπέρ της σύμφωνης γνώμης είναι ότι οι Δήμοι “θα αδειάσουν” από προσωπικό αν δεν έχουν λόγο στην κινητικότητα. Ωστόσο, η νομοθεσία ήδη προβλέπει εργαλεία για την προστασία κρίσιμων υπηρεσιών (εξαιρέσεις συγκεκριμένων ειδικοτήτων, αντικατάσταση πριν την αποχώρηση, τεκμηρίωση αναγκών από τον φορέα υποδοχής). Η γενικευμένη πρόβλεψη σύμφωνης γνώμης λειτουργεί τιμωρητικά και αποτρεπτικά, όχι εξισορροπητικά. 5. Ανάγκη εθνικού, όχι τοπικού, σχεδιασμού του ανθρώπινου δυναμικού Η κατανομή και αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού του Δημοσίου είναι εθνικό θέμα στρατηγικής, όχι τοπική υπόθεση. Η Ελλάδα δεν διαθέτει απεριόριστους πόρους και η κινητικότητα προσφέρει τη δυνατότητα ευελιξίας και εξορθολογισμού. Το μπλοκάρισμα αυτής της διαδικασίας σε έναν μόνο τομέα του κράτους, τους ΟΤΑ, αποδυναμώνει τον συνολικό σχεδιασμό και διαιωνίζει τις στρεβλώσεις. Συμπέρασμα Η προτεινόμενη θέσπιση της σύμφωνης γνώμης του Δημάρχου για την κινητικότητα αποτελεί ένα άσκοπο θεσμικό ανάχωμα, που υπονομεύει την ισότητα, ενισχύει τη διοικητική αυθαιρεσία και περιορίζει την κινητικότητα των υπαλλήλων χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα. Αντί να επιστρέψουμε σε παλαιοκομματικές πρακτικές, είναι καιρός να ενισχύσουμε την εμπιστοσύνη στους θεσμούς της Δημόσιας Διοίκησης, την αξιοκρατία και την ελευθερία επιλογών των εργαζομένων. Η κινητικότητα πρέπει να είναι δικαίωμα όλων, όχι προνόμιο των λίγων.