Αρχική Ρύθμιση των Χρεών Υπερχρεωμένων ΚαταναλωτώνΆρθρο 1. Πεδίο ΕφαρμογήςΣχόλιο του χρήστη Ιάσονας Χατζηθεοδώρου | 3 Νοεμβρίου 2009, 02:41
  • Σχόλιο του χρήστη 'Ιάσονας Χατζηθεοδώρου' | 3 Νοεμβρίου 2009, 02:41

    Επί του συνόλου της Πρότασης Νόμου: Πιστεύω πως το πνεύμα του νόμου θα έπρεπε να έχει ένα ρεαλιστικό πεδίο εφαρμογής, ώστε να μεριμνά για τις πραγματικές περιπτώσεις υπερχρέωσης και όχι να αφήνει 'παραθυράκια' που θα εκμεταλλευτούν κακοί οφειλέτες, ενώ παράλληλα -πέραν της διαδικασία ρύθμισης- θα πρέπει να αυξηθεί η προστασία όλων των οφειλετών απέναντι στους πιστωτές τους, ώστε στο μέλλον να υπάρχουν αυστηρότερα κριτήρια δανειοδότησης και κατά δεύτερον να μην αγκομαχούν οικονομικά τα νοικοκυριά ανεξαρτήτου της ικανότητας αποπληρωμής. Με άλλα λόγια, πέραν των κοινωνικά ρυθμιστικών διατάξεων χρειαζόμαστε και ρυθμίσεις που θα θέσουν τις βάσεις μιας υγιούς πιστωληπτικής αγοράς για το μέλλον. Δυστυχώς όμως φοβάμαι πως η πρόταση νόμου που προωθείται εξυπηρετεί μάλλον επικοινωνιακούς σκοπούς παρά αντικειμενικούς. Η ρίζα του κακού δεν θίγεται καθόλου, ενώ οι προβλεπόμενες διαδικασίες μπορούν να χαρακτηριστικούς από δαιδαλώδεις μέχρι καφκικές, υποβάλλοντας τους οφειλέτες σε ταλαιπωρία και επιπλέον ψυχολογική φθορά. Υπάρχει υπερβολική μέριμνα για την τήρηση των διαδικασιών και την εξάντληση όλων των ένδικων μέσων χωρίς να προσφέρονται τα απαραίτητα εργαλεία στους οφειλέτες για την ακολουθία αυτών, ενώ παράλληλα μετατίθεται όλο το βάρος στην κρίση της/του Ειρηνοδίκη. Το κυριότερο ήτημα όμως είναι πως ενώ η δανειοληπτική αγορά έχει αλλάξει καθαρά λόγω της οικονομικής κρίσης, ακόμη δεν υπάρχει καμμία απολύτως μέριμνα από τη πολιτεία για τον ουσιαστικό έλεγχο των ληστρικών όρων δανειοδότησης. Είναι υποκριτικό και ανεφάρμοστο λοιπόν να προωθείται μια ρύθμιση χρεών υπερχρεωμένων καταναλωτών χωρίς πρώτα να υπάρχει η υποδομή ώστε να σταματήσει η τοκογλυφία και η δημιουργία υπερχρεωμένων καταναλωτών. Άραγε η πολιτεία είναι διατεθείμενη να κάνει μια απογραφή της τελευταίας 15ετίας και να συγκρίνει τα συνολικά κέρδη των τραπεζών με τη συνολική χρέωση των νοικοκυριών; Με λύπη μου παρατηρώ πως πολλά από τα σχόλια αποδίδουν ευθύνες στους οφειλέτες, ξεχνόντας πως ο τελευταίος που αδικείται από την υπάρχουσα νομοθεσία είναι τα πιστωτικά ιδρύματα, εκ των οποίων πολλά αγνόησαν προκλητικά το πακέτο των 28 δις για να μην πληγωθεί η χρηματιστηριακή τους αξία την ίδια στιγμή που η αγορά αναζητούσε διακαώς ρευστότητα. Η πραγματικότητα είναι πως το υποτιθέμενο κράτος δικαίου έχει πλήθος νόμων για να προστατεύει τις τράπεζες και τους καταχρηστικούς τους όρους και χρεώσεις, και με τη παρούσα πρόταση καλείται ο πολίτης ατομικά και με δικά του έξοδα, ενώ είναι ήδη πιεσμένος οικονομικά και απειλείται η κυριότητα των περιουσιακών στοιχείων του, να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Η τελική μου αίσθηση από το σύνολο της πρότασης είναι πως απλά δημιουργείται ένα ενδιάμεσο στάδιο πριν τις διαδικασίες πλειστηριασμών και πτώχευσης, του οποίου η επιτυχία υπέρ των οφειλετών θα είναι εξαιρετικά μικρή, χωρίς να έχει γίνει το παραμικρό για την ουσιαστική θωράκιση των δανειοληπτών και των καταναλωτών. Επί των παραγράφων του άρθρου 1: Δεν υπάρχουν μέτρα και σταθμά ('οριστική ή επαπειλούμενη μη δόλια μόνιμη αδυναμία πληρωμής των ληξιπρόθεσμων χρηματικών οφειλών του') για το ποιός δύναται να υπαχθεί στη διαδικασία. Με τα επόμενα άρθα ουσιαστικός κριτής κρίνεται το εκάστοτε Ειρηνοδικείο το οποίο ανεξαρτήτως της πιθανολογούμενης επιείκιας που μπορεί να προτίθεται να δείξει, καλείται να αξιολογήσει οικονομικά πλάνα αποπληρωμής επί των οποίων ελάχιστη γνώση μπορεί να κατέχει. ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη για πάγωμα πληστειριασμών για 18 μήνες, πάγωμα ανατοκισμών για 12 μήνες, και πάγωμα οφειλών για 12 μήνες από την ημερομηνία υποβολής αίτησης της ρύθμισης των χρεών. 1.4 Αυτή η παράγραφος ντροπιάζει το πνεύμα του νόμου, αφού του δίνει χαριστικό χαρακτήρα αγνοώντας τις εγκληματικές πρακτικές των τραπεζών. Πλήρης διαγραφή της.