Αρχική Ρύθμιση των Χρεών Υπερχρεωμένων ΚαταναλωτώνΆρθρο 1. Πεδίο ΕφαρμογήςΣχόλιο του χρήστη Ιωάννης Β. Μητρέλης | 4 Νοεμβρίου 2009, 18:39
  • Σχόλιο του χρήστη 'Ιωάννης Β. Μητρέλης' | 4 Νοεμβρίου 2009, 18:39

    Μία γενική παρατήρησις επί του προτεινομένου Νόμου. Η όποια αίτησις εξωδικαστικού ή μη συμβιβασμού, θα πρέπει να υποχρεώνει τον δανειστή/Τράπεζα/Πιστωτικό Ίδρυμα να γνωρίση στον οφειλέτη το πλήρες ύψος της οφειλής του, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί με τους ανατοκισμούς, τις υπερημερίες, και τα δικαστικά έξοδα, (αγωγές, διαταγές, εκτελέσεις, προγράμματα κ.λ.π.). Άλλως να προβλεφθούν αυστηρές ποινές και αποζημιώσεις, γιά τις περιπτώσεις που τα Πιστωτικά Ιδρύματα αρνούνται να γνωρίσουν το υπόλοιπο οφειλής και τις κινήσεις στους οφειλέτες. Τα επιβαλλόμενα από την ΤτΕ πρόστιμα σύμφωνα με την ΠΔ/ΤΕ 2577/2006, είναι θωπείες, και δεν λειτουργούν υπέρ του δανεισθέντος καταναλωτού-πολίτη. Οι τράπεζες σε καμμία περίπτωση δεν τα ανακοινώνουν εγγράφως, ουδέ καν ενώπιον δικαστηρίων, με αποτέλεσμα όσοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να προβούν σε αγωγές επιδείξεως εγγράφων, να καταβάλλουν ότι οι τράπεζες χρεώνουν, στα σχετικά απόγραφα. Δεν συμμορφούνται με το αρθρ. 42 του Ν. 2912/2001 όπως αυτό ισχύει, με αποτέλεσμα τις υπερχρεώσεις των δανεισθέντων. Όσοι τυγχάνουν κάτοχοι περιουσίας και απειλούνται με αναγκαστικές εκτελέσεις, αναγκάζονται να τα καταβάλλουν. Οι δε Τράπεζες, τα σχετικά έσοδα, τα οποία δεν προκύπτουν από τις κινήσεις των λογαριασμών που αποτυπώνονται στα εμπορικά βιβλία της Τραπέζης, τα εγγράφουν ως έκτακτα έσοδα, με προφανείς συνέπειες στους ισολογισμούς των, και τις φοροδοτικές των υποχρεώσεις.