Αρχική Ρύθμιση των Χρεών Υπερχρεωμένων ΚαταναλωτώνΆρθρο 1. Πεδίο ΕφαρμογήςΣχόλιο του χρήστη ΤΣΑΚΝΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ | 5 Νοεμβρίου 2009, 00:36
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΤΣΑΚΝΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ' | 5 Νοεμβρίου 2009, 00:36

    ΠΡΟΤΑΣΗ ΙΣΩΣ ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΥΠΕΡΔΑΝΕΙΣΜΟΥ Μια ιδέα που θα μπορούσε να λύσει το θέμα με δίκαιο και σοβαρό τρόπο για όλες τις πλευρές (Ελληνική κοινωνία, δανειολήπτες πιστωτικών καρτών και δανείων, Τράπεζες) είναι η παρακάτω: Να ξεχωρίσουν από το σύνολο των δανειοληπτών αυτοί που υπό την πίεση αναγκών έκαναν το λάθος να υπερχρεωθούν στο παρελθόν κυρίως μέσω πιστωτικών καρτών και προσωπικών δανείων αλλά καταφέρνουν με νύχια και με δόντια να ανταπεξέρχονται στους βαρύτατους τόκους, πανωτόκια και άλλες χρεώσεις τους σε βάθος χρόνου, δηλαδή πάνω από ένα η δύο χρόνια μέχρι και σήμερα. Αυτό το λέω γιατί το μεγάλο επιχείρημα, και αρκετά σωστό, των τραπεζών για τα υψηλά επιτόκια (σε καμιά βέβαια περίπτωση τόσο ψηλά όπως τα ισχύοντα στην Ελλάδα στα 17% - 20% αναλόγως) είναι η επισφάλεια να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Με αυτή την αιτιολογία όμως έχουν ήδη εισπράξει εδώ και χρόνια ποσά που έχουν ξεπεράσει το όριο της τοκογλυφίας αν συγκριθούν με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά δεδομένα. Η ιδέα είναι η εξής: Να διατηρούν οι τράπεζες κάπως υψηλότερα επιτόκια από αυτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά να συμψηφίσουν με το συνολικό ποσό που έχουν να λαμβάνουν ετεροχρονισμένα τα επιπλέον ποσά που εισέπραξαν τα χρόνια που πέρασαν (με την αιτιολογία της επισφάλειας – ρίσκου), εφ’ όσον για μεγάλο χρονικό διάστημα έχουν πληρωθεί οι τόκοι τους, άρα εκ των πραγμάτων και του ως τώρα αποτελέσματος το επιχείρημα αυτό καταρρίπτεται. Το χρονικό αυτό διάστημα μπορεί μάλιστα να καθοριστεί σε ένα ή δύο ή έστω σε τρία χρόνια και αυτό διότι προφανώς η έννοια της επισφάλειας αφορά πάντα το αβέβαιο μέλλον και ποτέ το παρελθόν. Με αυτόν τον τρόπο ελαττώνεται το χρέος του δανειολήπτη και μπορεί να φανεί ένα φως για την επίλυση του προβλήματός του. Πόσο μάλλον όταν το προϊόν του δανεισμού του από κάρτες και καταναλωτικά δάνεια δεν έχει ξοδευτεί σε σπίτια, μέσα αναψυχής και ακριβή διαβίωση αλλά όπως πολύ συχνά στην πράξη συμβαίνει σε επενδύσεις και λειτουργικά έξοδα της επιχείρησης του πολλές φορές οικογενειακής. Όταν δηλαδή παλεύει να συνεχίσει το επάγγελμά του με όσα καλά αυτό συνεπάγεται: απασχόληση άλλων ατόμων, δράση και εργασία για τον ίδιο και την οικογένειά του, επενδύσεις για την επιχείρησή του, και γενικά τόνωση της Εθνικής Οικονομίας και Παραγωγής σε όποιο βαθμό συμβάλει Αν δεν γίνει αυτή η επανόρθωση από την κοινωνία το πιθανότερο (και σίγουρα άδικο) είναι ο δανειολήπτης να μην μπορέσει αυτός να πορευθεί στο μέλλον με το τόσο μεγάλο φορτίο των τόκων που τον επιβαρύνει. Ίσως τα παραπάνω να μην αφορούν ακριβώς το παρόν νομοσχέδιο αλλά νομίζω ότι θα έπρεπε να περιληφθούν σε αυτό ή σε κάποιο άλλο σχετικό νόμο ο οποίος θα συμβάλει στην ανάπτυξη με τη βοήθεια ατόμων που επιχειρούν και αγωνίζονται. Διότι προφανώς για να μπορούν να πληρώνουν τόκους 17% - 20% τόσα χρόνια σημαίνει ότι κερδίζουν λεφτά, τα οποία όμως τα τρώει ο υψηλότοκος δανεισμός ενώ κάλλιστα θα μπορούσαν να αποπληρώσουν το μισό τους χρέος και να είναι σε πολύ ελαφρύτερη οικονομική κατάσταση και με άλλο αέρα θα συνέχιζαν τις επενδύσεις σε εξοπλισμό και την παραγωγική τους δραστηριότητα. Ας κάνουμε ένα χοντρικό παράδειγμα: Έστω κάποιος επί δυόμισι χρόνια χρωστάει 250000 € με τόκους 20%. Κάθε χρόνο πληρώνει 50000 € σε τόκους και σε δυόμισι χρόνια έχει ήδη δώσει 125000 €. Αν θεωρήσουμε ότι η εκμετάλλευση του κεφαλαίου τη στιγμή που οι καταθέσεις αμείβονται με 3% πρέπει να είναι 8% τότε το επιπλέον 12% ( από τα 20%) για να μην θεωρηθεί ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟΣ ΠΛΟΥΤΙΣΜΟΣ θα το θεωρήσουμε μία μορφή ΕΓΓΥΗΣΗΣ για το ρίσκο που παίρνουν οι τράπεζες όταν δανείζουν χωρίς προσημείωση. Η εγγύηση όμως αυτή απέφερε ήδη 2,5 x 250000 x 12% = 75000 στις τράπεζες. Αυτά τα χρήματα ως εγγύηση που δεν χρειάζεται πλέον πρέπει να επιστραφούν συμψηφιζόμενα με το χρέος και ο δανειολήπτης θα οφείλει πλέον 250000 – 75000 = 175000, θα πληρώνει δε κατά έτος 175000 x 20% = 35000 από 50000 που πλήρωνε. Η ίδια τακτική αν εφαρμοστεί π.χ. κάθε έτος, έστω και με το επιτόκιο 20% για εγγύηση θα έχουμε κάθε χρόνο και ελαφρύτερη κατάσταση και φυσικά επειδή μία φορά την έχει πάθει λογικά θα κάνει το παν περικόπτοντας κάθε τι περιττό ώστε να εξοφλήσει το χρέος του. Βέβαια αν το 20% σταματάει σε ένα πλαφόν 14% και το εύλογο επιτόκιο του 8% γίνει 6% τότε τα πράγματα θα είναι πολύ ευκολότερα Αυτή είναι μια πολύ καλύτερη οικονομικά πρόταση από τις χαριστικές ρυθμίσεις πτωχευσάντων ή υπό πτώχευση επιχειρηματιών οι οποίες εκτός της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης που εμπεριέχουν δεν βοηθάνε καθόλου στο πρόβλημα της αναθέρμανσης της οικονομίας