• Σχόλιο του χρήστη 'Νέο Ρεύμα - Νέο Όραμα' | 29 Αυγούστου 2022, 23:16

    Η έννοια επιχειρηματικά πάρκα έχει θετική χροιά και χρήσιμο θα ήταν να υπάρχει μηχανισμός δημιουργίας τους και χρηματοδότησης τους, αλλά όχι σε βάρος της ύπαρξης των υφισταμένων μονάδων. Η εφαρμογή τους όμως με την πολυδαιδαλότητα της νομοθεσίας και τα παράθυρα καταστρατηγήσεων στις όποιες περιοχές υπάρχουν, δεν δημιούργησαν θετικό κλίμα. Για αυτό σήμερα επίσημα βρίσκονται εκτός οργανωμένων θυλάκων το 95% των μονάδων παραγωγής. Η νομοθεσία επιτρέπει για 30 χρόνια στις μονάδες παραγωγής την παραμονή και επέκταση σε ασύμβατες χρήσεις γης. Οι περιοχές όπου υπάρχουν συγκεντρώσεις μονάδων παραγωγής ή επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και έχουν έχουν σχέδια πόλεως, ορισμένες φορές στερούνται κάποιων επιμέρους υποδομών, που είναι υποχρέωση της πολιτείας, κράτους, περιφέρειας ή δήμων να συμπληρώσουν ή να υλοποιήσουν. Αν σε ορισμένες περιοχές τα έργα αυτά δεν γίνονται, δεν σημαίνει ότι πρέπει οι ίδιες οι επιχειρήσεις να ξαναεπιβαρυνθούν το κόστος σχεδίου πόλεως με νέες εισφορές σε γη και χρήμα, από 25-15% και 15% αντίστοιχα. Προτείνουμε την διαγραφή από τα σχετικά άρθρα. Ιδιαίτερα σε περιοχές κοντά στα αστικά κέντρα, Καλοχώρι, Ασπρόπυργος, Λαύριο. Στις περιοχές σε αποστάσεις 50-80 χλμ. Από τις πόλεις, όπου οι αξίες γης είναι χαμηλές, μια εισφορά 5-15% ίσως να είναι εφικτή και να μην καταστρέφει επιχειρήσεις. Με την προκήρυξη των περιοχών ή πάρκων να μην υπάρχουν αναστολές αδειών, όπως προβλέπει η νομοθεσία, μέχρι να γίνουν τα πάρκα. Θα καταστραφούν χιλιάδες επιχειρήσεις. Σημειώνουμε την παράγραφο λειτουργού περιοχών. Ο Διευθύνων σύμβουλος της ΕΤΒΑ Αθανάσιος Ψαθάς είχε δηλώσει πρόσφατα για τις ΟΥΜΕΔ ότι ''Ο νόμος σήμερα προβλέπει ότι η ανάπτυξη ενός ΟΥΜΕΔ γίνεται από ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες αποκτούν τη γη και αναπτύσσουν τις απαραίτητες υποδομές, ώστε να προσελκύσουν επιχειρήσεις να εγκατασταθούν. Στις ειδικές περιπτώσεις που ΑΒΣ μετασχηματίζονται σε οργανωμένους ΟΥΜΕΔ, απαιτείται η συναίνεση του 55% των προεγκατεστημένων επιχειρήσεων για να προχωρήσει το έργο, από ιδιώτη πάντα επενδυτή. Ο ιδιώτης αυτός, αν υποθέσουμε ότι καταφέρνει να εξασφαλίσει τη συναίνεση, πράγμα μάλλον ουτοπικό, θα αναμένει να ανακτήσει τα χρήματα της επένδυσής του σε βάθος δεκαετιών, μέσω των κοινοχρήστων που θα χρεώνει για τη χρήση των υποδομών (και ενδεχομένως της πώλησης ή ενοικίασης οικοπέδων). Στην πράξη, το μοντέλο αυτό δεν δουλεύει''.