• Σχόλιο του χρήστη 'Πέτρος Βαρελίδης' | 22 Δεκεμβρίου 2010, 20:27

    Η παρ. 2 πρέπει να διαγραφεί. Είναι σαφές ότι επιδιώκει να παρακάμψει τυχόν περιορισμούς και εμπόδια που τίθενται από τις θεσμοθετημένες χρήσεις γης, αφού προφανώς θα γίνεται ταυτόχρονα με την αλλαγή κατάταξης σε βαθμό όχλησηςμε τη διαδικασία της παρ.4 του άρθρου 38. Αν και δεν αμφισβητώ τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας ρύθμισης (επίλυση χρόνιων προβλημάτων και "νομιμοποίηση" διαμορφωμένων καταστάσεων, όπου παρατηρείται απόλυτη αντίφαση ανάμεσα στις θεσμοθετημένες επιτρεπόμενες χρήσεις γης και την πραγματική κατάσταση) εντούτοις οι κίνδυνοι είναι τελικά περισσότεροι. Ο συνδυασμός των διατάξεων αυτών: α) δεν παρέχει ασφάλεια δικαίου αφού δεν θα υπάρχει βεβαιότητα αν μία δραστηριότητα επιτρέπεται κατά παρέκκλιση ή απαγορεύεται πλήρως. Τυχόν παρέκκλιση προφανώς δημιουργεί σημαντικές υπεραξίες υπέρ του επενδυτή, για τις οποίες μάλιστα δεν φορολογείται, β) υπονομεύει την ισονομία αφού ίδιες δραστηριότητες ουσιαστικά θα επιτρέπονται ή απαγορεύονται κατά το δοκούν. Άλλωστε δηλώνεται σαφώς ότι πρόκειται για ατομικές διοικητικές πράξεις. γ) δίνει περιθώριο συναλλαγής προκειμένου να δοθεί η παρέκκλιση και, έτσι κι αλλιώς, θα πλανάται σε κάθε περίπτωση η υπόνοια της εύνοιας και της διακριτικής μεταχείρισης έναντι οικονομικών ή άλλων ανταλλαγμάτων δ) είναι αμφιβόλου νομιμότητας και θεωρώ πολύ πιθανό ότι θα έχει σαν συνέπεια σωρεία προσφυγών στο ΣτΕ