• Σχόλιο του χρήστη 'ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΗΣ' | 16 Μαΐου 2011, 19:56

    Προφανώς χάριν σύντμησης του χρόνου που μεσολαβεί από την κατάθεση του σήματος μέχρι την καταχώρισή του, προβλέφθηκε ότι η καταχώριση θα γίνεται με τελεσίδικη απόφαση και όχι με αμετάκλητη, όπως σήμερα. Η σκοπιμότητα της ρύθμισης είναι κατανοητή και ι ίδια η ρύθμιση είναι ίσως ανεκτή. Ενέχει όμως και κινδύνους. Π.χ. τι θα γίνεται αν γίνει η καταχώριση με τελεσίδικη απόφαση, αλλά μετά η απόφαση αυτή ακυρωθεί αναιρετικά; Στο μεταξύ χρονικό διάστημα το σήμα έχει καταχωρηθεί, έχει παραγάγει έννομες συνέπειες, έχει αποτελέσει κώλυμα για την καταχώριση άλλων σημάτων, κλπ. Γεννάται ζήτημα επιγενόμενης ανατροπής εννόμων σχέσεων και δικαιωμάτων που έχουν παγιωθεί. Γι’ αυτό θα ήταν ίσως ορθότερο να καταργηθεί η δυνατότητα έφεσης κατ’ αποφάσεων του ΔιοικΠρωτΑθ και να υπάρχει μόνο δυνατότητα αναίρεσης στο Συμβούλιο Επικρατείας. Δηλ. η χρονική σύντμηση που επιδιώκεται να εξασφαλιστεί με την κατάργηση του βαθμού της έφεσης. Τούτο θα εξασφαλίσει χρονική σύντμηση πολύ μεγαλύτερη. Δεν εγκυμονεί τους πιο πάνω κινδύνους ανατροπής παγιωμένων εννόμων σχέσεων. Επίσης, η κατάργηση του σταδίου της έφεσης είναι συνταγματικά ανεκτή, γιατί και υπό το Σύνταγμα και υπό την ΕΣΔΑ το δικαίωμα σε αποτελεσματική έννομη προστασία και δίκαιη δίκη δεν περιλαμβάνει ως υποχρεωτικό το στάδιο της έφεσης. Για τους ίδιους ως άνω λόγους είναι ορθότερο και η διαγραφή του σήματος να γίνεται με αμετάκλητη απόφαση, όπως μέχρι σήμερα και όχι με τελεσίδικη, όπως ορίζει το αρ. 32 παρ. 9 του νομοσχεδίου.