Αρχική Ρύθμιση των Χρεών Υπερχρεωμένων ΚαταναλωτώνΆρθρο 1. Πεδίο ΕφαρμογήςΣχόλιο του χρήστη Λαμπαδάκης Γεώργιος | 27 Οκτωβρίου 2009, 21:05
  • Σχόλιο του χρήστη 'Λαμπαδάκης Γεώργιος' | 27 Οκτωβρίου 2009, 21:05

    Δυστυχώς το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποτελεί ένα ακόμη "τραγικό" παράδειγμα της πολυνομίας που επικρατεί στην Ελλάδα. Ένα αόριστο νομοσχέδιο, χωρίς ουσία, το οποίο γίνεται αποκλειστικά και μόνο ΧΑΡΙΝ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΟΥ της κοινής γνώμης. Και αναφέρομαι ειδικότερα: - Ένας πολίτης, ο οποίος δε διαθέτει επαρκή περιουσία για να αποπληρώσει τα χρέη του προς τις τράπεζες, που θα βρει τα χρήματα για να πληρώσει δικηγόρο, ώστε να προβεί σε όλες αυτές τις γραφειοκρατικές ενέργειες; Άρα στις περισσότερες περιπτώσεις (για να μην πω σε όλες) θα είναι ανέφικτη η υπαγωγή στη "ρύθμιση" και το συγκεκριμένο νομοθέτημα θα καταστεί "κενό γράμμα". - Προς τι η επιβάρυνση των Δικαστηρίων και δη των Ειρηνοδικείων; Όταν στα περισσότερα Ειρηνοδικεία της χώρας προσδιορίζονται υποθέσεις 1,5 και 2 χρόνια μετά την κατάθεση της αίτησης (αγωγής), όταν το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή της απονομής της Δικαιοσύνης είναι ουσιαστικά η "αρνησιδικία" από το μεγάλο χρονικό διάστημα που απαιτείται για την τελεσιδικία και την εκτέλεση των αποφάσεων, ο νομοθέτης βάζει μία ακόμη "ταφόπλακα" στις προσπάθειες για ταχεία απονομή της Δικαιοσύνης, τη στιγμή μάλιστα που επανειλημμένως έχουμε καταδικασθεί για το λόγο αυτό από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Θεωρώ ότι η ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΣ. Αν μπορεί να δοθεί κάποια λύση, αυτή θα έπρεπε να αναζητηθεί ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΞΩΔΙΚΑΣΤΙΚΑ, ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ. -Για το ζήτημα των πανωτοκίων έχει υπάρξει ήδη νομοθετική ρύθμιση (δεν μπορεί το συνολικό χρέος του δανείου με τα πανωτόκια να ξεπερνά ένα ποσό σε σχέση με την αρχική οφειλή) -Η πρακτική που ακολουθείται μέχρι σήμερα από τις τράπεζες είναιη προσπάθεια διακανονισμού με τον οφειλέτη μετά την έκδοση της διαταγής πληρωμής, ενώ η επιβολή της κατάσχεσης και του πλειστηριασμού γίνεται, στις περισσότερες περιπτώσεις, για λόγους πίεσης και μόνο, αφού στόχος της τράπεζας περισσότερο είναι η τακτοποίηση του χρέους και όχι η εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων του οφειλέτη, η οποία είναι ιδιαίτερα δαπανηρή για αυτήν και χωρίς σίγουρα αποτελέσματα (οι πλειστηριασμοί είτε αποβαίνουν άκαρποι, με αποτέλεσμα να επιβαρύνεται η τράπεζα με έξοδα δικαστικών επιμελητων κλπ. είτε ο οφειλέτης χρωστάει σε Εφορίες, Ι.Κ.Α. κλπ., οι οποίες προηγούνται στην κατανομή του πλειστηριάσματος, με αποτέλεσμα στο τέλος να μην επαρκεί για την τράπεζα). Για το λόγο αυτό οι τράπεζες προβαίνουν σε συμφωνία με τον οφειλέτη για την καταβολή ενός ορισμένου ποσού, ώστε να επιτευχθεί ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥ για ένα εξάμηνο, όπως προβλέπει ήδη η νομοθεσία και, ανάλογα με την εκπλήρωση των υποχρεώσεων του διακανονισμού, υπάρχει και η δυνατότητα παράτασης της συμβολαιογραφικής αναστολής. Επιπλέον, σύμφωνα με την πρακτική που ακολουθούν οι τράπεζες τα τελευταία χρόνια στις περιπτώσεις διαταγών πληρωμής δεν προβαίνουν σε κατάσχεση και πλειστηριασμό των περιουσιακών στοιχείων του οφειλέτη, εφόσον η απόφαση δεν έχει τελεσιδικήσει (ακόμη κι αν δεν έχει ασκηθεί αίτηση αναστολής από τον οφειλέτη). Με τη βραδύτητα που εκδικάζουν τα Δικαστήρια, αν ο οφειλέτης ασκήσει ανακοπή κατά της διαταγής πληρωμής στα αρμόδια Δικαστήρια, τότε η υπόθεση μπορεί να τελεσιδικήσει ύστερα από 5-6 χρόνια. Επομένως, υπάρχει αρκετός χρόνος για τον οφειλέτη να τακτοποιήσει με διακανονισμό την οφειλή του προς την τράπεζα. Από τη στιγμή που έχει τα χρήματα για να πληρώσει δικηγόρο και να καθυστερήσει την υπόθεση για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, γιατί με τα ίδια χρήματα να προβεί σε αυτήν τη "ρύθμιση"; Νόμοι υπάρχουν, λοιπόν, οι οποίοι να δίνουν λύση στο πρόβλημα και δεν είναι ανάγκη να "εφευρίσκουμε" συνεχώς νέους, που δεν εξυπηρετούν απολύτως τίποτε. Η ασυδοσία των τραπεζών και η καταλήστευση από αυτές των ιδιωτών θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί με άλλα μέτρα και όχι με "ανούσια" νομοσχέδια, όπως το συγκεκριμένο, το οποίο ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ και δε θα πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνει νόμος του κράτους. Πάντως, επικροτώ την απόφαση της κυβέρνησης για τη δημόσια διαβούλευση των νομοσχεδίων. Αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για τη διεύρυνση αυτού που ονομάζουμε "συμμετοχική δημοκρατία". Ευχαριστώ για το χώρο που μου διαθέσατε για την ανάπτυξη των απόψεών μου.