Αρχική Ρύθμιση των Χρεών Υπερχρεωμένων ΚαταναλωτώνΆρθρο 1. Πεδίο ΕφαρμογήςΣχόλιο του χρήστη ΦάνηςΖ | 1 Νοεμβρίου 2009, 15:11
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΦάνηςΖ' | 1 Νοεμβρίου 2009, 15:11

    Ξανανεβάζω τις προτάσεις μου με μικροδιορθώσεις. Αναμένω να δω τι προβλέπεται και για τις επιχειρήσεις και τη ρύθμιση των χρεών τους αφού σε μεγάλο βαθμό ο ¨Έλληνας μικροεπιχειρηματίας μπερδεύει την ατομική με την εταιρική τσέπη και πολλά χρέη δημιουργήθηκαν και εξ’ αυτού του λόγου. Και θα ήθελα πραγματικά να δω στη χώρα μας ο επιχειρηματίας να έχει τη δυνατότητα να ξαναδημιουργεί και όχι να στιγματίζεται ως αποτυχημένος, ιδιαίτερα αν κάτι δεν πάει καλά σε περίοδο γενικευμένης κρίσης. Σχετική έρευνα στις ΗΠΑ έδειξε πως μεγάλοι επιχειρηματίες “πτώχευσαν” και μια και δύο φορές στη ζωή τους προτού δημιουργήσουν κάτι μεγάλο και σημαντικό. Εδώ τους πετροβολάμε και νομίζω πως γενικά η κοινωνία μας πρέπει να αλλάξει γνώμη για την επιχειρηματικότητα. Οι προτάσεις μου είναι υπό το πρίσμα και των δύο περιπτώσεων, δηλαδή ρύθμισης χρεών νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Α. σε μακροσκοπικό πεδίο στα πλαίσια μίας νέας παγκόσμιας διακυβέρνησης 1. Καθώς δυστυχώς, εκτός από υπερχρεωμένα νοικοκυριά, έχουμε και υπερχρεωμένα κράτη, το αποδυνάμωμα του έξυπνου χρήματος και των τραπεζών (ιδιαίτερα εκείνων που επιδίδονται στο εμπόριο χρέους κρατών)με την απ’ ευθείας διαπραγμάτευση με Οργανισμό που θα προέλθει από τη σύμπλευση ενδιαφερόμενων κρατών (χωρίς να χρειάζεται πχ η γερμανική ή άλλη συμμετοχή) και θα διαπραγματεύεται με κεφάλαια που σήμερα υποχρεωτικά αγοράζουν τράπεζες στις ανά τον κόσμο χρηματαγορές, σπάζοντας μεταξύ άλλων και το καθεστώς χειραγώγησης κρατικών αξιών μέσω βαθμονομήσεων από διεθνείς ελεγκτικούς οίκους. Funds μπορούν να ενδιαφερθούν για στήριξη μίας χώρας ή ευρύτερης περιοχής χωρίς ενδιάμεσους 2. Ο διαχωρισμός των τραπεζών σε εκείνα τα ιδρύματα που ασχολούνται με την κλασσική τραπεζική από εκείνη που ασχολούνται με το χρηματιστήριο, την αγορά ομολόγων και τα χρηματοπιστωτικά προϊόντα. Όπως πχ είναι αντιδεοντολογικό ο Σύμβουλος Επιχειρήσεων να είναι και Ελεγκτής (auditor) καθώς φοράει δυο καπέλα έτσι να συμβαίνει και με τις τράπεζες 3. Η ανάπτυξη και υποστήριξη τραπεζών καθαρά μέσω e-banking με μικρά λειτουργικά έξοδα και δυνατότητα πρόσβασης όπου γης (το credit profile κάθε καταναλωτή θα μπορούσε να γίνεται μέσω δημόσιων Οργανισμών διαθέσιμο σε πιστοποιημένους ενδιαφερόμενους και όχι να είναι αποκλειστικότητα τραπεζικών ιδρυμάτων όπως συμβαίνει με τον Τειρεσία) αλλά και τράπεζες των φτωχών τύπου Grameen bank 4. Η θεσμοθετημένη δυνατότητα της λειτουργίας Ιδιωτικής Δανειοδότησης και Κεφαλαίων Επιχ. Συμμετοχών με την ανάπτυξη των θεσμών business angel που δεν υπάρχει στη χώρα μας και του venture capitalist (πάλι εδώ οι τράπεζες έχουν εμπλακεί με πενιχρά αποτελέσματα) 5. Η διαμόρφωση σύγχρονου πτωχευτικού δίκαιου στη χώρα μας όπου η ΕΠΕ και η ΑΕ είναι πραγματικά περιορισμένης ευθύνης και δεν εγγράφουν προσημειώσεις σε ατομική περιουσία στις τράπεζες αλλά οι τελευταίες αξιολογούν τα επιχειρηματικά σχέδια τους Κάποια εύκολα κάποια δύσκολα, όλα όμως νομίζω δυνατά. Τα περισσότερα έχουν να κάνουν με τη διαπραγματευτική ισχύ των τραπεζών που νομίζω υποσκάπτει την κοινωνία μας και πρέπει να διορθωθεί. Β. σε μικροσκοπικό πεδίο στα πλαίσια της πρότασης Νόμου 1. τη δημιουργία μίας “Τράπεζας Διαχείρισης Υποχρεώσεων” στην οποία θα έχει το δικαίωμα να προσφεύγει ο κάθε υπερχρεωμένος καταναλωτής και θα λειτουργεί παράλληλα με τη διάρκεια της διαδικασίας ή και μετά από την τελική διευθέτηση, η οποία θα αγοράζει χρέη υπό το καθεστώς του νέου Νόμου. Αυτό προτείνεται σε περιπτώσεις όπου η κρίση οδήγησε υγιείς ή νεογέννητες επιχειρήσεις και τους επιχειρηματίες τους σε κρίση και θέλουν μια ανάσα για να μπορέσουν να επανέλθουν. Αυτή η τράπεζα μπορεί να ιδρυθεί είτε αποκλειστικά από δημόσια είτε μεικτά με ιδιωτικά κεφάλαια. Η τράπεζα υποχρεώσεων και όχι χρεών θα προσβλέπει στην υποχρέωση των ωφελούμενων να επιστρέψουν τμηματικά τη διαφορά του χρέους από την επιδικασμένη υποχρέωση πέραν της δεδικασμένης οφειλής. Από την άλλη πλευρά όποιος μπαίνει σε μία τέτοια διαδικασία δεν θα αναφέρεται σε καμία λίστα τύπου Τειρεσία. 2. Δυνατότητα υπαγωγής και όχι υποχρεωτικής πώλησης των λοιπών ακινήτων του οφειλέτη πέραν της α’ κατοικίας (ή αυτής στην περίπτωση που ξεπερνά τα 240 τμ) σε νέα δανειακή σύμβαση με προκαθορισμένο ύψος, πχ 80% εμπορικής αξίας, με την οποία θα αποπληρώνει υφιστάμενες υποχρεώσεις. Με το να οδηγήσουμε στη σημερινή κατάσταση άλλες 30-50.000 ακίνητα στην πώληση όχι μόνο θα καταστρέψουμε την κτηματαγορά αλλά και πιθανότατα να μπούμε σε “αποπληθωριστική” συμπεριφορά τύπου Ιαπωνίας προ 10ετίας, χάνοντας τεράστιες αξίες ως κοινωνία. Ενώ το παράδειγμα των ΗΠΑ που “έσπρωξαν” λεφτά στην αγορά κράτησε την κτηματαγορά – πτώση 11,3% από πέρυσι αλλά αύξηση 1,2% τον Αύγουστο για τέταρτο συνεχόμενο μήνα. 3. αν και όπως διαφαίνεται η θέση μου δεν είναι φιλικά διακείμενη στις τράπεζες, δεν παύουν να είναι μέρος της λύσης και πάντως κάθε καταναλωτής που υπογράφει μαζί τους οφείλει να τιμά την υπογραφή του (εξαιρώ τις λεόντειες συμπεριφορές, τις μονομερείς αποφάσεις, κλπ.) Θα πρότεινα οι τράπεζες ανάλογα βεβαίως και την περίπτωση, να προσφέρουν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας εξωδικαστικού συμβιβασμού, τουλάχιστον ετήσια περίοδο χάριτος και χρήση ως ανώτατου επιτοκίου για τα επίμαχα χρέη το δικαιοπρακτικό επιτόκιο που είναι στο 6,75% (υπάρχει σχετική απόφαση Άρειου Πάγου, ώστε πολλά να λυθούν στο εξωδικαστικό επίπεδο. Το θέμα πρέπει να είναι μία έντιμη λύση και η ανάληψη της κοινωνικής ευθύνης των τραπεζών στην ελληνική κοινωνία.