• Οι ρυθμίσεις του προσχεδίου είναι χρήσιμες και καλοδεχούμενες. Κάθε βήμα στην κατεύθυνση της διευκόλυνσης των μεταμοσχεύσεων, βοηθά στο να γίνουν ευρύτερα γνωστές και να ευαισθητοποιηθεί η κοινωνία. Εν τούτοις και το προσχέδιο αυτό έχει αντιφάσεις, όπως αυτή με τους οργανισμούς αφαίρεσης (άρθρο 13), που περιλαμβάνουν ακόμη και ιδιωτικές κλινικές και τις μονάδες μεταμόσχευσης, που ρητά αποκλείονται οι ιδιωτικές κλινικές. Αφού ούτως ή άλλως ρητά απαγορεύει ο νόμος την παροχή ανταλλάγματος για τις μεταμοσχεύσεις, τι φοβάται ο νομοθέτης? Ότι οι ιδιώτες θα κερδοσκοπήσουν? Και την ίδια στιγμή τους δίνει το δικαίωμα να αφαιρούν και προφανώς να διατηρούν μοσχεύματα? Επιτρέπεται τo μείζον και όχι το έλασσον? Κι αφού ορθά τους επιτρέπει, εφόσον έχουν τις υποδομές-γιατί στόχος είναι να εξασφαλιστούν σε πρώτο χρόνο τα περισσότερα δυνατά μοσχεύματα-, να αποκτούν μοσχεύματα, γιατί απαγορεύει τη μεταμόσχευσή τους, δημιουργώντας τον κίνδυνο το μόσχευμα, μέχρι να μεταφερθεί στο δημόσιο νοσοκομείο ή το νπιδ κοινωφελούς χαρακτήρα, να καταστεί άχρηστο? Γιατί τόση υποκρισία? Και για τις μεταμοσχεύσεις κερατοειδούς, που φάνηκε ομόθυμα από καιρό να έχει λυθεί το θέμα, γιατί να μην επιτρέπονται σε εξειδικευμένες κλινικές, που και την τεχνογνωσία έχουν και τις υποδομές και τα μοσχεύματα όπως συνέβαινε και παλαιότερα? Ποιον ευνοεί η διατήρηση τεχνητών μονοπωλίων? Χρήσιμες οι πρωτοβουλίες, αρκεί να μας πηγαίνουν, έστω για τα αυτονόητα, ένα βήμα μπροστά.