• Σχόλιο του χρήστη 'Χάρης Βαρουχάκης' | 19 Μαΐου 2019, 14:10

    Είναι απαράδεκτη η επιβολή ή η συνέχιση , πέραν ενός ευλόγου χρονικού ορίου, μέτρου περιοριστικού της ελευθερίας ψυχικά πάσχοντος προσώπου ,όπως και εάν το μέτρο αυτό χαρακτηρίζεται ,( θεραπεία στην κοινότητα κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας , ακούσια νοσηλεία ή περίθαλψη ή φροντίδα ή όπως αλλιώς ) εάν από το μέτρο αυτό δεν αναμένεται θεραπευτικό αποτέλεσμα . Υπάρχουν όμως σπανιότατες μεν αλλά υπαρκτές περιπτώσεις , όπου παρά την εξάντληση του ανώτατου χρονικού ορίου εφαρμογής του περιοριστικού της ελευθερίας του πάσχοντος μέτρου, υπάρχει ισχυρή πιθανότητα ,, υπό την επήρεια της ψυχικής του διαταραχής, ο πάσχων να προβεί σε πράξεις πολύ μεγάλης βίας, που μπορεί να φτάσει μέχρι και τη θανάτωση άλλου ή και του ιδίου. Σε μια τέτοια περίπτωση ανακύπτουν πολύ μεγάλα ηθικά διλήμματα στο προσωπικό που νοσηλεύει τον πάσχοντα αλλά και στους δικαστικούς λειτουργούς που έχουν εμπλακεί στην όλη διαδικασία και που αντιμετωπίζουν τη σύγκρουση δύο μειζόνων αγαθών :Του αγαθού της ελευθερίας και του αγαθού της ζωής. Τα διλήμματα αυτά επιτείνονται μάλιστα και από το φόβο τυχόν ποινικών ευθυνών. . Το προτεινόμενο νομοσχέδιο δεν επιλύει με ξεκάθαρο τρόπο το πρόβλημα και νομίζω ότι οι συντάκτες του απέφυγαν να το αντιμετωπίσουν. Το άρθρο 4 με περισσή ασάφεια ορίζει μόνο ότι «Η διάρκεια της ακούσιας ψυχιατρικής περίθαλψης …δεν είναι δυνατό να υπερβαίνει τους τέσσερις μήνες…» ,ενώ η εισηγητική έκθεση αναφέρει μεν ότι « … Ο ανώτατος χρόνος διάρκειας για την ακούσια ψυχιατρική περίθαλψη ισχύει απόλυτα…» αλλά σπεύδει να προσθέσει ότι «δεν μπορεί να παραταθεί παρά μόνο με νέα αίτηση για ψυχιατρική περίθαλψη…» Αποφεύγει όμως να προσδιορίσει που θα βρίσκεται ο πάσχων μέχρι την ολοκλήρωση της διαδικασίας αποδοχής ή απόρριψης της νέας αίτησης ,ούτε εάν αυτή η νέα αίτηση μπορεί να επαναλαμβάνεται επ’ άπειρον . Το δίλημμα που προκύπτει από τη σύγκρουση του αγαθού της ελευθερίας με το αγαθό της ζωής αρμοδιότερος όλων να επιλύσει είναι ο Επιστημονικός Διευθυντής της Μονάδας όπου νοσηλεύεται ο πάσχων, συσκεπτόμενος προς τούτο με τους συνεργάτες του. Ο νόμος επομένως πρέπει να του αναγνωρίσει τη διακριτική ευχέρεια , χωρίς τον κίνδυνο να εμπλακεί σε δικαστικές ή άλλες περιπέτειες, να αποφασίσει ή να χορηγήσει εξιτήριο στον πάσχοντα ή ,αντίθετα, να ζητήσει την παράταση της νοσηλείας του .Ο δε Επιστημονικός Διευθυντής πρέπει να πράξει , σύμφωνα με τις πάγιες αρχές και αξίες του ιατρικού λειτουργήματος , ακούοντας τη φωνή της συνείδησής του και αναλογιζόμενος μόνο το πραγματικό συμφέρον του αρρώστου, το οποίο γνωρίζει καλλίτερα από κάθε άλλον λόγω της θεραπευτικής σχέσης που έχει μαζί του .Ο Νόμος για την περίπτωση που ο Επιστημονικός Διευθυντής προκρίνει την παράταση της νοσηλείας , επειδή το αγαθό της ελευθερίας που διακυβεύεται είναι πολύ μεγάλο θα πρέπει να προβλέψει την ύπαρξη ενός δευτεροβάθμιου οργάνου , αποτελούμενου από ψυχίατρους και δικαστικούς με αυξημένα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα από το οποίο ο Επιστημονικός Διευθυντής θα ζητήσει την παράταση της νοσηλείας και το οποίο θα αποφασίσει τελικά.