• Σχόλιο του χρήστη 'Άννα Εμμανουηλίδου' | 20 Μαΐου 2019, 12:29

    Η διεθνής εμπειρία έχει καταδείξει εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια, ότι ο φερόμενος ως ασθενής σε μια στιγμή οξείας προσωπική κρίσης του, αν αντιμετωπιστεί με ηρεμία, σεβασμό και σταθερότητα, δεν είναι ανάγκη να υπάρχει ακουσιότητα στη βοήθεια. ένα μεγάλο μέρος της άρνησής του, ίσως και το μεγαλύτερο, οφείλεται σε παλιότερες τραυματικές εμπειρίες του από το σύστημα ψυχιατρικού εγκλεισμού χωρίς θεραπευτικές αποχρώσεις, σε αδυναμία της οικογένειας να αντέξει την κρίση και να υποστηρίξει το ξεπέρασμά της και την εσφαλμένη στάση 'ειδικών", οι οποίοι δεν ακούν και δεν προσπαθούν να επικοινωνήσουν επί της ουσίας με τον φερόμενο ως ψυχικά πάσχοντα. Γι' αυτό και μια σοβαρή προσπάθεια μείωσης της ακουσιότητας στην βοήθεια προϋποθέτει υποχρεωτικά: 1. εκπαιδευμένο ειδικά προσωπικό στην στήριξη, ενημέρωση και ενδυνάμωση των οικογενειών 2. προστασίας του φερόμενου ως ασθενούς ως προς την ασκούμενη στον ίδιο/ίδια βίας από το νομικό και ψυχιατρικό σύστημα. Μια ουσιαστική εφαρμογή των άλλων άρθρων του ΣχΝ (επεξεργασμένων από την διαβούλευση) μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα σ' αυτήν την εκ των προτέρων αποτυχία προσέγγισης του εν κρίσει ευρισκόμενου προσώπου και στην άσκηση ωμής βίας πάνω του από το ψυχιατρικό σύστημα.