• Σχόλιο του χρήστη 'Παρατηρητήριο για τα Δικαιώματα στον χώρο της Ψυχικής Υγείας' | 21 Μαΐου 2019, 00:20

    Κατόπιν του γενικού σχολιασμού περνάμε στον σχολιασμό των επιμέρους άρθρων. Άρθρο 1.1 -Η φράση ακούσια θεραπεία αποτελεί σχήμα οξύμωρο, καθώς ο εξαναγκασμός συχνά τραυματίζει τον άνθρωπο, ενώ για τη θεραπεία είναι απαραίτητη η κινητοποίηση του θεραπευτικού δυναμικού του ατόμου, κυρίως όταν μιλάμε για ψυχικό πόνο. -Η λέξη "ψυχιατρική φροντίδα" είναι καλό αντικατασταθεί από τις λέξεις "ψυχιατρική, ψυχοθεραπευτική και ψυχοκοινωνική φροντίδα", ώστε να εμπεριεχθεί στο πνεύμα του ΣχΝ η συμμετοχή σε όλη τη διαδικασία και των υπόλοιπων μάχιμων ειδικοτήτων, δηλαδή κλινικών ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών, ψυχιατρικών νοσηλευτών και ψυχοθεραπευτών με βασικό πτυχίο/επαγγελματική ιδιότητα σε κάποιους από τους προαναφερθέντες επιστημονικούς τομείς. Άρθρο 1.2 Είναι αναγκαίο να οριστεί υπό ποιες προϋποθέσεις ορίζεται μια μονάδα ψυχικής υγείας στην κοινότητα "κατάλληλη για τούτο". Προτείνεται αυτό να διασφαλιστεί με την υποχρεωτική στελέχωση των εξωνοσοκομειακών μονάδων ψυχικής υγείας με εκπαιδευμένους σε θέματα ψυχώσεων και ψυχιατρικών κρίσεων, καθώς και έμπρακτης στήριξης της οικογένειας θεραπευτές. Αυτό απαιτεί από πλευράς υπουργείου μιας συντονισμένης πρωτοβουλίας προσλήψεων εξειδικευμένου προσωπικού ή μετεκπαιδεύσεων του υπάρχοντος θεραπευτικού προσωπικού σε συνεργασία με υφιστάμενες δομές/πρωτοβουλίες στην κοινότητα, όπως ομάδες αυτοβοήθειας, συλλόγους και εκπαιδευτικά προγράμματα ψυχοθεραπευτών, που θα δηλώσουν αρμοδιότητα και διαθεσιμότητα εξειδικευμένης ενασχόλησης με θέματα ψυχώσεων. Είναι σημαντικό να ληφθούν υπόψη επιτυχημένες πρακτικές από την παγκόσμια εμπειρία, ενδεικτικά αναφέρεται το παράδειγμα του Ανοιχτού Διαλόγου, του Hearing voices Network και της Οικογενειακής Θεραπείας των Ψυχώσεων της Ν. Σχολής της ΧαΪδελβέργης κ.α., πρακτικές οι οποίες εκπροσωπούνται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και μπορούν να αξιοποιηθούν. Άρθρο 1.3 Πρέπει να διευκρινιστεί πώς “θα κριθεί ότι” δεν μπορεί να αποδώσει μια θεραπεία στην κοινότητα και να οριστεί ένα εύλογο χρονικό διάστημα που αυτό θα δοκιμαστεί. Προτείνουμε αυτό να το κρίνουν οι εκάστοτε θεραπευτές και το ελάχιστο χρονικό διάστημα να είναι 1 μήνας.