• Σχόλιο του χρήστη 'Παρατηρητήριο για τα Δικαιώματα στον χώρο της Ψυχικής Υγείας' | 21 Μαΐου 2019, 00:24

    Άρθρο 17.4 -Xώρο για αυθαιρεσίες αφήνει και αυτό το κρίσιμο άρθρο για τις καθηλώσεις, όπου ως επαρκής αιτία μπορεί να είναι η "επικείμενη" αυτό- ή ετερο-καταστροφική συμπεριφορά. Αυτό θυμίζει την έννοια της επικινδυνότητας και κινδυνεύει να επαναφέρει όλη την πρακτική στην μέχρι τώρα εφαρμογή της. Πρέπει να αποκλειστεί από τον νόμο η πιθανότητα να θεωρηθεί αυτοκαταστροφική συμπεριφορά η άρνηση του νοσηλευόμενου να μείνει στη μονάδα νοσηλείας ή η άρνησή του να δεχθεί φαρμακοθεραπεία, πράγμα το οποίο αποτελεί δικαίωμά του σύμφωνα με τον κώδικα ιατρικής δεοντολογίας. Επίσης να αποκλειστεί ως ετεροκαταστροφική συμπεριφορά η αμυντική στάση του νοσηλευόμενου σε βίαιη παραβίαση της ελευθερίας του ή σε αυθαίρετες και βίαιες παρεμβάσεις του προσωπικού των νοσηλευτικών μονάδων, φαινόμενα που δυστυχώς παρατηρούνται καθημερινά στους σημερινούς χώρους νοσηλείας. -Κατά τη διάρκεια πιθανής σωματικής καθήλωσης, χρειάζεται τουλάχιστον να διασφαλιστεί με ελεγχόμενο γραπτό πρωτόκολλο η σταθερή παρουσία μέλους του προσωπικού ή προσώπου επιλογής/εμπιστοσύνης του ασθενούς κοντά του και να αποκλειστεί η συνήθης σήμερα πρακτική εγκατάλειψης του καθηλωμένου ασθενούς στον χώρο της καθήλωσης μόνου του. Άρθρο 17.5 Αντί “δεν αποκλείεται” (πρώτη σειρά) να γραφεί “επιβάλλεται”. Άρθρο 17.7 Είναι αναγκαίο θα διασφαλιστεί ως υποχρέωση του νοσηλευτικού ιδρύματος η ελεύθερη επικοινωνία και συνάντηση του ασθενούς με πρόσωπα της εμπιστοσύνης του, εφόσον ο ίδιος το επιθυμεί, επιβάλλεται δε να ερωτάται πάντα ο ίδιος σε περίπτωση επισκέψεων, αν θέλει να δεχθεί τα εκάστοτε πρόσωπα και να απαγορεύονται μονόπλευρες αποφάσεις του ιδρύματος επ' αυτού.