• Άρθρο 1. Παρ. 6. Δεν είναι κατανοητή η έννοια της ακούσιας ψυχιατρικής περίθαλψης για τους ανηλίκους. Οι ανήλικοι σύμφωνα με τον νόμο εκπροσωπούνται από τους ασκούντες την γονική μέριμνα. Δεν είναι σαφές πού αναφέρεται το ακούσιο: σε περιπτώσεις γονέων που δεν επιθυμούν/δεν αιτούνται ψυχιατρικής περίθαλψης για τα παιδιά τους; Δεν υπάρχει ιδιαίτερη πρόβλεψη για τους υπό δικαστική συμπαράσταση. Δεδομένου ότι η εκπροσώπηση γίνεται από τον δικαστικό συμπαραστάτη, μιλάμε για ακούσια ψυχιατρική περίθαλψη όταν ο δικαστικός συμπαραστάτης την επιθυμεί/την αιτείται και ο ασθενής/συμπαραστατούμενος δεν την επιθυμεί ή μόνο όταν ο δικαστικός συμπαραστάτης δεν την επιθυμεί/ δεν την αιτείται; Παράγραφος 4 και 5: Στις παραγράφους αυτές περιγράφονται εξαιρέσεις, που είναι κατανοητές καθώς πρόκειται για περιπτώσεις που δεν θα ωφεληθούν από μια ψυχιατρική νοσηλεία. Ωστόσο διατυπώθηκε ο προβληματισμός, ότι από την εμπειρία μας προκύπτει πως προνοιακά θέματα, οι διαταραχές προσωπικότητας ή άνοια π.χ. είναι περιπτώσεις από τις οποίες μπορούν να προκύψουν επείγουσες καταστάσεις στην κοινότητα με ταυτόχρονη άρνηση συνεργασίας.