Αρχική Θεσμικό πλαίσιο αρχαιρεσιών αθλητικών φορέων,διακρίσεις συνοδών αθλητών ΑμεΑ,Εθνική Πλατφόρμα Αθλητικής Ακεραιότητας,Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή,Ελληνική Παραολυμπιακή Επιτροπή και άλλες διατάξειςΆρθρο 11 Προπονητής – Τροποποίηση του άρθρου 31 του ν. 2725/1999 ( Α΄121)  Σχόλιο του χρήστη Ιωάννης Μανομενίδης | 7 Αυγούστου 2020, 23:39
  • Σχόλιο του χρήστη 'Ιωάννης Μανομενίδης' | 7 Αυγούστου 2020, 23:39

    Επιτέλους ας υπάρξει διάκριση μεταξύ των γνώσεων και του επαγγελματισμού. Σεβαστός θεσμός ο έμμισθος επαγγελματίας προπονητής, όμως δεν μπορούμε να αποκλείσουμε από τον αθλητισμό και τον εθελοντή πιστοποιημένο προπονητή. Για κάποιους ο αθλητισμός και η κοινωνική δραστηριότητα είναι ελεύθερος χρόνος και δεν είναι επάγγελμα. Άλλωστε τα αθλητικά σωματεία ως κατ' αρχήν ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ μπορεί και πρέπει να ενθαρρύνονται να έχουν και μέλη πιστοποιημένους προπονητές, ίσως συνταξιούχους, που θέλουν να συνεχίσουν να προσφέρουν αφιλοκερδώς. Κι ας κάνουμε τη διάκριση μεταξύ αθλητικών επιχειρήσεων και αθλητικών σωματείων: Οι αθλητικές επιχειρήσεις να μπορούν να συστήνουν ομάδες ή να προπονούν αθλητές με έμμισθους προπονητές και να διεκδικούν πρωταθλήματα και να έχουν κέρδη και οικονομικό κίνητρο για τους επενδυτές να πετυχαίνουν στόχους και να έχουν κέρδος και να φορολογούνται για τα κέρδη τους. Τα αθλητικά σωματεία (Α.Σ.), να είναι πραγματικά μη κερδοσκοπικά και να ελέγχονται ότι είναι μη κερδοσκοπικά, και να απαλλάσσονται από υποχρέωση πρόσληψης (όχι φυσικά να απαγορεύεται η πρόσληψη εάν το μπορούν), όμως να μπορούν να λειτουργήσουν και με εθελοντές. Και φυσικά, όπως μία ΠΑΕ και μία ΚΑΕ χρησιμοποιεί το όνομα του Α.Σ., έτσι σε όλα τα αθλήματα να μπορούν τα Α.Σ. να συμβάλλονται ή να ιδρύουν Επιχειρήσεις για τους ανωτέρω οικονομικούς σκοπούς. Όμως το ίδιο το σωματείο, δεν πρέπει να είναι κερδοσκοπικό. Καταργείται η έννοια της κοινωνικής οικονομίας, του εθελοντισμού, της κοινωνικής προσφοράς που είναι ραχοκοκαλιά του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Κι αν ίσως σε κάποια αθλήματα και σε κάποιες μεγάλες πόλεις να μπορούν να γίνουν όλα επαγγελματικά, σε πολλές άλλες περιπτώσεις και σε όλη την επαρχία τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Δεν επιτρέπεται το Υπουργείο, το κράτος να καταργεί τον εθελοντισμό στον αθλητισμό. Άλλο η φοροδιαφυγή και η παραοικονομία που πρέπει να παταχθούν, δηλαδή τα σωματεία μαϊμού που είναι επιχειρήσεις και φέρονται ως "κοινωνικά" σωματεία κι άλλο η επιβολή αυτού του καρκινώματος ως ενός κανόνα στον αθλητισμό. Ο πατέρας και ο νουνός να κάνουν με 20 φίλους και συγγενείς σωματείο για τον γιο επαγγελματία προπονητή κι αυτό να το λέμε "ερασιτεχνικό αθλητισμό" και "σωματειακό αθλητισμό". Είναι καιρός να οριστεί η επιχειρηματικότητα στον αθλητισμό, ως μία υπαρκτή κοινωνική αναγκαιότητα, να συμφωνήσω και για υψηλότερους στόχους, όμως ο εθελοντισμός και τα υγιή αθλητικά σωματεία ανεξάρτητων κι ελεύθερων μελών που χωρίς ιδιοτέλεια ενδιαφέρονται για την προώθηση του αθλητισμού πρέπει να παραμείνουν τα διαμάντια και το πρότυπο για τον αθλητισμό στις πόλεις και τα χωριά μας, που η Πολιτεία οφείλει να τα υποστηρίζει, να τα επιχορηγεί και παράλληλα να ελέγχει αυστηρά όσους απατεώνες θέλουν να εμφανίζονται ως ανιδιοτελείς και εκμεταλλεύονται την απουσία του κράτους για να φοροδιαφεύγουν.