Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Νίκος' | 3 Σεπτεμβρίου 2010, 18:58

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Θα ήθελα να καταθέσω τις απόψεις μου ως κάποιος που παίζει πόκερ επαγγελματικά. Κανονιστικά μιλώντας, πιστεύω πως είναι θέμα ατομικής ελευθερίας για τον οποιοδήποτε πολίτη να μπορεί να διαθέσει τα χρήματα του όπως θέλει, εφόσον δεν παραβιάζει τις ατομικές ελευθερίες των συμπολιτών του. Από την άλλη αναγνωρίζω ότι σε θέματα στα οποία μπορούν να υπάρχουν αρνητικές συνέπειες στο κοινωνικό σύνολο, το κράτος οφείλει και μπορεί να επιβάλει νομοθετικό πλαίσιο το οποίο να περιορίζει τις αρνητικές όψεις του φαινομένου, να προσφέρει αξιοπιστία στις συναλλαγές και να προστατεύει τους ανήλικους. Πρακτικά μιλώντας, η συνετή ρύθμιση και όχι η ολοκληρωτική απαγόρευση είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα του τζόγου. Δεν θα διαφωνήσω ότι υπάρχουν άνθρωποι που αναπτύσσουν εξάρτηση από τον τζόγο και στην πορεία καταστρέφονται οικονομικά, δημιουργώντας αρνητικές συνέπειες για την οικογένεια και τους αγαπημένους τους ανθρώπους. Παρόλα αυτά, το γεγονός ότι αυτό το φαινόμενο υπάρχει, δεν σημαίνει ότι το φαινόμενο αυτό είναι ο κανόνας. Σε πρόσφατη έρευνα που έχω δει σχετικά με τα εξαρτησιακά φαινόμενα του τζόγου, οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα δεν ξεπερνούν το 2-3% όσων δοκιμάζουν τη τύχη τους. Τέτοιοι αριθμοί θα έπρεπε να δίνουν άφθονη τροφή για σκέψη. Φαντάζομαι πχ ότι αντίστοιχα ποσοστά αλκοολικών ισχύουν ανάμεσα σε όσους καταναλώνουν αλκοόλ. Ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά καπνιστών καταλήγουν να υποφέρουν από πλειάδα από αρρώστιες και να τελειώνουν πρόωρα τη ζωή τους. Δεν βλέπω όμως πολλούς που να συζητούν σοβαρά την καθολική απαγόρευση των οινοπνευματωδών και του τσιγάρου. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η κοινωνία αντιλαμβάνεται ότι ενώ τέτοιου είδους δραστηριότητες έχουν βλαβερές παρενέργειες είναι και παράλογο να απαγορεύεις μια δραστηριότητα την οποία επιθυμούν και μπορούν να διαχειρίζονται η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών σου και αντιπαραγωγικό αφού η καθολική απαγόρευση δεν σταματά το φαινόμενο, απλά το ωθεί στην παρανομία όπου αν μη τι άλλο είναι ακόμα περισσότερο ανεξέλεγτο. Εν κατακλείδι και απλά: Ρύθμιση, όχι απαγόρευση. Σε ό,τι αφορά τη νομοθεσία και μιλώντας για το πόκερ που με αφορά, θα πρέπει να ανήκει σε ξεχωριστή κατηγορία από τα υπόλοιπα τυχερά παιχνίδια, αφού αν και υπάρχει το στοιχείο της τύχης, μακροπρόθεσμα η δεξιότητα του παίκτη κυριαρχεί. Εν αντιθέσει με άλλα τυχερά παιχνίδια στα οποία στατιστικά και με βάση τους κανόνες τους, ο οποιοσδήποτε παίκτης είναι καταδικασμένος να χάνει χρήματα μακροπρόθεσμα(πχ ρουλέτα, μπλακτζακ, φρουτάκια), στο πόκερ ένας παίκτης μπορεί να βγει νικητής, αν μπορεί να κερδίζει χρήματα με ποσοστιαίους ρυθμούς που να υπερβαίνουν το ποσοστό της γκανιότας. Αυτό ακριβώς κάνουν την γκανιότα και τους φόρους που θα επιβάλλει η κυβέρνηση ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο ζήτημα. Κανένας δεν είναι αντίθετος στην επιβολή φορολογίας, αρκεί να είναι μετριοπαθής και να μην επιβαρύνει την γκανιότα σε τέτοιο βαθμό που να καθιστά τα παιχνίδια μη επικερδή. Παρόμοιο αντικίνητρο -και εδώ είναι άλλο ένας τομέας στο οποίο το πόκερ διαφοροποιείται- είναι ο αποκλεισμός των Ελλήνων παικτών από την παγκόσμια δεξαμενή παικτών. Ενώ δεν υπάρχει καμία διαφορά όταν παίζεις αθλητικό στοίχημα ή ρουλέτα ή μπλακτζακ, είτε έχεις Ευρωπαίους και Αμερικανούς συμπαίκτες, είτε όχι, στο πόκερ και δη στα τουρνουά πόκερ κάνει τεράστια διαφορά διότι όσο πιο πολλοί παίκτες υπάρχουν διαθέσιμοι, τόσο περισσότερα και με μεγαλύτερα έπαθλα τουρνουά μπορούν να διοργανωθούν. Αυτή τη στιγμή είμαι κάποιος που φέτος παίζει με ρυθμό να κλείσει τη χρονιά με τζίρο γύρω στα 500,000 δολλάρια. Το κέρδος μου φυσικά είναι πολύ μικρότερο. Αυτός ο τζίρος είναι λεφτά που όχι μόνο μπορεί να φορολογήσει το κράτος, αλλά που έχουν και πολλαπλασιαστικό χαρακτήρα: παίζοντας πολλά τουρνουά ταυτόχρονα, βοηθώ με τον μικρό μου τρόπο να διοργανωθούν πολλά περισσότερα τουρνουα, αυξάνοντας παρεπόμενα τον τζίρο που έχουν πολλοι άλλοι παίκτες. Εαν όμως η φορολογία γίνει τόσο δυσβάσταχτη και οι Έλληνες παίκτες αποκοπούν από τη παγκόσμια δεξαμενή παικτών, θα αναγκαστώ να βρω εναλλακτικούς τρόπους να παίξω (πχ να μετακομίσω στην Αγγλία όπου δεν φορολογείται ο τζόγος), όχι γιατί δεν θέλω να φορολογούμαι, αλλά γιατί η μείωση της δεξαμενής παικτών σε συνδιασμό με δυσβάσταχτες γκανιότες θα μετατρέψουν την ενασχόληση μου με το πόκερ σε μη επικερδή. Δε νομίζω ότι θα είμαι ο μόνος και νομίζω μια τέτοια εξέλιξη θα είναι αντιπαραγωγική σε σχέση με τους στόχους του νομοσχεδίου, αλλά και του κράτους που θέλει να αυξήσει τα έσοδα του. Επειδή δε, πολλές χώρες προχωρούν σε νομοθετικές ρυθμίσεις τώρα τελευταία και υποψιάζομαι ότι τα παραδείγματα της Γαλλίας και της Ιταλίας είναι αυτά που καθοδηγούν την κυβερνητική δράση, θα προέτρεπα τους υπευθύνους να δουν και το παράδειγμα των ΗΠΑ, οι οποίες είναι πολύ πιο αυστηρές απέναντι στο αθλητικό στοίχημα, μόλις πέρασαν από την επιτροπή του κονγκρέσου σχέδιο νόμου που ενώ λαμβάνει ανάλογα μέτρα με αυτά που προβλέπονται στο Ελληνικό νομοσχέδιο (οι εταιρείες που θα δραστηριοποιούνται στις ΗΠΑ πρέπει να έχουν έδρα στις ΗΠΑ και να έχουν την πλειοψηφία των υπαλλήλων τους να είναι Αμερικανοί πολίτες, προβλέπεται φορολογία εταιρειών και καταθέσεων), δεν απομονώνουν τους παίκτες τους από την παγκόσμια δεξαμενή παικτών. Δυστυχώς πολυ φοβάμαι ότι οι αποφάσεις έχουν παρθεί και ο νόμος θα βλάψει θανάσιμα το παιχνίδι του πόκερ στην Ελλάδα χωρίς να πετύχει τους στόχους του. Και τότε θα χρειαστεί εκ νέου και άλλη νομοθεσία. Αγαπητοί νομοθέτες μήπως είναι καιρός να πετύχουμε κάτι με την πρώτη προσπάθεια;