Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Λάμπρος Χρυσικόπουλος' | 10 Σεπτεμβρίου 2020, 12:30

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  ΧΤΥΠΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΛΑΪΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗ, ΧΤΥΠΑΣ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΛΑΟ Α) Κατατέθηκε μέσα στο κατακαλόκαιρο σε δημόσια διαβούλευση το νομοσχέδιο για τον νέο πτωχευτικό κώδικα. Όπως σωστά ειπώθηκε, αρμόδιο πλέον πτωχευτικό δικαστήριο για την κήρυξη της πτώχευσης θα είναι το Ειρηνοδικείο, σχεδόν για το σύνολο των σχετικών αιτήσεων που θα κατατεθούν από 01ης-01-2020 και μετά. Το δε άρθρο 59 του ίδιου νομοσχεδίου προβλέπει ότι Εισηγητής στην πτώχευση ορίζεται πρωτοδίκης ή ειρηνοδίκης κατά περίπτωση. Και αφού σχεδόν το σύνολο των περιπτώσεων θα υπάγεται πλέον στα Ειρηνοδικεία, Εισηγητής θα ορίζεται Ειρηνοδίκης. Β) Ένα μήνα νωρίτερα, και πάλι δηλαδή μέσα στο κατακαλόκαιρο, το φως της δημοσιότητας είδε νομοσχέδιο που, κατά σύμπτωση (;), αφορούσε πάλι στα Ειρηνοδικεία και σύμφωνα με το οποίο όλες οι εκκρεμείς αιτήσεις υπερχρεωμένων, δηλαδή 90.000 ανά την Επικράτεια, θα έχουν υποχρεωτικά προσδιοριστεί και εκδικασθεί (χωρίς ουσιαστική διαδικασία στο ακροατήριο) μέχρι τον Ιούνιο του 2021(!!!). Το νομοσχέδιο αυτό βρίσκεται πλέον, όπως και ο νέος πτωχευτικός κώδικας, στην δημόσια διαβούλευση. Άλλο νομοσχέδιο επιφόρτισης των Ειρηνοδικείων δεν αναμένεται μέσα στο κατακαλόκαιρο, καθώς το καλοκαίρι έχει ήδη παρέλθει. Τα Ειρηνοδικεία παραδοσιακά αποτελούσαν Δικαστήρια απονομής της Δικαιοσύνης στα οποία προσέφευγαν τα κατώτερα λαϊκά στρώματα, αφού η αρμοδιότητά τους ουδέποτε υπερέβαινε τις 20.000,00€ ανά αντικείμενο διαφοράς. Επιπλέον, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, τα Ειρηνοδικεία δεν παρουσίαζαν ουσιώδη καθυστέρηση στην απονομή της Δικαιοσύνης. Ωστόσο, τα πρώτα προβλήματα παρουσιάστηκαν με τις αιτήσεις του Νόμου Κατσέλη, καθώς η μαζική κατάθεση πάνω από 170.000 αιτήσεων -λόγω των ευέλικτων προϋποθέσεων υπαγωγής- ανά την Επικράτεια, αποτελούσε εξ αρχής μη διαχειρίσιμη ύλη, πράγμα που, δυστυχώς, ο Νομοθέτης αδυνατούσε να το προβλέψει. Στη συνέχεια, ο 4336/2015 επιχείρησε να λύσει το ζήτημα με γενναία αύξηση των οργανικών θέσεων των Ειρηνοδικών. Ωστόσο, η κατανομή τους δεν έγινε πάντοτε κατά τρόπο ορθολογικό. Παρά ταύτα, εκεί όπου η αύξηση ήταν γενναιόδωρη το πρόβλημα επιλύθηκε σε σημαντικό βαθμό, πλην όμως παραμένουν αδίκαστες 90.000 αιτήσεις, και όχι 37-40.000, όπως εσφαλμένα διατείνεται το Υπουργείο, λαμβάνοντας υπόψη, και μάλιστα κατά τρόπο που αντιβαίνει στην ίδια την κοινή λογική, τι ποσοστό αιτήσεων αναβάλλονται ανά δικάσιμο, λες και με το νέο νομοσχέδιο θα υφίσταται δυνατότητα αναβολής. Τούτο θα έχει ως αποτέλεσμα όσοι θα ζητούσαν αναβολή να είναι πλέον αναγκασμένοι να συζητήσουν την υπόθεσή τους. Επιπλέον, ελάχιστες, όχι πάνω από 1-2 ανά δικάσιμο, είναι οι παραιτήσεις, ο δε θάνατος του οφειλέτη δεν κωλύει πλέον, με νόμο του 2018 που βρίσκεται ακόμη σε ισχύ, τους κληρονόμους του να καταθέσουν ακόμη και σήμερα καινούρια αίτηση για να υπαχθούν αυτοί στα υπερχρεωμένα, διασώζωντας την κύρια κατοικία του κληρονομούμενου, αρκεί να μένουν εκεί. Ως εκ τούτου, ούτε τυχόν θάνατοι διαδίκων που μεσολάβησαν θα έχουν ως συνέπειά τους την μείωση των προς υπό συζήτηση αιτήσεων. Τώρα, με το νέο αυτό νομοσχέδιο που μεταφέρει το σύνολο σχεδόν των πτωχεύσεων στα Ειρηνοδικεία επιχειρείται ο πλήρης ευτελισμός του κοινωνικού έργου που επί δεκαετίες επιτελεί ο μέσος Ειρηνοδίκης. Η ύλη του θα υπερφοτρωθεί εκ νέου, με συνέπεια περαιτέρω καθυστέρηση στην απονομή της Δικαιοσύνης, και μάλιστα σε Δικαστήρια που ουδέποτε την παρουσίαζαν. Καθώς τα Ειρηνοδικεία θα επιβαρυνθούν με μακρινές δικασίμους, η υπερφόρτωση της ύλης τους θα έχει συνέπειες στην ποιότητα του δικαιοδοτικού τους έργου. Ποτέ το άγχος της υπερφόρτωσης μη διαχειρίσιμου αριθμού υποθέσεων δεν συντέλεσε στο να εκδοθούν δίκαιες και μετά από ενδελεχή μελέτη των φακέλων αποφάσεις. Ο φυσικός δικαστής του απλού λαϊκού πολίτη θα μετατραπεί σε γραμμή παραγωγής προδιατυπωμένων δικαστικών αποφάσεων, σε άψυχο ρομποτάκι. Έτσι, ο απλός εργαζόμενος πολίτης που παραμένει απλήρωτος και εξασφάλιζε στο Ειρηνοδικείο σχετικά σύντομη δικάσιμο και έκδοση απόφασης που απένειμε Δικαιοσύνη σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα δεν θα μπορεί να βρει το δίκιο του. Θα αποτελεί απλώς ένα ακόμη απρόσωπο, προς διεκπεραίωση φάκελο ανάμεσα σε χιλιάδες. Τα ίδια ισχύουν και για τον απλό πολίτη που τον τράκαραν και η ασφαλιστική από κακοβουλία αρνείται να τον πληρώσει, για τον άνθρωπο εκείνο που ένα πρωινό είδε την έκτασή του να την καταπατάνε και για τόσες άλλες χιλιάδες περιπτώσεις. Επιπλέον, Δικαστήριο με αρμοδιότητα μόλις 20.000,00€ θα κληθεί αίφνης να ασχοληθεί με κύκλο εργασιών επιχείρησης ύψους 700.000,00€, πράγμα που θα έχει ως συνέπεια, λόγω της ανωτέρω ποσοτικής αντίφασης, τον ευτελισμό στους όρους απονομής της Δικαιοσύνης και την γελιοποίηση των Ειρηνοδικών που δεν θα είναι σε θέση να κατανοήσουν εντελώς άγνωστες σε αυτούς ορολογίες. Με τέτοια πειράματα, που ουσιαστικό σκοπό έχουν να μετατρέψουν σε εμπορικό ένα Δικαστήριο που μόνο τέτοιο δεν είναι, ούτε να υποστηρίξει αυτή την ύλη μπορεί, και με αντίστοιχα επιχειρούμενα νομοθετικά πειράματα, που μόνο στα Ειρηνοδικεία τώρα τελευταία λαμβάνουν χώρα, πρέπει να καταστεί σαφές στο κοινωνικό σύνολο ότι ζημιωμένος σε τελική ανάλυση θα βγει ο απλός πολίτης. Αυτός που τόση ανάγκη έχει την απονομή της Δικαιοσύνης. Η δημιουργία επιτελικού κράτους προϋποθέτει ανθρώπους με πείρα και γνώσεις που να μπορούν να αντιληφθούν τις πραγματικές ανάγκες του λαού μας. Όχι γόνους, όχι χαρτογιακάδες, όχι ανθρώπους που δεν έχουν εργαστεί σε επιχείρηση ούτε μια μέρα στη ζωή τους, όχι ανθρώπους που δεν έχουν περάσει ούτε απέξω από ένα Δικαστήριο. Και, προφανώς, δεν ξεκινάει από τα Ειρηνοδικεία. Τα ανωτέρω, δυστυχώς, καταδεικνύουν ότι δεν έχετε ανθρώπους με τέτοια χαρίσματα, παρά μόνο ανθρώπους με εμμονές. Και η εμμονή να αλλοιώσουμε τον χαρακτήρα ενός Δικαστηρίου που ιδρύθηκε για να εξυπηρετεί τον πολίτη δεν είναι καλό πράγμα. Για κανέναν μας. Γιατί δείχνει εμμονή στην καταπάτηση ατομικών δικαιωμάτων του απλού λαού μας, τα οποία το Ειρηνοδικείο τόσα χρόνια τα προστάτευε και τα εμπέδωνε. Ωστόσο, τώρα, που θα βρίσκεται στην δίνη συμφερόντων που αποτιμώνται σε εκατομμύρια ευρώ ούτε να εμπεδώσει ούτε να προστατεύσει ατομικά δικαιώματα του απλού μέσου πολίτη που αδικείται θα προλαβαίνει και ούτε θα μπορεί.