• Σχόλιο του χρήστη 'Οριέττας Ε.' | 29 Ιανουαρίου 2023, 19:29

    Πάλι ημιτελής αποφάσεις για τα Δωδεκάνησα. Πιθανον είναι να μην μπορούν τα αρμόδια πολιτικά όργανα να κατανοήσουν τι ακριβώς συμβαίνει. Ας κάνω μια προσπάθεια να εξηγήσω μήπως και γίνει κατανοητή πόσο σημαντική παράληψη υπάρχει στο εν λόγο άρθρο. Το Κτηματολογικό Δωδεκανησιακό Καθεστώς ορίζετε από τον Κτηματολογικό Κανονισμό Δωδεκανήσου (Κανονιστικό Διάταγμα 132/1929), και ο οποίος (σύμφωνα με την αντίληψη που αναπαράγεται ως αυτονόητη) διατηρήθηκε σε ισχύ αρχικά με το άρθρο 8 ν.5110/1947 (Α’ 298) και στη συνέχεια με το άρθρο 26 ν.2971/2001 (Α’ 285). Μετά την αποχώρηση των Ιταλικών κατοχικών δυνάμεων το ΚΔ132/1929 μοιάζει να παρέμεινε σε Ιταλικό καθεστώς, αφού το ελληνικό κράτος μετά την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων δεν ολοκλήρωσε ποτέ την κτηματογράφηση που ξεκίνησαν οι κατοχικές δυνάμεις. Άνθρωποι που κατείχαν νόμιμα ιδιοκτησίες (ακόμα και από την περίοδο της οθωμανικής κατοχής) εξαιρέθηκαν της κτηματογράφησης η οποία είναι προφανές πως δεν ολοκληρώθηκε αφού κτηματογραφήθηκαν μερικώς μόνο τα νησιά της Ρόδου, Κως και Τμήματος της νήσου Λέρου από τα Δώδεκα νησιά του νομού. Θεωρείτε αυτονόητο πως η κτηματογράφηση κατακτημένων πολιτών από κατοχικές δυνάμεις σημαίνει, πως ένας κατακτητής θέτει τους όρους και τις προϋποθέσεις σε κατακτημένους, για το ΠΩΣ και κυρίως το ΑΝ θα κτηματογραφηθούν. Αν για παράδειγμα ένας ιδιοκτήτης αντιτάσσονταν των κατακτητών καταλαβαίνουμε πως δεν κτηματογραφούνταν ή αν οι κατακτητές θεωρούσαν την ιδιοκτησία κάποιου στρατηγικής σημασίας επίσης δεν είχε δικαίωμα εγγραφής στους κτηματολογικούς τόμους (ενώ πχ ένας προσκείμενος στις ιταλικές δυνάμεις γείτονας σε απόσταση 4 μέτρων κτηματογραφούνταν). Με τέτοια έκνομα κριτήρια και για παρόμοιους λόγους, με χιλιάδες περιπτώσεις Ελλήνων πολιτών να εξαιρέθηκαν της κτηματογράφησης, δημιουργήθηκαν τα αρχεία των Κτηματολογικών γραφείων με τις κτηματομερίδες που κατέγραψαν οι δυνάμεις της ιταλικής κατοχής. Το μετέπειτα Ελληνικό κράτος δεν έδωσε καμία εντολή ολοκλήρωσης της διαδικασίας εγγραφών στους κτηματολογικούς τόμους, ούτε των εξαιρουμένων ιδιοκτητών, αλλά ούτε και των υπολοίπων νησιών που θα σήμαινε και την ολοκλήρωση του Κτηματολογίου Δωδεκανήσου. Αντιθέτως το μετέπειτα ελληνικό κράτος, υιοθετώντας ΜΟΝΟ τα Ιταλικά δεδομένα χωρίς καμία διαδικασία ολοκλήρωσης βάση των διατάξεων του άρθρου 3 όρισε τον αιγιαλό, τα όρια της οριογραμμής του Αιγιαλού προσαύξησε κατά Δώδεκα μέτρα, όπως ορίζουν οι διατάξεις του για τις εκτός αστικών κέντρων περιοχές και τα όρια των θαλάσσιων παραλιών από τα όρια της δωδεκάμετρης λωρίδας μέχρι τα όρια πάσης άλλης ιδιοκτησίας δημόσιας η ιδιωτικής (ως τις καταγεγραμμένες κτηματομερίδες που κατέγραψαν οι Ιταλοί δηλαδή). Έτσι προέκυψε η ανυπόστατη, με βάση τους σημερινούς ισχύοντες νόμους του κράτους αλλά και των Ευρωπαϊκών Οδηγιών για την προστασία του περιβάλλοντος, οριογραμμή της Παραλίας, που έχει ως σήμερα αποτέλεσμα ιδιοκτήτες ακινήτων που κατείχαν νόμιμα ιδιοκτησίες που εξαιρέθηκαν της κτηματογράφησης να θεωρούνται από τις διατάξεις του ΚΔ 132/1929 πως βρίσκονται στον κοινόχρηστο χώρο της παραλίας ενώ κάτι τέτοιο με τις ισχύουσες διατάξεις των επαρκέστατων νόμων (ν.2971/2001) που αφορούν τον αιγιαλό και την παραλία δεν ΙΣΧΥΕΙ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι ιδιοκτήτες να θεωρούνται μετά από σχεδόν έναν αιώνα κατοχής μιας ιδιοκτησίας, ως καταπατητές και να διώκονται με διοικητικές πράξης κατεδάφισης και υπέρογκων προστίμων που τους έχουν εξαθλιώσει οικονομικά και ψυχικά. Το εν λόγο σχέδιο νόμου αποτελούσε για το σύνολο της Δωδεκανησιακής Κοινωνίας το βάλσαμο στις πληγές δεκαετιών έστω πληρώνοντας ξανά για να αποκτήσουν τον τίτλο ιδιοκτησίας που δικαιούνται. Δυστυχώς και για ανεξήγητους πλέον λόγους οι πολίτες αυτοί εξαιρούνται και πάλι και δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη γιαυτούς. Είναι αδιανόητο το 2023 να μπορεί ο νομοθέτης να αγνοεί το μεγαλύτερο ιδιοκτησιακό ζήτημα χωρίς να φέρνει καμία διάταξη. Θεωρώ απαραίτητη την κατάθεση τροπολογίας του άρθρου 26 του νόμου 2971/2001 ώστε να μπορούν οι πολίτες να υπαχθούν στον παρόν σχέδιο νόμου.