Αρχική Διαφάνεια στη λειτουργία της ασφαλιστικής αγοράςΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ – Άρθρο 14 Τροποποίηση ουσιαστικών διατάξεων του ν. 2251/94Σχόλιο του χρήστη ΙΩΑΚΕΙΜ ΓΡΑΨΑΣ | 21 Ιουλίου 2011, 10:39
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΙΩΑΚΕΙΜ ΓΡΑΨΑΣ' | 21 Ιουλίου 2011, 10:39

    Παρατηρήσεις και προτάσεις στη διαβούλευση για τροποποίηση των ουσιαστικών διατάξεων του Ν. 2251/1994 1. Άρθρο 4 § 13, γ « Οι παράγραφοι 2 περίπτωση στ, 7,8,9 περίπτωση δ,10,11 πρώτο εδάφιο του παρόντος άρθρου.....» πρέπει να αναδιατυπωθεί προκειμένου να είναι σε αρμονία με την § 2,β και § 7 διότι : Α) Στις συμβάσεις μεταφοράς που συνάπτονται από απόσταση ο καταναλωτής είναι δεσμευμένος από τον μεταφορέα, που χρησιμοποιεί τα ψιλά γράμματα και κατά κύριο λόγο σε ξένη γλώσσα, σχετικά με το δικαίωμα υπαναχώρησης (ακύρωσης του εισιτηρίου για εύλογη αιτία), στερείται του χρηματικού ποσού που έχει καταβάλλει στον μεταφορέα ενώ θα πρέπει να υποχρεωθεί ο μεταφορέας να αποδείξει την συνολική βλάβη που υπέστη από την ακύρωση της μεταφοράς από τον καταναλωτή, και ειδικότερα το διαφυγόν κέρδος από την μη χρήση της μεταφοράς από τον καταναλωτή. Υπάρχουν πλήθος περιπτώσεων που ο μεταφορέας έστω και την τελευταία στιγμή μεταπωλεί την ακυρωθείσα θέση που έχει ήδη πληρώσει ο καταναλωτής και έτσι κερδίζει διπλάσια, ακόμη όμως και στην περίπτωση που η υπηρεσία δεν πουληθεί η ζημιά του μεταφορέα είναι αναλογική καθόσον αρκετά από τα συστατικά της υπηρεσίας δεν χρησιμοποιούνται, τρόφιμα, καύσιμα, υπηρεσίες εδάφους και αέρος που αποτελούν κοστολογικά στοιχεία του ναύλου. Β) Στις συμβάσεις καταλύματος ο καταναλωτής παραμένει στο έλεος του προμηθευτή ξενοδόχου ως προς την παροχή της υποσχεθείσης υπηρεσίας. Το μόνιμο παράπονο των καταναλωτών στην ένωση μας είναι ότι άλλη υπηρεσία αγόρασαν και άλλη τους προσφέρθηκε (ποιοτική διαφορά). Ζητάνε δωμάτιο συγκεκριμένης ποιότητας και παίρνουν τελείως διαφορετικό και για τον λόγο αυτό, ΜΟΝΟ μετά από την παράδοση και την ποιοτική και ποσοτική ΑΠΟΔΟΧΗ της υπηρεσίας από τον καταναλωτή θα πρέπει να εισπράττεται το τίμημα από τον προμηθευτή. Ο καταναλωτής θα πρέπει να καταβάλλει κάποιας μορφής εγγύηση, π.χ, πιστωτική κάρτα, κατάθεση σε τράπεζα, και α) σε περίπτωση no show, να υφίσταται τις προβλεπόμενες κυρώσεις, ενώ β) σε περίπτωση που οι προσφερόμενες υπηρεσίες είναι διαφορετικές από αυτές που είχε αγοράσει να επιστρέφεται η εγγύηση και να υφίσταται ο προμηθευτής τις προβλεπόμενες κυρώσεις. 2. Σχετικά με το άρθρο 15 § 2 έχουμε τις εξής γενικές και ειδικές παρατηρήσεις: Α. Η κατηγορίες που προτείνονται και διακρίνονται αποκλειστικά από το πλήθος και τους ίδιους πόρους των μελών αποτελούν τουλάχιστον ευσεβείς πόθους ή το χειρότερο αποκύημα φαντασίας και εθελοτυφλίας. Οι συντάκτες της παραγράφου αυτής δεν έχουν καμία σχέση τουλάχιστον με την σημερινή πραγματικότητα. Ακόμη κι αν ο σκοπός είναι η συνένωση των καταναλωτικών ενώσεων σε μεγαλύτερα σχήματα δεν έχουν παρά να προσθέσουν τα ενεργά μέλη κάθε πιστοποιημένης ένωσης και από εκεί θα διαπιστώσουν τις ουτοπικές τους προτάσεις, εκτός κι αν επιθυμούν την ύπαρξη δύο ενώσεων μόνο. Θα πρέπει να κατανοήσουν ότι οτιδήποτε έχει σχέση με τον ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟ πραγματοποιείται κυρίως από την διάθεση και το Ψώνιο (!) ορισμένων οραματιστών για ένα καλλίτερο αύριο, για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Αυτοί είναι που σηκώνουν και το κύριο βάρος της ενεργοποίησης και πραγματοποίησης των στόχων του εθελοντισμού. Μια ματιά στους καταλόγους συμμετοχής κάθε συγκέντρωσης στα καλέσματα του ΓΓΚ θα αποδείξει την παραπάνω αλήθεια. Οι ίδιοι και οι ίδιοι! Ακόμη χειρότερα όταν ο εθελοντισμός ΚΑΠΕΛΩΝΕΤΑΙ από την κρατική εξουσία η οποία επιβάλλει όρους και κανόνες που δεν προσιδιάζουν στον εθελοντισμό όπως ελάχιστο αριθμό, υποχρεωτικές συνδρομές, κ.α, που καλύπτονται οι όροι αυτοί κάτω από τον μανδύα της, αναλογικά, μηδενικής κρατικής οικονομικής ενίσχυσης που μέχρι σήμερα αποτελεί όνειδος για μια ευνομούμενη κοινωνία που θέλει και επιδιώκει να έχει καταναλωτικό κίνημα. Ακόμη χειρότερα που απαιτείται από τις ενώσεις να πραγματοποιούν έργο και δράσεις χωρίς οικονομική ενίσχυση, χωρίς κάποια βοήθεια από την εποπτεύουσα (!) αρχή. Ως παράδειγμα αναφέρω ότι ζητήθηκε από τις ενώσεις να συνδράμουν τους χειμαζόμενους καταναλωτές με τα τραπεζικά δάνεια. Πως θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν ικανοποιητικά τον κάθε καταναλωτή όταν δεν διαθέτουν την κατάλληλη νομική υποδομή όταν οι υπηρεσίες που θα προσφέρονταν στους καταναλωτές θα είχαν νομικό και λειτουργικό κόστος που ήταν αδύνατο να καλυφθεί από τις συνδρομές των μελών; Κατόπιν αυτών θα πρέπει να αντιληφθούν οι κρατούντες ότι αν πραγματικά επιθυμούν ένα ζωντανό καταναλωτικό κίνημα και όχι απλώς μια διεύθυνση για να γεμίσουν τα γραφεία της Κάνιγγος, θα πρέπει να το υποστηρίξουν όχι μόνο θεσμικά αλλά και οικονομικά προκειμένου να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των καταναλωτών. Και όταν λέμε οικονομικά εννοούμε με την εγγυημένη κρατική επιχορήγηση του υποχρεωτικού ελάχιστου κόστους λειτουργίας που ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ από την νομοθεσία, και θα αποδεικνύεται από τις ταμειακές και λογιστικές εγγραφές της κάθε πιστοποιημένης ένωσης. Εν συντομία στο άρθρο 10 § 6, δ, θα πρέπει να διατυπωθεί « εγγυημένη κρατική ετήσια επιχορήγηση του υποχρεωτικού ελάχιστου κόστους λειτουργίας που προβλέπεται από τις διατάξεις του νόμου αυτού», παραλειπόμενου του υπόλοιπου περί ο.τ.α καθόσον ουδέποτε διέθεσαν ούτε λεπτό σε καταναλωτικές ενώσεις. Παράλληλα θα πρέπει να επιτραπεί η ενίσχυση των ενώσεων από ιδιωτικούς φορείς που θα πρέπει να υπόκειται σε πλήρη διαφάνεια. Κάποτε θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι υπάρχουν και ιδιωτικοί φορείς και επιχειρήσεις που ενδιαφέρονται πραγματικά για τους καταναλωτές, που πιστεύουν στον ενημερωμένο καταναλωτή, που επιθυμούν να συμβάλουν στην πρόοδο του καταναλωτικού κινήματος γιατί έχουν αντιληφθεί το ΙΔΙΟΝ όφελος που προκύπτει. Ξοδεύουν τεράστια ποσά σε διαφημίσεις των προϊόντων τους και κάποια από αυτά τα ποσά θα μπορούσαν να κατευθυνθούν σε καταναλωτικές ενώσεις, χωρίς ανταλάγματα. Απαραίτητη προϋπόθεση να μην έχει κατευθείαν δοσοληψίες με τον καταναλωτή, π.χ ένα πολυκατάστημα που εμπορεύεται με τον καταναλωτή από την φύση του θα πρέπει να αποκλείεται ενώ ένας παραγωγός που διαθέτει το προϊόν του ή την υπηρεσία του μέσω τρίτων στο καταναλωτικό κοινό να μπορεί να επιχορηγεί πιστοποιημένες καταναλωτικές ενώσεις. Π.χ πολυκαταστήματα, τράπεζες =όχι, παραγωγοί, όπως αναψυκτικών, τροφίμων=ναι. Γ. Το τηλεφωνικό κέντρο 1520 έχει αποδειχθεί κατώτερο των προσδοκιών. ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΛΥΣΕΙΣ αλλά διαιωνίζει καταστάσεις ώσπου να ατονήσει το ενδιαφέρον των καταναλωτών για το πρόβλημα τους και να το ξεχάσουν. Ομοίως και η διεύθυνση του συνηγόρου του καταναλωτή. Προτείνουμε και οι δύο διευθύνσεις να καταργηθούν και οι δράσεις τους να διαμοιραστούν σε πιστοποιημένες καταναλωτικές ενώσεις που θα ενισχυθούν τουλάχιστον με το κόστος των καταργούμενων υπηρεσιών. Έτσι θα ζωντανέψουν οι ενώσεις, θα αποκτήσουν υποχρεωτικά πλέον, σκοπό, υπευθυνότητα και υποχρεωτικό απολογισμό πεπραγμένων. Ευελπιστούμε σε μελέτη και αποδοχή των προτάσεων μας και ευχαριστούμε την και Κρητικοπούλου από την γραμματεία της ΕΚΠΟΙΖΩ που μας ενημέρωσε για την διαβούλευση σε αντίθεση με την ΓΓΚ που ενώ ήταν υποχρεωμένη θεσμικά, αγρόν ηγόρασε. Ιωακείμ Γράψας Πρόεδρος ΠΕΚΤΤΥ