Αρχική Διαφάνεια στη λειτουργία της ασφαλιστικής αγοράςΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ – Άρθρο 14 Τροποποίηση ουσιαστικών διατάξεων του ν. 2251/94Σχόλιο του χρήστη Σίμος Ι. Σαμαράς | 31 Ιουλίου 2011, 22:38
  • Σχόλιο του χρήστη 'Σίμος Ι. Σαμαράς' | 31 Ιουλίου 2011, 22:38

    Με το άρθρο 14 του Προσχεδίου νόμου διευρύνεται ο ορισμός του καταναλωτή για να περιλάβει το μη επ’ ανταλλάγματι ενεργούντα εγγυητή. Παραμένει, ωστόσο, το βασικό πρόβλημα του ορισμού, δηλ. η επέκταση της έννοιας του καταναλωτή στα νομικά πρόσωπα. Η επέκταση αυτή είναι αντίθετη με τις κοινοτικές οδηγίες σε εναρμόνιση προς τις οποίες τέθηκε ο Ν. 2251/1994, καθώς και με τη σχετική νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώην Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων). Υπενθυμίζεται ότι η Γαλλία, στην οποία ο ορισμός του καταναλωτή είχε επεκταθεί νομολογιακά συμπεριλαμβάνοντας νομικά πρόσωπα, καταδικάστηκε από το πρώην ΔΕΚ (απόφ. της 22.1.2001 επί των υπόθ. C- 541 & 542/99). Η εμμονή του νομοθέτη στη διατήρηση του διευρυμένου ορισμού χωρίς την ύπαρξη αντίστοιχου ερείσματος, πέρα από επιστημονικώς ατεκμηρίωτη, είναι παράνομη ως αντίθετη στο ενωσιακό δίκαιο. Κατά συνέπεια, η αναφορά σε νομικό πρόσωπο-καταναλωτή-εγγυηγή θα πρέπει να απαλειφθεί από τη σχολιαζόμενη διάταξη, όπως και από τον ήδη ισχύοντα ορισμό του καταναλωτή στο άρθ. 1 § 4 περ. α΄ Ν. 2251/1994. Επιπλέον, ήδη στο άρθ. 9Α περ. α΄ Ν. 2251/1994 ο ορισμός του καταναλωτή έχει ήδη περιοριστεί μόνο στα φυσικά πρόσωπα. Αποδοχή διευρυμένου ορισμού για τον αποδέκτη του διαφημιστικού μηνύματος, ώστε να ακολουθεί το γενικό ορισμό του άρθ. 1 § 4 περ. α΄ Ν. 2251/1994, που καταλαμβάνει και νομικά πρόσωπα ως καταναλωτές έρχεται σε αντίθεση με το άρθρο άρθ. 9Α περ. α΄ του ίδιου νόμου και, φυσικά, την αντίστοιχη ρύθμιση του άρθ. 2 περ. α΄ Οδ. 2005/29/ΕΚ, η οποία είναι πλήρους εναρμόνισης (αιτ. σκ.. 15 εδ. δ΄) και δεν επιτρέπει την εισαγωγή αυστηρότερων ή λεπτομερέστερων κανόνων από αυτήν (βλ. άρθ. 3 § 5 Οδ.: εξαιρούνται μόνο εθνικοί κανόνες υφιστάμενοι ήδη την 12.7.2007 και μόνο μέχρι τις 12.7.2013), παρά μόνο μη δεσμευτικών κανόνων δεοντολογίας (αιτ. σκ. 20, άρθ. 10 εδ. α΄ Οδ.) και σε κάθε περίπτωση υπό τον όρο ότι ο θιγόμενος καταναλωτής δεν στερείται το δικαίωμα πρόσβασης σε δικαστήριο (αιτ. σκ. 21, άρθ. 11 Οδ. & 9θ §§ 1 & 2 ν. 2251/1994 – ή κατά την Οδ. και σε διοικητική επιτροπή, που δεν αποτελεί επαγγελματικό σύλλογο εποπτείας του παραβαίνοντος, συνδ. άρθ. 10 & 11 Οδ.). ΣΙΜΟΣ Ι. ΣΑΜΑΡΑΣ – Δικηγόρος Υπ. Διδάκτορας Νομικής Πανεπιστημίου Αθηνών http://www.nomologio.wordpress.com