• Σχόλιο του χρήστη 'Αγγελική Μπούρα' | 8 Ιουνίου 2015, 12:33

    Πρέπει να ληφθεί οπωσδήποτε μέριμνα έτσι ώστε κάποιες μορφές αναπηρίας που είναι εκ φύσεως μη αναστρέψιμες και τα αποτελέσματα των οποίων βαίνουν συνεχώς πιο επιβαρυντικά για το άτομο με αναπηρία με την πάροδο του χρόνου, να προστεθούν στη λίστα εκείνων για τις οποίες εκδίδεται μόνιμο και επ' αόριστον πιστοποιητικό αναπηρίας. Μια τέτοια συγκεκριμένη περίπτωση είναι η ολική παγκρεατεκτομή, λόγω της οποίας προξενείται στον ασθενή διαβήτης τύπου 1 και δεδομένου ότι ο οργανισμός δεν παράγει ίχνος ινσουλίνης, η καθημερινή επιβίωση και διαβίωσή του αποτελεί μια συνεχή μάχη. Επίσης δεδομένου ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η χορήγηση ινσουλίνης είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατον να ρυθμιστεί με επάρκεια, ο ασθενής ταλαιπωρείται από συχνές υπογλυκαιμίες ή ανόδους του σακχάρου, που καταστρέφουν καθημερινά την υγεία του με αποτέλεσμα με την πάροδο του χρόνου αυτή να χειροτερεύει ολοένα. Με ένα τέτοιο δεδομένο η "κατ΄έτος επανεκτίμηση" της κατάστασης του ασθενή και το να δίνεται διακριτική ευχέρεια σε κάποιες επιτροπές να μειώνουν το ποσοστό αναπηρίας του (για δημοσιονομικούς κατά βάση λόγους!) είναι και ανήθικο και παράλογο. Το ίδιο παράλογο είναι να του ζητείται να φέρνει νέα χαρτιά τα οποία αποδεικνύουν την ίδια κατάσταση (και συνεχώς επιδεινούμενη) κάθε ενά μιση με δύο έτη για να παρατείνεται με το μαρτύριο της σταγόνας η αναγνώριση του ποσοστού αναπηρίας του και να φοβάται συνεχώς μην και τυχόν κάποια επιτροπή του το μειώσει. Η κατάσταση της αναπηρίας ενός ατόμου και το ποσοστό της αναπηρίας του δεν κρίνεται μόνο από το αν η γενεσιουργός της αναπηρίας ασθένεια (πχ καρκίνος) επανήρθε η όχι, αλλά ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ από την πραγματική κατάσταση της υγείας του στην καθημερινότητά του και το κατά πόσο η αναπηρία του του προκαλεί προβλήματα επιβίωσης-διαβίωσης. Πάνω από όλα, γνώμονας σε αντίστοιχες περιπτώσεις οφείλει να είναι ο σεβασμός στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου κατά το άρθρο 2 του Συντάγματος.