Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Π. Γαληνού' | 8 Ιουνίου 2015, 21:56

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Αποτελεί υποχρέωση τόσο του ασφαλιστικού όσο και του προνοιακού συστήματος να διακρίνει τους δικαιούχους παροχών από τους μη δικαιούχους, με σοβαρό ζητούμενο τον μη αποκλεισμό των πραγματικών δικαιούχων. Για αυτό το σκοπό,οι ενστάσεις συνιστούν ευκαιρία για τις Επιτροπές του ΚΕΠΑ να διορθώσουν σφάλματα, ενώ η δευτεροβάθμια κρίση και η μεταρρύθμιση λαθεμένων αποφάσεων αναπόσπαστο στοιχείο των αρχών κράτους δικαίου κατά την άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Ακριβώς για αυτό, η επιβολή παραβόλου δεν μπορεί να συνιστά λόγο διάκρισης μεταξύ δυναμένων και αδυνατούντων να το πληρώσουν. Η κατάργηση του παραβόλου θα σηματοδοτήσει τη σοβαρότητα που οφείλεται στα Άτομα με Αναπηρία και θα επιτρέψει την ανάπτυξη μεθόδων παραγωγής εγκύρων και τεκμηριωμένων αποφάσεων. Είναι πάρα πολλοί οι τρόποι που μπορούν να συμβάλουν σε αυτό. Τα παράβολα είτε στοχεύουν στην απόκτηση πόρων είτε στην εικαζόμενη αποφυγή κατάχρησης δεν είναι πειστικά. Αντίθετα, οι εξοικονομήσεις περνούν από πολλούς δρόμους, μεταξύ άλλων την αναδιατύπωση του Ενιαίου Πίνακα, ειδικά ως προς τις προβλεπόμενες διάρκειες. Ενδεικτικά, γιατί δεν μπορεί η ΑΥΕ να αποδώσει μεγαλύτερο ποσοστό για προβλεπόμενη μετεγχειρητική περίοδο και χαμηλότερο εφ' όρου ζωής με μία απόφαση; Γιατί να περνά η παράταση δικαιώματος από την ίδια περιοδική κρίση για 67% όταν αυτό είναι στους κανόνες; Γιατί να απαιτείται νέα κρίση για καταληκτικές ασθένειες επειδή κάποιοι/ες επιβιώνουν λίγο περισσότερο από το αναμενόμενο; Γιατί να μην διατυπώνεται το εφ' όρου ζωής σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις ακόμη και με διάρκειες που εξαντλούν τα προσδόκιμα; Γιατί να μην έχουμε ενδεικτική απαρίθμηση και να θεωρούμε ότι προέχει η εξαντλητική απαρίθμηση στη σχετική κ.υ.α.;