• Σχόλιο του χρήστη 'Αλεξάνδρα Τ.' | 20 Μαΐου 2021, 15:59

    Όπως έχει επισημανθεί πολλάκις, η επί ίσοις όροις ατομική διαπραγμάτευση του χρόνου εργασίας μεταξύ του εργαζομένου και του εργοδότη, είναι ουτοπική, και υποδηλώνει είτε βαθιά άγνοια των συνθηκών στην αγορά εργασίας, είτε σύμπλευση με τα συμφέροντα των εργοδοτών, ή και τα δύο. Επιπλέον, και δεδομένου του ότι κάποιοι εργαζόμενοι θα έχουν μεγαλύτερα περιθώρια ή μεγαλύτερη ανάγκη στο να συμφωνήσουν σε αυτές τις "φιλικές διευθετήσεις", και κάποιοι άλλοι όχι, δημιουργείται αθέμιτος ανταγωνισμός μεταξύ των "ευέλικτων" και των "μη ευέλικτων" εργαζομένων, που αναπόφευκτα θα επηρεάσει, για παράδειγμα, τις πολιτικές προσλήψεων και προαγωγών στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, και ο οποίος σε βάθος χρόνου θα οδηγήσει στην de facto εδραίωση της "ευελιξίας". Αλλά και σε ότι αφορά τις ασφαλιστικές δικλείδες του νόμου, δεν υπάρχει ουσιαστική προστασία του εργαζομένου που αρνήθηκε τη διευθέτηση ωραρίου, καθώς προφανώς ακόμα και αν δεν μπορεί να είναι τυπικά αυτός ο λόγος της καταγγελίας, η αφορμή μπορεί να είναι άλλη, όπως και δεν υπάρχει ουσιαστική διασφάλιση της τήρησης του μειωμένου ωραρίου εργασίας.