• Η περιβολή με νομοθετική ισχύ της προβλεπόμενης, από το άρθρο 7 της από 15/04/2002 ΕΓΣΣΕ, προστασίας των μονογονεϊκών οικογενειών συνιστά αδιαμφισβήτητα θετικό βήμα. Προβληματισμό, εντούτοις, προκαλεί το γεγονός πως στις ρυθμίσεις για την ευνοϊκότερη αντιμετώπιση μονογονέων, εντάσσονται μόνο οι περιπτώσεις των πολλαπλών γεννήσεων, με απουσία οποιασδήποτε αναφοράς ή πρόβλεψης για τους/τις εργαζόμενους/ες μονογονείς ατόμων με αναπηρία, οι οποίοι/ες καλούνται, σε καθημερινή βάση και με υπερένταση δυνάμενων, να ανταποκριθούν στις αυξημένες απαιτήσεις μιας ακούσιας κατάστασης, που επέρχεται από απρόβλεπτα συμβάντα και συνθήκες. Προτείνουμε, ως δικαιότερη για την αντιστάθμιση των αυξημένων βαρών και ευθυνών περιπτώσεων εργαζόμενων μονογονέων - που στοιχειοθετούνται όχι μόνο από το μέγεθος της οικογένειας, αλλά και από την ύπαρξη αναπηρίας εξαρτώμενου μέλους - να περιληφθούν και οι μονογονείς (κατά την έννοια του άρθρου 33) ατόμων με αναπηρία στους/στις δικαιούχους άδειας οκτώ (8) εργάσιμων ημερών ετησίως, κατά τα προβλεπόμενα για τους μονογονείς μια τρία τέκνα και άνω. Επιπρόσθετα, σημειώνουμε πως το τιθέμενο ηλικιακό όριο των δώδεκα (12) ετών του τέκνου για την πρόσβαση στη διευκόλυνση, λογίζεται ως εξαιρετικά χαμηλό για τη θεώρηση των λόγων στους οποίους θεμελιώνεται η ρύθμιση, και συγκεκριμένα στην ανάγκη ενίσχυσης της προστασίας, εποπτείας και στήριξης των παιδιών μονογονεϊκών οικογενειών και αποσόβησης των κινδύνων εξώθησης των γονέων τους από την αγορά εργασίας, η οποία δεν παύει να υφίσταται κατά τη διάρκεια της εφηβείας και μέχρι την ενηλικίωση των τέκνων.