Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Generation 2.0 for Rights Equality & Diversity' | 15 Ιουνίου 2021, 11:52

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Ως προς το κεφάλαιο 5.6.1.4 “Εθνική Στρατηγική για την Ένταξη πολιτών τρίτων χωρών”, το οποίο εμπίπτει άμεσα στο πεδίο των δραστηριοτήτων του οργανισμού μας, επισημαίνουμε τα εξής: Ο δεύτερος άξονας για την κοινωνική ένταξη πρέπει να αφορά στο σύνολο των πολιτών τρίτων χωρών και όχι μόνο σε μια συγκεκριμένη κατηγορία. Οι πολίτες τρίτων χωρών είναι οι κάτοχοι αδειών διαμονής, δηλαδή τόσο οι δικαιούχοι διεθνούς προστασίας βάσει του Ν. 4636/2019 όσοι και οι δικαιούχοι τίτλων διαμονής βάσει του Κώδικα Μετανάστευσης και Κοινωνικής Ένταξης, Ν. 4251/2014, όπως ισχύει. Στο σχέδιο γίνεται -προφανώς εκ παραδρομής- αναφορά μόνο στους δικαιούχους διεθνούς προστασίας με αποτέλεσμα να μην συμπεριλαμβάνεται στις ενταξιακές πολιτικές η πλειονότητα των πολιτών τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μόνιμα στην Ελλάδα για πολλά χρόνια. Επειδή το παρόν έχει ως κύριο θέμα την κοινωνική ένταξη και τη μείωση της φτώχειας είναι ορθό να εμπεριέχει συγκεκριμένες προτάσεις ως προς τα κοινωνικά δικαιώματα ορισμένων κατηγοριών πολιτών τρίτων χωρών: α) Δικαιούχοι σύνταξης: Σύμφωνα με τον Ν.4387/2016 οι μετανάστες, όπως και οι Έλληνες πολίτες, για να λάβουν το πλήρες ποσό της εθνικής σύνταξης (384 ευρώ) πρέπει να έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον 20 έτη ασφάλισης καθώς και 40 χρόνια μόνιμης και νόμιμης διαμονής στην Ελλάδα. Όσοι και όσες αδυνατούν να αποδείξουν 40 χρόνια μόνιμης διαμονής, λαμβάνουν μειωμένη σύνταξη με αναλογία 1/40, για κάθε έτος που λείπει. Η μόνιμη και νόμιμη διαμονή για τους πολίτες χωρών εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποδεικνύεται με βάση τις άδειες διαμονής. Ως γνωστόν όμως, η πρώτη συντονισμένη διαδικασία νομιμοποίησης ξεκίνησε το 1998 σύμφωνα με τα Προεδρικά Διατάγματα 358/1997 και 359/1997. Συνεπώς, μια μεγάλη μερίδα πολιτών χωρών εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και πολιτογραφηθέντων Ελλήνων πολιτών αδυνατεί να αποδείξει 40 χρόνια νόμιμης και μόνιμης διαμονής, λόγω του κενού στο θεσμικό πλαίσιο των αδειών διαμονής που υπήρχε στο παρελθόν. Σε απάντηση σχετικής αναφοράς μας στις 5 Φεβρουαρίου 2020, ο Συνήγορος του Πολίτη επισημαίνει ότι “το κριτήριο των ετών διαμονής είναι ξένο προς το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα”, επειδή “ο υπολογισμός των παροχών βάσει του χρόνου ασφάλισης ήταν και παραμένει βασικό στοιχείο της αρχιτεκτονικής του”. β) Δικαιούχοι προνοιακού επιδόματος ΟΠΕΚΑ για ΑμεΑ: Σύμφωνα με τις προϋποθέσεις που έχει θέσει ο ΟΠΕΚΑ, οι πολίτες τρίτων χωρών που δικαιούνται το επίδομα αναπηρίας είναι οι κάτοχοι άδειας διαμονής για ανθρωπιστικούς λόγους εξαιτίας λόγων υγείας καθώς, όσοι έχουν άδεια ως μέλη οικογένειας Έλληνα πολίτη ή πολίτη Ε.Ε. και οι αναγνωρισμένοι πρόσφυγες. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι τα ΑμεΑ που είναι κάτοχοι οποιασδήποτε άλλης άδειας διαμονής (όπως ισχυρών καθεστώτων μακράς διάρκειας π.χ. άδειας επί μακρόν διαμένοντος ή δεκαετούς διάρκειας ή δεύτερης γενιάς) αποκλείονται από την πρόσβαση στο επίδομα αυτό. Οι δύο αυτές περιπτώσεις κοινωνικών παροχών εγείρουν σοβαρό ζήτημα διακριτικής μεταχείρισης εις βάρος των πολιτών τρίτων χωρών. Ο περιορισμός του δικαιώματος συνταξιοδότησης και ο αποκλεισμός από το επίδομα ΑμεΑ αντιβαίνουν σε διατάξεις του Κώδικα Μετανάστευσης και Κοινωνικής Ένταξης (Ν. 4251/2014). Συγκεκριμένα, έρχονται σε αντίθεση με όσα προβλέπουν οι παρ. 2 και 3 του άρθρου 21 σχετικά με τα κοινά δικαιώματα πολιτών τρίτων χωρών: “2. Οι πολίτες τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα ασφαλίζονται στους οικείους ασφαλιστικούς οργανισμούς και έχουν τα ίδια ασφαλιστικά δικαιώματα με τους ημεδαπούς. 3. Οι διατάξεις του ν.δ. 57/1973, όπως κάθε φορά ισχύει, για την κοινωνική προστασία,εφαρμόζονται και στους πολίτες τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα”. Ως εκ τούτου, το Υπουργείο Εργασίας χρειάζεται να προβεί άμεσα στις απαραίτητες νομοθετικές και διοικητικές τροποποιήσεις προκειμένου να αποκατασταθεί η ισονομία ως προς τα παραπάνω δύο ζητήματα.