Αρχική Δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση για την "Εθνική Στρατηγική για την Κοινωνική Ένταξη και Μείωση της Φτώχειας"Εθνική Στρατηγική για την Κοινωνική Ένταξη και Μείωση της Φτώχειας»Σχόλιο του χρήστη ActionAid | 15 Ιουνίου 2021, 16:58
  • Σχόλιο του χρήστη 'ActionAid' | 15 Ιουνίου 2021, 16:58

    Η Εθνική Στρατηγική για την Κοινωνική Ένταξη και Μείωση της Φτώχειας, όπως αναφέρεται στο σχετικό σημείωμα της ομάδας σύνταξης αποτελεί την επικαιροποίηση της Εθνικής Στρατηγικής Κοινωνικής Ένταξης του 2018 και αναγκαίο και πρόσφορο όρο στο πλαίσιο ΕΣΠΑ 2021- 2027. Η ύπαρξη ενός κειμένου με στρατηγική κατεύθυνση αποτελεί το πρώτο βήμα της αλλαγής υπό την προϋπόθεση ότι το κείμενο αυτό θα είναι σαφώς ορισμένο αναφορικά με το ειδικότερο περιεχόμενό του, χρονικά και γεωγραφικά οριοθετημένο ώστε να καθίσταται εφικτή η εφαρμογή των όσων προβλέπει, την παρακολούθηση και την αξιολόγησή τους. Η παρούσα στρατηγική είναι αρκετά εκτενής, αλλά στα περισσότερα σημεία της αρκετά θεωρητική περιγράφοντας αναλυτικά το πλαίσιο που υποχρεώνει την Ελληνική Πολιτεία να συντάξει ένα στρατηγικό κείμενο για την κοινωνική ένταξη και πολύ λιγότερο τα πρακτικά ζητήματα, τις προκλήσεις και τα μέτρα που πρέπει να υλοποιηθούν. Η ύπαρξη ενός «κεντρικού» κειμένου που επιδιώκει τη σύνδεση με επιμέρους εθνικές στρατηγικές για κάθε ευάλωτη κοινωνική ομάδα κινείται στην σωστή κατεύθυνση, καθώς με αυτόν τον τρόπο αναγνωρίζονται οι ανάγκες και η εστιασμένη προσέγγιση που θα πρέπει να ακολουθηθεί ξεχωριστά για κάθε ομάδα – στόχο. Ωστόσο, για να γίνει αποτελεσματικά, θα πρέπει οι επιμέρους στρατηγικές να «συνομιλούν» μεταξύ τους αποφεύγοντας τις επικαλύψεις και εφαρμόζοντας διαθεματική και διεπιστημονική προσέγγιση. Είναι δεδομένο πως οι εθνικές στρατηγικές αποτελούν δυναμικά κείμενα και γι’ αυτόν τον λόγο θα πρέπει να βρίσκονται σε διαλεκτική σχέση με την κοινωνία και με τα μέλη της ώστε να μην καθίστανται άνευ πρακτικού αντικρίσματος. Οι εθνικές στρατηγικές για τις ομάδες που περιγράφονται στην παρούσα εθνική στρατηγική θα πρέπει να συνοδεύονται από συγκεκριμένα σχέδια δράσης που θα προβλέπουν συγκεκριμένους στόχους, μέσα υλοποίησης και χρονοδιαγράμματα για να μπορούν να παρακολουθούνται και να αξιολογούνται. Και η παρούσα εθνική στρατηγική θα έπρεπε να συνοδεύεται από ένα σχέδιο δράσης με αντίστοιχα στοιχεία, όπως αυτά που αναφέρονται παραπάνω, μαζί με δείκτες που μετρούν και αποδεικνύουν πώς εφαρμόστηκαν τα μέτρα που προβλέπει. Σε γενικές γραμμές τα μέτρα που περιλαμβάνονται στους σχετικούς πίνακες ακολουθούν αρκετά γενική διατύπωση, κάτι που δεν υποδηλώνει ευελιξία στην εφαρμογή, αλλά μάλλον ασάφεια. Παράλληλα, η διατύπωση του οράματος έχει χαρακτήρα περισσότερο διεκπεραιωτικό. Θα έπρεπε να υπάρχει καλύτερη σύνδεση με προηγούμενες εθνικές στρατηγικές για να διαφαίνεται η συνέχεια στις δράσεις και το πώς θα βελτιωθούν όσα από τα μέτρα δεν είχαν την προσδοκώμενη απόδοση. Όπως αναφέρεται στο κείμενο της στρατηγικής, ο Εθνικός Μηχανισμός Παρακολούθησης των Πολιτικών Κοινωνικής Ένταξης δεν έχει λειτουργήσει αποτελεσματικά λόγω της ασύγχρονης ροής της πληροφορίας μεταξύ των εμπλεκόμενων δημόσιων αρχών και άλλων δομικών παραγόντων της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Η αναβάθμισή του, που πιθανολογείται ότι θα συμβάλλει στην αποτελεσματικότερη λειτουργία του, επεξηγείται μόνο ως προς το διοικητικό σκέλος της διακυβέρνησης χωρίς να περιγράφεται το πώς έχει αξιολογήσει μέχρι σήμερα τις υφιστάμενες πολιτικές, γεγονός που θα ήταν αρκετά χρήσιμο. Τέλος, οι αρχές της συμμετοχικότητας των πολιτών σε διαδικασίες υιοθέτησης και εφαρμογής πολιτικών που τους/τις αφορούν -ιδιαίτερα σε τοπικό επίπεδο- σε συνδυασμό με τις αρχές της διαθεματικότητας και τις διεπιστημονικότητας λείπουν. Οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών αναφέρονται ελάχιστες φορές ως φορείς -εταίροι που θα συμβάλλουν/ συμμετέχουν στην υλοποίηση προγραμμάτων χωρίς να περιγράφονται/ προβλέπονται σταθερότερες συνέργειες μεταξύ αυτών και της δημόσιας διοίκησης ιδίως σε ό,τι αφορά στην ανταλλαγή τεχνογνωσίας. Ένα συνολικό σχόλιο τόσο για αυτήν όσο και για τις υπόλοιπες εθνικές στρατηγικές είναι ότι βασίζονται στην λογική του project που επαναλαμβάνεται, και πολλά από αυτά δεν εξελίσσονται σε εθνικές πολιτικές. Η παρούσα εθνική στρατηγική ως οδηγός για εξειδικευμένα μέτρα θα πρέπει να κινηθεί μακριά από τη λογική της αποσπασματικότητας και να προτείνει λύσεις για ουσιαστικά μακροπρόθεσμες αλλαγές που θα καλύψουν με ολιστικό και συμπεριληπτικό τρόπο τις ανάγκες όλης της κοινωνίας.