Πρώην Υπουργείο Διοικητικής Ανασυγκρότησης

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Φαίη Σωτηρίου' | 21 Ιανουαρίου 2014, 13:42

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Τι να πει κανείς για μερικές ακόμα απολύσεις ανάμεσα στις τόσες άλλες και μέσα στο κλίμα της γενικότερης ύφεσης που πλήττει τόσο τους μισθωτούς, του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, όσο και τους ελεύθερους επαγγελματίες; Τι να πει κανείς για μερικές ακόμα απολύσεις και για την ανεργία, που γιγαντώνεται, όταν η προπαγάνδα και η εξαθλίωση μας έχουν κάνει όλους μεταξύ μας εχθρούς; Να πει ότι είναι άδικο να απολύονται από το δημόσιο υπάλληλοι διορισμένοι με ΑΣΕΠ; Να πει ότι, σε κάθε περίπτωση, είναι παράλογο να μην υπάρχει καμία πρόβλεψη για τους απολυόμενους υπαλλήλους που ανήκουν σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες; Δεν είναι αυτονόητα και αυτά και άλλα πολλά; Όπως φαίνεται, δεν είναι. Χάσαμε το μέτρο. Στο βωμό του «συμμαζέματος» της χώρας και μπροστά στην ηθική και οικονομική εξαθλίωση που βιώνει η ελληνική κοινωνία, αποτελούν λεπτομέρεια η επιλογή μας από το ΑΣΕΠ, τα αναγνωρισμένα προσόντα μας, το ότι μερικοί από εμάς ανήκουμε στην ομάδα των ΑΜΕΑ ή των αρχηγών μονογονεϊκών οικογενειών. Μέχρι πρότινος ο νομοθέτης κρατούσε τα προσχήματα, προνοώντας τουλάχιστο με έναν τρόπο για αυτές τις ιδιαίτερες περιπτώσεις. Βέβαια, επειδή τυγχάνω διαζευγμένη με παιδί, γνωρίζω ότι φρόντιζε (τώρα τελευταία) ο ορισμός της μονογονεϊκής οικογένειας να είναι περιοριστικός, ώστε να συρρικνώνεται η έννοια, πχ εξαιρώντας τα διαζύγια, που είναι συνηθέστατη περίπτωση στην εποχή μας. Ποιος θα το πρόσεχε; Ψιλά γράμματα. Μόνο αυτοί που τους αφορούσε. Θα έμενε η εντύπωση ότι υπήρχε κοινωνική πρόνοια. Τώρα όμως πλέον αποφεύγεται σκόπιμα έστω και η ελάχιστη πρόβλεψη. Το ξεπεράσαμε και αυτό το στάδιο και οδεύουμε ακάθεκτοι προς την «κάθαρση». Την ώρα που το κράτος απο-δομείται αντί να ανα-δομείται, αισθάνομαι ότι κάτι πρέπει να πω στο βήμα που μου δίνεται. Το οφείλω στον εαυτό μου, στο παιδί μου, στους συναδέλφους μου του ΕΙΕΑΔ, που όλοι μαζί ΑΝΥΠΑΙΤΙΑ και ΧΩΡΙΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ οδηγούμαστε στην απόλυση. Ποια αξιοκρατία, ποιο κράτος δικαίου, ποιο κοινωνικό κράτος; Αν δεν μιλούμε, η αδικία διαιωνίζεται. Χθες ήταν κάποιοι άλλοι, σήμερα εμείς, αύριο οι επόμενοι. Και δεν είναι μόνο οι απολύσεις οι δικές μας ή οι άλλες το πρόβλημα. Είναι που, ως πολίτης αυτού του κράτους, ξέρω πόσο έχει καταρρακωθεί η ανθρώπινη αξιοπρέπειά μου σε κάθε επίπεδο. ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!!!