• Σχόλιο του χρήστη 'Μιχαήλ Γ. Λουκάς' | 11 Απριλίου 2011, 08:56

    Εφόσον η περισυλλογή και διαχείριση των αδέσποτων ζώων μπορεί να γίνει και από φιλοζωικές ενώσεις και σωματεία σύμφωνα με το Άρθρο 9 παρ. 1, τι νόημα έχει η αναφορά στην παρ. 6 του ίδιου Άρθρου ότι τα αδέσποτα ζώα μπορούν να υιοθετηθούν και από νόμιμα λειτουργούσες φιλοζωικές ενώσεις και σωματεία; Η υιοθεσία γίνεται μόνο από φυσικά πρόσωπα και όχι από ενώσεις ή σωματεία. Η αναφορά αυτή στην παρ. 6 του Άρθρου 9 πρέπει να απαλειφθεί. Ουσιαστικά το άρθρο 9 αποκλείει την επαναφορά των αδέσποτων στο φυσικό τους περιβάλλον, αφού οι μόνοι χώροι που απομένουν (και προφανώς επιτρέπονται) είναι οι . . . άγριες ορεινές και οι μη κατοικημένες περιοχές. Οι συντάκτες του νόμου προφανώς δε γνωρίζουν ότι οι σκύλοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής πανίδας και του ελληνικού τοπίου και ότι συμπορεύθηκαν και συνεξελίχθηκαν με τον άνθρωπο τα τελευταία 100.000 χρόνια. Έπειτα φαίνεται πως αντιλαμβάνονται τους σκύλους σαν κουκλάκια που παραμένουν όπου τα τοποθετείς. Ο πολιτισμός μας δε θίγεται από την παρουσία φροντισμένων αδέσποτων σε αρχαιολογικούς χώρους ή τουριστικές περιοχές. Ο πολιτισμός μας εθίγη ανεπανόρθωτα από τις άνωθεν εντολές για τη μαζική δολοφονία των τετράποδων φίλων μας με τη μέθοδο της φόλας παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων και επανειλημμένα στο Ζάππειο Μέγαρο. Κατά συνέπεια το Άρθρο 9, παρ. 10, πρέπει να επαναδιατυπωθεί ως εξής: «Την ευθύνη για την επίβλεψη, . . . σωματεία και ενώσεις. Τα ζώα επαναφέρονται στις περιοχές περισυλλογής τους».