Αρχική ΕΘΝΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑΤΜΗΜΑ Θ: Χειρισμός και αποθήκευση των γεωργικών φαρμάκων και διαχείριση των συσκευασιών τους και του εναπομείναντος γεωργικού φαρμάκουΣχόλιο του χρήστη Geoponix | 8 Ιανουαρίου 2013, 22:18
  • Σχόλιο του χρήστη 'Geoponix' | 8 Ιανουαρίου 2013, 22:18

    Γιατί ενώ το ΣΝ αναφέρεται σε πρόστιμα και φυλακίσεις για τη διακίνηση ή χρήση ληγμένων ή αποσυρόμενων φυτοφαρμάκων δεν αναφέρεται καθόλου σε μια λογική διαδικασία απόσυρσης ή καταστροφής τους; Μπορούμε να εξετάσουμε δύο υποπεριπτώσεις: Α) Τυχαίος καταναλωτής (ή διακινητής) έχει στην κατοχή του ένα πεντόκιλο κοκκώδες φυτοφάρμακο, χωρίς την αρχική συσκευασία. Γνωρίζει μόνο ότι είναι φυτοφάρμακο. Τι πρέπει να το κάνει συνάδελφοι; Να πάρει ένα δανειάκι για να το πάει στη Γερμανία να το καταστρέψει; Μόνο αυτή την διέξοδο πρέπει να του δίνει ο νομοθέτης; Και να στείλει την Αγροφυλακή να φυλάει τα ρέματα, την Αστυνομία να παραμονεύει στους κάδους σκουπιδιών και το Λιμενικό στα βραχάκια; Μήπως είναι καλύτερα να ορίσει μια, δυο, πέντε ημερομηνίες τον χρόνο οπότε ο ευαισθητοποιημένος κάτοχος των επικίνδυνων υλικών θα μπορεί να τις αποθέτει σε ελεγχόμενες και ασφαλείς συνθήκες, ώστε με ευθύνη και έλεγχο του σύγχρονου κράτους να καταστρέφονται; Και οι γεωπονικοί σύλλογοι, τα μαγαζιά, οι συνεταιρισμοί να συνεργάζονται στο ενδιάμεσο διάστημα για την συγκέντρωση και ασφαλή φύλαξη των προς καταστροφή φυτοφαρμάκων; Ποιος θα πληρώσει το κόστος; Αυτός που έχει και την ωφέλεια από την μη διασπορά ρυπαντών στο περιβάλλον: ΟΛΟΙ μας. Αυτή την στιγμή τρέχουν προγράμματα ασφαλούς απόσυρσης των συσκευασιών των φυτοφαρμάκων και αγνοείται το υπαρκτό πρόβλημα της ανυπαρξίας πρόβλεψης για ασφαλή απόσυρση του περιεχομένου. Όπως σε άλλες περιπτώσεις (μπαταρίες, λαμπτήρες, ορυκτέλαια, ελαστικά) δημιουργούνται αντίστοιχες δομές και το κόστος απόσυρσης των προϊόντων ή των συσκευασιών επιμερίζεται στους καταναλωτές, έτσι πρέπει να γίνει και με τα φυτοφάρμακα. Και να μην αφήνουμε την καυτή πατάτα στα χέρια του τυχαίου κατόχου και τον βάζουμε στον πειρασμό να πρέπει να διαλέξει μεταξύ της τσέπης του και του περιβάλλοντος. Β) Μια δεύτερη και πιο ειδική περίπτωση είναι τα φυτοφάρμακα που βρίσκονται ακόμη στο κύκλωμα διακίνησης και πλησιάζουν στην λήξη τους ή έχουν λήξει ή αποσύρονται. Αυτή την στιγμή δεν υπάρχει κάποια πρόβλεψη οργανωμένης αντιμετώπισης των θεμάτων αυτών, από ένα κράτος μέλος της ΕΕ και από ένα κλάδο που (δικαιολογημένα) συμμετέχει σε κάθε στάδιο διακίνησης με ένα σωρό επιστήμονες-μέλη του. Σύμφωνα με τα ισχύοντα, ο κάτοχος των φυτοφαρμάκων που πλησιάζουν στην λήξη το μόνο που μπορεί να κάνει είναι είναι να εύχεται να υπάρξει κάποια προσβολή ώστε να καταναλωθούν. Στην περίπτωση που δεν πιάσουν οι προσευχές του και επέλθει το μοιραίο (η λήξη) πρέπει να τα καταστρέψει και να επωμιστεί και το κόστος αγοράς και το κόστος καταστροφής! Με άλλη ανάγνωση, πιο υποψιασμένη, δίνουμε στον κάτοχο κίνητρο να "ανακαλύψει" ανάγκες χρήσης τους (συμπτώματα, αρρώστιες, κινδύνους που απαιτούν προληπτική εφαρμογή ή/και υπερδοσολογία κλπ). Τι μπορεί να γίνει; Να θεσμοθετηθεί διαδικασία επιστροφής και αντικατάστασης στους προμηθευτές, ακριβώς όπως γίνεται και με τα ανθρώπινα φάρμακα. Το κόστος; Αφού δεν θα δεχτούν να το πληρώσουν οι Γερμανοί, να το πληρώσουν όλοι οι χρήστες. Γιατί το κόστος διαφύλαξης του περιβάλλοντος (και της δημόσιας υγείας) δεν είναι καθήκον μόνο του μαγαζάτορα που έχει στο ράφι ένα φυτοφάρμακο. Είναι και της εταιρίας που το παρασκευάζει, είναι και του αγρότη που το χρειάζεται, είναι και του καταναλωτή που το “τρώει”.