Αρχική Υγιεινή και ασφάλεια τροφίμων και ζωοτροφώνΆρθρο 54α: Τροποποίηση του ν. 4039/2012 «Για τα δεσποζόμενα και τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς και την προστασία των ζώων από την εκμετάλλευση ή τη χρησιμοποίηση με κερδοσκοπικό σκοπό» (Α΄15)Σχόλιο του χρήστη Ζαχαριαδου | 8 Φεβρουαρίου 2013, 09:08
  • Σχόλιο του χρήστη 'Ζαχαριαδου' | 8 Φεβρουαρίου 2013, 09:08

    Όχι στη θάνατωση ζώων Θέλω να πιστεύω ότι σκοπός της εν λόγω νομοθεσίας είναι η βελτίωση της ζωής των αδέσποτων στη χώρα μας και όχι η εξολόθρευσή τους. Παρότι θεωρώ ότι ο νόμος αυτός επιφέρει θετικές αλλαγές και παρότι πιστεύω στις αγαθές προθέσεις του νομοθέτη φοβάμαι πολύ ότι η τροπολογία ανοίγει την πόρτα για εξολόθρευση των αδέσποτων ζώων. Σε περίπτωση που υπάρχει έστω και ένας που συμφωνεί με την εξολοθρευση των αδέσποτων ζώων, θα ήθελα να σημειώσω ότι ασφαλώς, η εικόνα των πεινασμένων και κακοποιημένων αδέσποτων θίγουν την αξιοπρέπειά μας ως λαό και διασύρουν τη χώρα μας διεθνώς. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συνεπάγεται την εξολόθρευση της αδέσποτης ζωής από τις πόλεις και τα χωριά μας. Οι τουριστικοί οδηγοί της Ελλάδας κατακλύζονται από εικόνες ομορφιάς των αδέσποτων φίλων μας και θα πρέπει να φροντίσουμε να αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα, δηλαδή ζώα ελεύθερα, υγιή και φροντισμένα από τους κατοίκους και την πολιτεία, ως δείγμα πολιτισμού. Η χώρα μας δεν πρέπει να ερημωθεί από τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς και να κατακλυστεί από τα ζώα των υπονόμων όπως δυστυχώς συμβαίνει σήμερα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος που θεωρώ και ελπίζω να είναι ο πραγματικός στόχος του Νομοθέτη αλλά και για να διασφαλιστεί στην ΠΡΑΞΗ, πιστεύω ότι θα πρέπει να αλλάξει ο ορισμός του «επικίνδυνου» ζώου συντροφιάς διότι αφήνει δυστυχώς περιθώρια αυθαίρετης και λανθασμένης απόδοσης επικινδυνότητας σε ένα ζώο. ΚΥΡΙΩΣ ΟΜΩΣ θεωρώ ότι ο σεβασμός μας προς τη ζωή (και η στοιχειώδης «ανησυχία» μας ότι αυτός ο σεβασμός θα τεθεί στην πράξη υπό αίρεση) απαιτεί ότι σε ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ το «επικίνδυνο ζώο» (όποιος και αν είναι ο ορισμός του επικίνδυνου) ΔΕΝ θα πρέπει να θανατώνεται, όπως ακριβώς και ο «επικίνδυνος άνθρωπος» ΔΕΝ θανατώνεται. Η πολιτεία με τα νομοθετήματά της πρέπει με κάθε τρόπο να προβλέπει και να εξασφαλίζει τον περιορισμό των «επικίνδυνων» ζώων και όχι απλά να μεταθέτει γενικώς και αορίστως την ευθύνη σε φιλοζωικά σωματεία. Η πολιτεία οφείλει να προστατεύει τη ζωή ΟΛΩΝ. Θεωρώ δε ότι το παραπάνω, δηλαδή ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΟΛΩΝ (ανθρώπων και ζώων) ΣΤΗ ΖΩΗ δεν θα έπρεπε καν να είναι αντικείμενο διαβούλευσης.