• Σχόλιο του χρήστη 'Κατερίνα' | 9 Φεβρουαρίου 2013, 06:42

    Σοβαρό θα ήταν ν ασχοληθεί κανείς πρωτίστως μ εκείνους που προκαλούν στα ζώα την όποια ¨επιθετική¨ συμπεριφορά. Και αν όντως υφίσταται, τότε ν΄ αναλαμβάνει εκπαιδευτής, ώστε αφού αυτή εξαλειφθεί, το ζώο να επανατοποθετείται ή να δίδεται για υιοθεσία. Πώς ορίζεται η ¨απειλητική στάση κι ανεπιτυχής επίθεση¨; Με τι κριτήρια; Διότι, αν καταλαβαίνω σωστά, η όποια - ας την πούμε- εχθρική στάση του ζώου, ανεξαρτήτως του τι την προκάλεσε, εμπίπτει σ΄αυτή την κατηγορία, πράγμα που είναι, επιεικώς, γελοίο. Αδέσποτα ζώα, καθημερινά κακοποιούνται από ανθρώπους. Δεν φτάνει που δεν τα προστατεύουμε, τώρα θα τους απαγορεύουμε και να αμυνθούν; Ή κάθε ζώο που θα τολμήσει να ¨μιλήσει¨, δηλ. να γρυλίσει ή να γαβγίσει (δεν τους μένουν κι άλλοι ήχοι εκτός αυτών, μόνο το κλάμα), θα μαζεύεται ως επιθετικό;; Η ευθανασία, είναι θεμιτή , μόνον όταν σκοπό έχει να λυτρώσει ένα ζώο που υποφέρει από ανίατη ασθένεια, ή φρικτό πόνο που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με άλλον τρόπο. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, δεν δικαιολογείται. Η θανατική ποινή για ανθρώπους που έχουν διαπράξει εγκλήματα καταργήθηκε. Η θανατική ποινή για τα αθώα θύματα των ανθρώπων, με ποιο σκεπτικό μπορεί να είναι αποδεκτή; Ο εκπρόσωπος του όποιου κυνηγετικού συλλόγου, με ποια ιδιότητα θα ασχολείται με το πρόγραμμα διαχείρισης αδέσποτων; Ως ...ειδήμων ή ως ...φιλόζωος; Ρωτώ, διότι όλοι γνωρίζουμε πως πολλά απ τα αδέσποτα είναι πρώην ¨εργαλεία¨ κυνηγών, που δεν τους κάνουν πια. Όσο για την παρ 3 του άρθρου 6, θα πρέπει να απαγορεύει την πώληση σκυλιών, γατών και ζώων γενικότερα κι όχι ειδικά σε εξωτερικούς χώρους. Δεν είναι αντικείμενα προς πώληση. Είναι ζώντα πλάσματα, ακριβώς όπως τα ανθρώπινα μωρά, των οποίων (ορθώς) απαγορεύεται η πώληση, γενικώς κι όχι με κριτήρια χωροταξικά. Ο,τιδήποτε λιγότερο, επιβεβαιώνει το λυπηρό γεγονός της έλλειψης γνώσης ή/και ενδιαφέροντος για τις ζωές των άτυχων ζώων.