Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Θανάσης Παπαδόπουλος, δάσκαλος ειδικής εκπαίδευσης' | 5 Μαΐου 2014, 05:55

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Άρθρο 3.1 & 2 Προωθείται μια ιδιότυπη κατηγοριοποίηση των μαθητών που δέχονται ειδική εκπαίδευση σε δύο υποομάδες: α) αυτούς με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, υποκατηγορία που περικλείει πια μόνο τους μαθητές με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες και β) όλους τους άλλους που χαρακτηρίζονται υπό τον όρο «μαθητές με αναπηρία και ε.ε.α.». Γιατί ένας παιδί με δυσλεξία δεν θεωρείται ότι έχει αναπηρία ενώ ένα παιδί με ΔΕΠΥ , διαταραχές λόγου-ομιλίας, παραβατική συμπεριφορά, ή με άλλους περιορισμούς –είτε αντιμετωπίσιμους και αναστρέψιμους είτε όχι- να χαρακτηρίζεται ως μαθητής με αναπηρία; Μπορεί με τον τρόπο αυτό να ικανοποιείται μερίδα φορέων και γονέων που θέλουν τον «αποχαρακτηρισμό» των παιδιών τους από τον μειωτικό για την ελληνική πραγματικότητα όρο «αναπηρία/disability» -παρά την επαναφορά του διεθνώς από το ίδιο το αναπηρικό κίνημα-, όμως η σχετική διατύπωση στο νομοσχέδιο είναι λανθασμένη καθώς δεν υπηρετεί τις εννοιολογικές διαφορές της αντίστοιχης ορολογίας αλλά και διαχωριστική γι' αυτό θα προκαλέσει περισσότερα προβλήματα από όσα προσπαθεί να λύσει. Ο ευρύς όρος «μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες» όπως χρησιμοποιείται π.χ. στη Βρετανία για τα παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας παραμένει πιο αποδεκτός και ήπιος χαρακτηρισμός σε σχέση με αυτόν της «αναπηρίας/disability» που χρησιμοποιείται για μεταλυκειακούς μαθητές και ενήλικες οι οποίοι δεν είναι πια στην τυπική εκπαίδευση και κατά συνέπεια δεν αρμόζει να προσδιορίζονται ως έχοντες «ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες/special educational needs». Ο όρος "Αναπηρία" μπορεί να είναι λειτουργικός για τα υπουργεία Υγείας και Εργασίας αλλά όχι για το Παιδείας.