• Σχόλιο του χρήστη 'Αρφανη Δαμασκηνη' | 23 Απριλίου 2020, 16:58

    Αρχικα θεωρω οτι ο τιτλος εχει μια προβληματικη διοτι δινει εσφαλμενα την εντυπωση οτι τα παιδια μπορουν να εμπιστευονται μονο τους συγκεκριμενους εκπαιδευτικους. Το σχολειο πρεπει να λειτουργει γενικοτερα μεσα σε ενα κλιμα εμπιστοσυνης και οφειλουμε να ενεργουμε προς αυτη τη κατευθυνση. Το Υπουργειο οφειλει να επιμορφωνει ολους τους εκπαιδευτικους. Διαφωνω γενικοτερα με το συγκεκριμενο θεσμο. Η προληψη, η ανιχνευση και η παρεμβαση σε τετοια ζητηματα πρεπει να γινεται απο ειδικους επιστημονες που ειναι στο γνωστικο τους αντικειμενι, δηλαδη απο κοινωνικους λειτουργους και ψυχολογους και οχι απο ατομα που απλα επιμορφωνονται, χωρις να γινεται σαφες το πως και το ποτε. Επιπλεον, η ενασχοληση με αυτο απαιτει χρονο τον οποιο οι εκπαιδευτικοι δεν εχουν καθως ηδη ειναι φορτωμενοι με πολλα γνωστικα αντικειμενα. Τελος, τιθονται και δεοντολογικα ζητηματα. Πως ενας εκπαιδευτικος θα εχει ταυτοχρονα ρολο εκπαιδευτικου και συμβουλου; Οι ρολοι οφειλουν να ειναι διακριτοι για να μην μπερδευονται τα παιδια και να διασφαλιζεται η προσβαση χωρις φοβο. Το σωστο θα ηταν η ενισχυση των ΕΔΕΑΥ και οχι ο εκπαιδευτικος- πολυεργαλειο, αλλιως δεν θα υπηρχαν οι αλλες επιστημες στο χωρο της εκπαιδευσης. Χαρακτηριστικο παραδειγμα αποτελει το κατωχηρωμενο επαγγελμα του κοινωνικου λειτουργου στο σχολειο εδω και πολλα χρονια τωρα. Ας μην παιζουμε με τη ψυχοσυνθεση των παιδιων και ας αναλογιστειτε αν θελετε ουσιαστικα αντιμετωπιση των ψυχοκοινωνικων ζητηματων ή πυροσβεση.