Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Ηλίας Ταχταλόγλου' | 23 Απριλίου 2020, 17:31

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Το άρθρο έχει πολλά κενά και δίνει περισσότερο την εντύπωση κίνησης εντυπωσιασμού παρά ουσιαστικής παρέμβασης για την βελτίωση της ποιότητας του παρεχόμενου παιδαγωγικού έργου. Τα περισσότερα αναπτύχθηκαν από τους προλαλήσαντες, όμως υπάρχουν δύο ακόμα, κατά τη γνώμη μου σημαντικότατα, ερωτήματα που συνδέονται άμεσα με την τωρινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η συντριπτική πλειοψηφία των δημόσιων σχολικών μονάδων, ειδικά της πρωτοβάθμιας: 1. Δύναται να αναλάβει καθήκοντα Εκπαιδευτικού Εμπιστοσύνης ένας αναπληρωτής που μπορεί να υπηρετεί πρώτη χρονιά σε μια σχολική μονάδα και, συνεπώς, δεν είναι εξοικειωμένος με το κλίμα και τις ιδιαιτερότητες του συλλόγου διδασκόντων, του μαθητικού δυναμικού και του συλλόγου γονέων της, όπως και με τα συμφραζόμενα της ευρύτερης κοινωνίας στην οποία αυτή εντάσσεται; Πολλώ δε μάλλον αν αυτός ο αναπληρωτής πρόκειται να διανύσει την παρθενική του χρονιά υπηρέτησης στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα γενικότερα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται από άποψη έλλειψης εμπειρίας ή/και επιμόρφωσης; Δεν θα έπρεπε να καταστεί σαφές ότι η επιλογή για τον συγκεκριμένο ρόλο θα γίνεται μόνο από τους μόνιμους εκπαιδευτικούς της μονάδας ή έστω από αναπληρωτές που έχουν συμπληρώσει ένα ικανό διάστημα (π.χ. 2 συνεχόμενα σχολικά έτη) σε αυτήν; 2. Πώς και από ποιον θα ορίζονται οι σχέσεις του Εκπαιδευτικού Εμπιστοσύνης με τον κάθε διδάσκοντα σε επίπεδο παρεμβάσεων; Πού τελειώνουν οι αρμοδιότητες του ενός και πού αρχίζουν του άλλου; Και τι προβλέπεται σε περίπτωση διάστασης απόψεων ως προς την διαχείριση και την αντιμετώπιση ενός ζητήματος π.χ. σχολικού εκφοβισμού; Ποιος θα είναι αρμόδιος να δώσει την τελική ετυμηγορία σε μια τέτοια περίπτωση; Θεωρώ πως οι διατάξεις του συγκεκριμένου άρθρου θα έπρεπε, το λιγότερο, να επανεξεταστούν σε βάθος και να επαναδιατυπωθούν, αν όχι να αποσυρθεί το άρθρο στο σύνολο του. Υπάρχουν απείρως πιο φλέγοντα και χειροπιαστά ζητήματα, όπως η άμεση και συνολική κάλυψη των αναγκών των σχολικών μονάδων με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, η επίλυση των οποίων θα συνεπαγόταν ουσιαστική υποστήριξη του παιδαγωγικού ρόλου του σχολείου χωρίς να απαιτείται η καταφυγή σε αλχημείες τέτοιου τύπου.