• Σχόλιο του χρήστη 'Ιωακείμ' | 26 Απριλίου 2020, 22:40

    Η θέσπιση του «Εκπαιδευτικού εμπιστοσύνης» με τον ιδιαίτερα συγκεχυμένο ρόλο που προτείνεται στο πολυνομοσχέδιο μάλλον θα προκαλέσει παρά θα επιλύσει προβλήματα. Εκπαιδευτικός εμπιστοσύνης είναι ή θα πρέπει να είναι ο υπεύθυνος εκπαιδευτικός κάθε τμήματος που έχει άμεση και πολύωρη καθημερινή επαφή με τα παιδιά και τους γονείς τους και μαζί με αυτόν χρειάζεται και μια επιστημονική ομάδα υποστήριξης προς αυτή τη κατεύθυνση. Αυτό δεν μπορεί ούτε να αγνοηθεί ούτε να υποκατασταθεί από κανέναν. Αν θέλουμε να λειτουργήσει σωστά αυτός ο θεσμός θα πρέπει να ληφθούν υπόψη δύο πολύ σημαντικοί παράγοντες. Αρχικά θα πρέπει αυτός ο εκπαιδευτικός να είναι μόνιμος και όχι αναπληρωτής που σήμερα είναι “εδώ” και αύριο “εκεί”, καθώς αυτός θα μπορεί να αποκτήσει μια πιο σαφή και ολοκληρωμένη εικόνα του παιδιού στα δύο χρόνια που θα έχει το παιδί (μετά και την καθολική εφαρμογή της Δίχρονης Προσχολικής Αγωγής στην Ελλάδα). Πως όμως αυτό θα γίνει, όταν στα περισσότερα νηπιαγωγεία η πλειοψηφία τους λειτουργούν με αναπληρωτές; Θα γίνει μόνο όταν διοριστεί μετά από μια δεκαετία και περισσότερο, μόνιμο προσωπικό στα σχολεία μας. Πέραν όμως του εκπαιδευτικού, θα πρέπει να υπάρχει και μια επιστημονική ομάδα που θα υποστηρίξει την όλη αυτή προσπάθεια. Η ΕΔΕΑΥ που ξεκίνησε να λειτουργεί σε κάποια νηπιαγωγεία, θα πρέπει να επεκταθεί σε όλα, με καθημερινή παρουσία Ψυχολόγου και Κοινωνικού Λειτουργού ως μόνιμο προσωπικό (κι όχι αναπληρωτές που μέχρι να εξοικειωθούν με το νηπιαγωγείο, τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τα παιδιά απολύονται) στη σχολική μονάδα. Η τριμελής αυτή ομάδα (εκπαιδευτικός τάξης, ψυχολόγος και κοινωνικός λειτουργός) μπορεί να προσφέρει πολλά περισσότερα στις ανάγκες που έχουν τα παιδιά μας και οφείλει η Πολιτεία να κινηθεί προς αυτή τη κατεύθυνση ώστε τα αποτελέσματα να είναι αυτά που πραγματικά θα θέλαμε όλοι μας.