Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Χρυσάνθη Τσίτσιου-Χελιδόνη' | 2 Μαΐου 2020, 16:58

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Είναι άγονη, άστοχη και εντέλει θλιβερή η αντιπαράθεση των γνωστικών αντικειμένων – λατινικών και κοινωνιολογίας. Είναι προφανής η αξία και των δύο. Ωστόσο για τις ‘ανθρωπιστικές επιστήμες’ η πρόκριση ενός μαθήματος, όπως τα λατινικά, που αφορά τη γλωσσική εκπαίδευση γενικότερα, δεν θα έπρεπε να αμφισβητείται. Εν αρχή γαρ ήν (και εστί) ο Λόγος. Και ο λόγος των Ρωμαίων υπήρξε ο εισηγητής και ο μεσολαβητής πολλών μεγάλων θεωριών (μεταξύ αυτών και θεωριών των αρχαίων Ελλήνων). Η θεωρία βασίζεται στον λόγο και προϋποθέτει ωριμότητα πνευματική και συναισθηματική. Ενισχύει βεβαίως το πνεύμα, όταν όμως αυτό έχει συσταθεί και οργανωθεί. Σε αυτή την οργάνωση συμβάλλει πρωτίστως η μελέτη της γλώσσας και της λογικής. Σε κάθε περίπτωση ζητούμενο παραμένει η καλλιέργεια της κριτικής ικανότητας των μαθητών/τριών όπως και η επίτευξη του βασικού στόχου ενός σοβαρού εκπαιδευτικού συστήματος – να οδηγήσει τους νέους και τις νέες σε έναν καλύτερο κόσμο και σε έναν καλύτερο, ευτυχέστερο βίο (κι αυτός δεν είναι απαραιτήτως ο βίος μέσα σε πλούτο και ευμάρεια – κάθε άλλο). Ζητείται με άλλα λόγια άλλος τρόπος σκέψης, άλλη ιεράρχηση αξιών, άλλος τρόπος αξιολόγησης, άλλα εγχειρίδια, άλλη αντιμετώπιση του ανθρώπινου δυναμικού. Και να μην ξεχνάμε δίπλα στο ‘sapere aude!’ (‘τόλμα να γνωρίζεις/να αντιλαμβάνεσαι/να είσαι σοφός!') του σπουδαίου Ορατίου ό,τι έγραψε ο επίσης μεγάλος ρωμαίος ποιητής Οβίδιος: ‘nil prodest, quod non laedere possit idem’ (σε ελεύθερη απόδοση :‘καθετί που ωφελεί μπορεί το ίδιο ακριβώς να βλάψει’).