Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Ευαγγελία Καραγιαννάκη' | 4 Μαΐου 2020, 12:20

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Η θεσμοθέτηση ενός "εκπαιδευτικού εμπιστοσύνης" ηχεί πολύ παράξενα. Πώς θα μπορούσε να ξεχωρίσει αυτός ο εκπαιδευτικός από τους άλλους; Και τι θα μπορούσε να καταφέρει με κάποια επιφανειακή ολιγόωρη επιμόρφωση πάνω σε ξένα αντικείμενα...; Και οι ίδιοι οι μαθητές και οι μαθήτριες θα τον/την εμπιστεύονται; Και αν έχουν πρόβλημα μαζί του/της πού θα το λένε; Οι Ψυχολόγοι ξέρουμε πως οι διπλές σχέσεις τινάζουν τη δουλειά μας στον αέρα. Και για το απόρρητο μόνο και τον κώδικα δεοντολογίας αφιερώσαμε ένα ολόκληρο εξάμηνο στις μεταπτυχιακές μας σπουδές. Τα θέματα που βλέπουμε να υπάρχουν, δουλεύοντας στις ΕΔΕΑΥ, είναι σοβαρά και ευαίσθητα και με την ίδια σοβαρότητα και ευαισθησία θα πρέπει να αντιμετωπίζονται, με σεβασμό στον άνθρωπο και τον πόνο του. Και από την άλλη, γιατί ένας εκπαιδευτικός να εμπλακεί σε κάτι τέτοιο (και να το ήθελε, θα φαινόταν "παράξενο"). Είναι άδικο για όλους: για τους εκπαιδευτικούς, για τους Ψυχολόγους, αλλά κυρίως για τα παιδιά και τους γονείς. Είναι αναγκαία η στελέχωση και των γενικών σχολείων με Ψυχολόγους. Αλλά αυτό το ξέρετε ήδη... Το ιδανικό θα ήταν να υπάρχουν "σχολικές ψυχολογικές υπηρεσίες" αποτελούμενες από Ψυχολόγο, Παιδοψυχίατρο, Κοινωνικό Λειτουργό, Λογοθεραπευτή, Εργοθεραπευτή κοκ.(και ιατρικές βέβαια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα από μόνο του), ώστε τα παιδιά να παρακολουθούνται πλήρως ενδοσχολικά και να δέχονται ολοκληρωμένη φροντίδα από τη διάγνωση έως τη θεραπεία. Ενδεικτικά: Χατζηχρήστου, Χ. (2011). Σχολική Ψυχολογία. Αθήνα: Τυπωθήτω.