• Σχόλιο του χρήστη 'Κατερίνα Τρίμη' | 16 Ιανουαρίου 2011, 02:49

    Η ύπαρξη σχολείων πραγματικά (και όχι κατ΄ όνομα) πειραματικών είναι μια οφθαλμοφανής ανάγκη. Ο εκπαιδευτικός σχεδιασμός πρέπει επιτέλους και στην Ελλάδα να στηρίζεται σε εκπαιδευτική έρευνα. Τα πειραματικά σχολεία, εφόσον βέβαια εγγράφουν ένα τυχαίο δείγμα μαθητικού πληθυσμού, μπορούν να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση ουσιαστικά. Ένα κομβικό ζήτημα είναι τα περιθώρια ελευθερίας που θα υπάρχουν, ώστε να υιοθετούνται από τους εκπαιδευτικούς ή τη σχολική μονάδα εναλλακτικοί τρόποι αξιολόγησης των μαθητών/τριών, να παραλλάσσεται τα ωρολόγιο πρόγραμμα ή η διδακτέα ύλη, να αξιοποιούνται άλλα εγχειρίδια κτλ. Είναι κρίσιμο τα περιθώρια ελευθερίας να μη βρίσκονται στα χαρτιά, να μην απαιτούνται πολύπλοκες και χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες για να εγκριθεί η πειραματική εφαρμογή μιας καινοτομίας. Ενδιαφέρον είναι το παράδειγμα της Γαλλίας (προ Σαρκοζί), όπου ψηφίστηκε επί σοσιαλιστικής κυβέρνησης νόμος που αποδέσμευε πλήρως τα πειραματικά από όλα όσα ίσχυαν στα υπόλοιπα σχολεία και έδινε το δικαίωμα για ριζοσπαστικές καινοτομίες, με την προϋπόθεση να έχει υποβληθεί αιτιολογημένη ερευνητική πρόταση. Επίσης βασικό ζήτημα είναι τα κριτήρια επιλογής των εκπαιδευτικών που θα στελεχώνουν τα πειραματικά σχολεία. Είναι άραγε το διδακτορικό και τα μεταπτυχιακά εγγύηση για την ετοιμότητα και τη διάθεση των εκπαιδευτικών να εφαρμόσουν καινοτομίες; Μήπως είναι εξίσου σημαντικό κριτήριο η πρότερη εμπλοκή των εκπαιδευτικών σε πρωτοποριακές εκπαιδευτικές δράσεις, σε επιμορφώσεις κτλ.; Αν κάποιος έχει κάνει διδακτορικό π.χ. για τον Πλωτίνο, αυτό σημαίνει πως είναι δάσκαλος που επιδιώκει την υπέρβαση των αυτονόητων στην εκπαίδευση; Κι όμως τέτοιους χρειάζεται ένα πειραματικό σχολείο. Και για να ενδιαφερθούν αυτοί οι εκπαιδευτικοί να στελεχώσουν τα πειραματικά σχολεία και να βάλουν πλάτη για την εφαρμογή πιλοτικών προγραμμάτων, πρέπει οι συνθήκες να είναι πρόσφορες, το πλαίσιο να παρέχει ελευθερία κινήσεων αλλά και να είναι εργασιακά ασφαλές.