Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Αποστόλου Γιάννης' | 21 Ιανουαρίου 2011, 01:38

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Όταν ένα υπουργείο αναλαμβάνει, με ένα παραπληγικό μηχανισμό, να υλοποιήσει ένα τόσο περίπλοκο εγχείρημα όπως αυτό της αναμόρφωσης συνολικά του εκπαιδευτικού συστήματος, δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις. Τέλος πάντων, αυτή η διαβούλευση όπως και οι προηγούμενες είναι μια «ευκαιρία» να ακουστεί η αγωνία μας ,έστω με την ψευδαίσθηση μια κάποιας επίδρασης, σε προειλημμένες αποφάσεις. Εδώ μιλούσαμε για αποκέντρωση, μακριά απ’ τις πόλεις τέρατα, τις αποθήκες ψυχών που λέει η υπουργός και όχι να σπρώξουμε τους λίγους που απέμειναν να στριμωχθούνε κακήν κακώς… Μιλάω για την υποκρισία της δήθεν παιδαγωγικής ωφέλειας σε μεγάλα σχολεία. Ποια σχολεία; Σαν αυτά που υπάρχουν στο κέντρο της Αθήνας; Ας είμαστε, έστω για μια και μοναδική φορά, αληθινοί. Αυτά δεν είναι σχολεία. Είναι η αθλιότητα στον ακραίο βαθμό που μπορεί να εκδηλωθεί. Να λέτε την αλήθεια. Η χώρα χρεοκόπησε και πρέπει να κάνετε περικοπές. Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Αν θέλετε κάντε κάτι , όχι για το παρόν που πρακτικά είναι αδύνατο αλλά για το μέλλον. Δώστε τα σχολεία στις τοπικές κοινωνίες. Δρομολογήστε τα πράγματα ώστε αυτό να γίνει κάποτε πραγματικότητα. Τα σχολεία πρέπει να είναι μέρος και καύχημα της τοπικής κοινότητας , γειτονιάς ή όπως αλλιώς. Να υπάρχει συνέχεια και παράδοση. Αφήστε αυτό τον τρόπο διοίκησης, τον αποστασιοποιημένο, τον φαντασιόπληκτο. Το σχολείο πρέπει να υπάρχει στην περιοχή που κατοικούν οι μαθητές. Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα αλλά με ένα άθλιο και ημιτελές οδικό ή σιδηροδρομικό δίκτυο που την καθιστά «μεγάλη» σαν την Ευρώπη. Κάνει τις πιο μικρές αποστάσεις να είναι τεράστιες, γεμάτες κινδύνους. Αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα που κάποιοι παρακάμπτουν ειρωνικά. Η μετακίνηση των παιδιών σε αποστάσεις μιάμισης ώρας, πήγαινε έλα, θα διώξει τον φουκαρά γονιό που έμεινε στο χωριό και στην κωμόπολη. Φυσικά για πολλούς, είναι πολυτέλεια να έχει ένα σχολείο για τα παιδιά του ο χωριάτης. Δεν φτάνει που δεν κακοπερνάει σαν όλους μας στην τερατούπολη, θέλει και τις ανέσεις του από πάνω; Σχολείο για τους λιγοστούς μαθητές, νοσοκομείο για λίγους κατοίκους; Όχι πλέον τέτοιες σπατάλες! Όλοι μέσα στις πόλεις ή στα κεφαλοχώρια του κύριου Καλογιάννη, να δώσουμε μια οριστική λύση στο πρόβλημα της επαρχίας. Αφού την αφήσαμε χωρίς δρόμους , υποδομή και προοπτική ανάπτυξης είναι ώρα να της αφαιρέσουμε κάθε στοιχείο ζωτικότητας. Να διώξουμε και τους λιγοστούς νέους οριστικά. Ναι, να τους προσφέρουμε ευκαιρίες, να τους βγάλουμε απ’ τον μίζερο τρόπο ζωής και κοινωνικοποίησης του χωριού… Άλλωστε η ύπαιθρος είναι ο ζωτικός χώρος της αρκούδας της Πίνδου και του πελαργού…