Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Κώστας Ν.' | 21 Ιανουαρίου 2011, 15:02

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Η αναγκαιότητα για την συνένωση πρέπει να είναι κατ' αρχήν η βελτίωση της δημόσιας εκπαίδευσης για τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας πρέπει να γίνουν καλύτερα από εμάς, πρώτα απ' όλα πρέπει να τα μάθουμε να συζητούν, γιατί εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε δυστυχώς χάσει αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας. Καλυπτόμαστε πίσω από θέσεις και δεν συζητάμε ποτέ για τα επί μέρους σημεία στα οποία μπορούμε να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε. Απορρίπτουμε ή δεχόμαστε το σύνολο, αυτό όμως δεν είναι σωστό. Είμαστε σε μια κατάσταση που πρέπει να πετύχουμε δύο φαινομενικά αντικρουόμενους στόχους: 1. να κάνουμε οικονομία, 2. να βελτιώσουμε την ποιότητα. Δεν είναι όμως έτσι. Αυτό που πρέπει, στην πραγματικότητα είναι να κάνουμε ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ με ΛΙΓΟΤΕΡΑ. Συγκεκριμένα τώρα και με δεδομένα ότι δεν είμαι ειδικός στα θέματα της εκπαίδευσης αλλά απλός γονέας και ότι δεν μπορώ να μιλήσω για θέματα που αφορούν απομακρυσμένες περιοχές με μικρό πληθυσμό αφού μένω σε πυκνοκατοικημένη περιοχή της Αθήνας: 1. Η συνένωση είναι απαραίτητη σε κάποια μορφή γιατί για παράδειγμα δύο σχολεία συστεγαζόμενα, έχουν δύο διευθυντές και υποδιευθυντές οι οποίοι δεν διδάσκουν! Στα χρόνια τα δικά μου θυμάμαι ότι οι διευθυντές είχαν τάξη και δίδασκαν. Αυτός ο πλεονασμός τί κόστος έχει και με ποιό τρόπο βελτιώνει την εκπαίδευση των παιδιών μας; Με έναν διευθυντή δηλαδή, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει το σχολείο; Ναι λοιπόν στην διοικητική συνένωση. Εάν πραγματικά υπάρχουν λόγοι για να μην διδάσκουν οι διευθυντές/υποδιευθυντές που όμως να είναι συνυφασμένοι με τα συμφέροντα των παιδιών μας όσον αφορά την μόρφωσή τους, είμαι έτοιμος να το δεχτώ. Οικονομίες που μπορούν να γίνουν από την εκπαίδευση, πρέπει να παραμείνουν στο σύστημα εκπαίδευσης για την βελτίωσή του και όχι να ξεπληρώνουμε δάνεια. Αν μείνουν στην εκπαίδευση και την κάνουν καλύτερη για τα παιδιά μας είναι σαν να μπαίνουν στις ΤΣΕΠΕΣ μας. Γενικά, ό,τι έχει να κάνει με διοικητικούς πλεονασμούς οι οποίοι δεν έχουν άμεσο αποτέλεσμα στην ποιότητα της εκπαίδευσης πρέπει να κοπούν ΑΜΕΣΑ. 2. Τα παιδιά μας δεν είναι τσαντάκια να τα παίρνουμε από την μια μεριά να τα πηγαίνουμε στην άλλη έτσι απλά. Το σχολικό τους περιβάλλον, η κοινωνία τους είναι άρρηκτα δεμένη με τον ψυχισμό τους. Οι άνθρωποι που βλέπουν καθημερινά, οι συμμαθητές και οι δάσκαλοι, είναι μέρος της ψυχικής τους ισορροπίας. Βγάλ'τα από το περιβάλλον τους και θα δεις την ψυχή τους να καταρρέει. Αυτό δεν το αναφέρω ως ειδικός αλλά ως παθών. Όταν ήμουν στην Δ' δημοτικού, ο πατέρας μου βρήκε δουλειά σε άλλη πόλη. Το αποτέλεσμα ήταν να εγκαταλείψει την πολύ καλύτερη θέση που είχε βρει, για να με επιστρέψει στο περιβάλλον μου. Άρα, ότι έχει σχέση με μετακινήσεις παιδιών σε άλλο περιβάλλον δεν με βρίσκει σύμφωνο. Πιστεύω, ότι θα πρέπει ΕΙΔΙΚΟΙ να κάνουν μελέτες πληθυσμών και τάσεων στις διάφορες περιοχές και να σχεδιάζουν μακροχρόνια τις ανάγκες από σχολεία ώστε να τείνουν αυτά να βρίσκονται στις θέσεις που εξυπηρετούν περισσότερο πληθυσμό, αν μου επιτρέπετε να πω "ο νόμος προσφοράς και ζήτησης". Με μακροχρόνιο προγραμματισμό από την πολιτεία είτε λέγεται υπουργείο είτε τοπική αυτοδιοίκηση δεν έχει τόση σημασία ο φορέας όσο το να γίνεται το σωστό, ο γονέας θα ξέρει ποιό είναι το σχολείο που θα πάει και δεν θα υποχρεωθεί να μεταφέρει το παιδί του στην πορεία με αρνητικό αντίκτυπο στην ψυχική του ισορροπία και κατ'επέκταση στην σωστή του εκπαίδευση. Σε αυτό το σημείο πρέπει να προσέξουμε να μην παρασυρθούμε από το κόστος το οποίο παραμένει σημαντικό. Θα χρειαστεί μεγάλο χρονικό διάστημα για να εξοικονομήσουμε από αυτήν την αλλαγή, γιατί δεν πρέπει να γίνει απότομα. 3. Όσον αφορά το θέμα του αριθμού των παιδιών στην τάξη, αυτό πρέπει να το εξετάσουμε κατά περίπτωση. Στα χρόνια μου, είχα την ατυχή στιγμή να πάω στην Α' Γυμνασίου σε τάξη με 65 παιδιά, 3 ανά θρανίο. Σίγουρα αυτό δεν λειτουργεί και δεν θέλουμε να γυρίσουμε πίσω. Πρώτα απ' όλα όσο μεγαλύτερος ο αριθμός, χάνεται η μονάδα, χάνεται η μοναδικότητα, η φωνή, πίσω από την μάζα, πέρα από τα πρακτικά προβλήματα που προκύπτουν. Πιστεύω ότι δεν έχουν όλα τα σχολεία τα ίδια χαρακτηριστικά που θα καθορίσουν ένα γενικό πλαφόν στον αριθμό των μαθητών ανά τμήμα. Για παράδειγμα, τα παιδιά μου πηγαίνουν σε πολυπολιτισμικό σχολείο με 62 διαφορετικές εθνικότητες!!! Πώς μπορείς να βάλεις παραπάνω από 15 παιδιά σε κάθε τμήμα σε αυτό το σχολείο; Πώς θα μπορέσεις να κάνεις τα παιδιά μας να συμβαδίσουν, να ανταγωνιστούν, να συνυπάρξουν, να πηγαίνουν όλα μαζί μπροστά κανένα πίσω με αριθμούς 25 ή 30 ανά τμήμα; Πώς θα κάνεις τα παιδιά των 62 εθνικοτήτων να νιώσουν Έλληνες να μεγαλώσουν σαν Έλληνες, να μην βγούν στην κοινωνία κοιτάζοντας μας με μίσος και επιβουλή. Ο Έλληνας είναι ΠΝΕΥΜΑ και όχι ΓΟΝΙΔΙΟ. Όσο χάνουμε και εμείς οι ίδιοι αυτό το πνεύμα, παύουμε να είμαστε Έλληνες, το λέω σκληρά, διδάξαμε για αιώνες για να ξεχάσουμε εμείς οι ίδιοι το μάθημα που δώσαμε στον κόσμο. Και πάλι η η πραγματική ανάγκη πρέπει να καθορίσει το κόστος. 4. Ένα θέμα που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ' όψιν είναι η δυνατότητα επιλογής σχολείου. Κατ' αρχήν πιστεύω ότι το σωστό είναι να επιλέγει κανείς μόνος του το κατάλληλο σχολείο για τα παιδιά του, με βάση τα διαθέσιμα στην περιοχή του. ΟΛΑ τα σχολεία θα πρέπει να είναι ισοδύναμα, είναι αδιανόητο να λέμε το ένα ΔΗΜΟΣΙΟ σχολείο είναι κακό και εκείνο δυο τετράγωνα παρακάτω είναι καλό. Υποψιάζομαι ότι στην στρέβλωση αυτή είμαστε υπεύθυνοι όλοι μαζί. Ειδικά με το καθεστώς που υπάρχει μέχρι σήμερα, που ανάλογα με την τοποθεσία διαμονής ανήκεις στο τάδε σχολείο, τις φημολογίες μεταξύ γονέων για το ποιό είναι καλό και κακό σχολείο και την συνήθεια της ψευδούς δήλωσης διεύθυνσης για να πάει το παιδί μας στο "καλό" σχολείο, μάλλον το έχουμε σαμποτάρει όσο περισσότερο μπορούσαμε και παραπονιόμαστε και από πάνω γιαυτό. 5. Το θέμα του βάρους της τσάντας είναι κρίσιμο και είναι και στενά δεμένο με την απόσταση. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να φορτώνουμε αυτήν την τσάντα, τότε η απόσταση και των 5 λεπτών είναι τεράστια. Επίσης, όσον αφορά την απόσταση πρέπει να λογαριάσουμε και τον χρόνο που χάνεται στους δρόμους για μικρούς και μεγάλους, η μισής ώρας απόσταση είναι στην ουσία μία ώρα αν λογαριάσουμε και την επιστροφή, άρα μεγάλη, τουλάχιστον για τα δεδομένα της μεγαλούπολης. Και επανέρχομαι στο θέμα της τσάντας. Έχω διαβάσει διάφορα σχόλια και απόψεις για το θέμα του ηλεκτρονικού βιβλίου. Πρέπει να γίνει η άσκηση να υπολογίσουμε το κόστος της συσκευής που πρέπει να δοθεί ΔΩΡΕΑΝ στο κάθε παιδί για 6 ή 12 χρόνια (θέμα προς εξέταση) σε σχέση με το κόστος των δωρεάν βιβλίων που τους δίνουμε αυτά τα 12 χρόνια. Εάν η εξίσωση βγαίνει θετική, αλλαγή ΤΩΡΑ. Θα απαλλάξουμε τις πλάτες τους, όμως πρέπει να μελετήσουμε σοβαρά και πιθανή επίπτωση στα μάτια τους. Άλλα θέματα προς εξέταση σχετικά με το ηλεκτρονικό βιβλίο που αφορούν και το κόστος είναι θέματα αντικατάστασης, service βλαβών, επιλογή ανοιχτής τεχνολογίας για να μην υπάρχει δέσμευση σε συγκεκριμένο προμηθευτή κλπ. Τέλος, το ηλεκτρονικό βιβλίο πρέπει να δίνει περισσότερες δυνατότητες από το πραγματικό, όχι λιγότερες, όπως πχ δυνατότητα σημειώσεων κλπ. 6. Εάν είναι να καταργηθούν σχολικές μονάδες, να είναι γιατί είναι ακατάλληλες και αφού πρώτα δημιουργηθούν οι κατάλληλες ή γιατί έχουν πάψει να έχουν λόγους ύπαρξης. Το κριτήριο δεν πρέπει να είναι η μείωση του κόστους, στοιβάζοντας περισσότερους μαθητές στα τμήματα.