Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Hλίας Τουμασάτος' | 21 Ιανουαρίου 2011, 22:02

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Είμαι εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και υπηρετώ σε περιφερειακό, νησιωτικό σχολείο. Είμαι πολύ ευτυχής που βρίσκομαι στο σχολείο αυτό που, παρότι στεγάζεται σε κτίριο που συμπληρώνει μισό αιώνα ζωής έχει άνετες αίθουσες, σχολική βιβλιοθήκη,εργαστήριο φυσικοχημείας, θέατρο και γυμναστήριο. Ο μέγιστος αριθμός μαθητών ανά τμήμα είναι 24. Νιώθω ότι σε αυτό το παιδαγωγικό περιβάλλον μπορώ πραγματικά να λειτουργήσω ως εκπαιδευτικός. Σε μια μικρή σχολική μονάδα καθηγητές και μαθητές επικοινωνούμε σε ανθρώπινο επίπεδο και μπορούμε να επιτελέσουμε τον παιδαγωγικό μας ρόλο. Με φοβίζει η ιδέα ενός μεγάλου, απρόσωπου σχολικού συγκροτήματος εκατοντάδων μαθητών, που μοιραία δεν θα μπορούν να έχουν την αίσθηση του "εμείς", αλλά μόνον του "εγώ". Που θα είναι εκατοντάδες παιδιά άγνωστα μεταξύ τους, που απλώς συνυπάρχουν σ' ένα αχανές κτίριο και στις αίθουσες ακούν άγνωστους καθηγητές. Αν μιλάμε για ένα σχολείο στο οποίο προτεραιότητα είναι ο μαθητής, αισθάνομαι ότι όσο περισσότερο κοντά του βρισκόμαστε οι καθηγητές, όσο πιο πολύ μπορούμε να αφουγκραστούμε αυτα που θέλει ή και αυτά που δεν θέλει να μας πει, τόσο το καλύτερο. Γιατί είμαστε πρωτίστως παιδαγωγοί, δεν είμαστε διαχειριστές πληροφοριών (Έχω υπηρετήσει παλιότερα και την τελευταία αυτή θέση και δεν υποτιμώ την αξία της, όμως δεν είναι αυτό που έχει την πρωταρχική σημασία στο σχολείο). Οφείλουμε να είμαστε κοντά στα παιδιά μας όχι μόνο την ώρα της διδασκαλίας, αλλά και στο διάλειμμα (όχι μόνο για να τα επιτηρούμε ως χωροφύλακες, αλλά για να επικοινωνούμε μαζί τους, να τα ακούμε και να μας ακούν, να μαθαίνουμε τί σημαίνει να συνυπάρχεις σε μια μικρή κοινωνία). Πιστεύω ότι με την εξέλιξη των ΤΠΕ και τον καλύτερο εξοπλισμό των σχολείων με απλά μέσα (και πολύ πιο οικονομικά), όπως προτζέκτορες, γρήγορες ασύρματες συνδέσεις, διαδραστικοί πίνακες, είναι σήμερα εξαιρετικά εύκολο και εφικτό τα μικρά σχολεία να έχουν ίδιες προσβάσεις στη γνώση με τα μεγάλα σχολικά συγκροτήματα, και να επιτελούν επιτυχώς το έργο τους χωρίς να συσσωρεύεται ο μαθητικός πληθυσμός σε μεγάλα σχολεία. Και πιστεύω ότι και τα μικρά σχολεία μπορούν να εξυπηρετήσουν επιτυχώς και το νέο αναλυτικό πρόγραμμα με το προσωπικό που διαθέτουν, με πρώτες και δεύτερες αναθέσεις (και με καλύτερα παιδαγωγικά αποτελέσματα, αφού τα τμήματα θα είναι ολιγομελή). Θεωρώ επίσης ότι η δημιουργία τάξεων με περισσότερους από 25 μαθητές στη Δευτεροβάθμια είναι καταδικαστική για την παιδαγωγική λειτουργία του σχολείου, ιδιαίτερα όταν οι σύγχρονες παιδαγωγικές μέθοδοι μιλούν για εξατομικευμένη διδασκαλία. Μία τάξη 30 παιδιών του 2010 δεν είναι μια τάξη 30 παιδιών του 1985-1990, όταν ήμουν εγώ μαθητής. Σήμερα ο ρόλος μας είναι περισσότερο βιωματικός - σήμερα δεν είμαστε οι αυθεντίες που οι μαθητές φοβούνται. Σήμερα δεν έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε διάλεξη, μπορούμε μόνο (και πρέπει) να κάνουμε διάλογο. Όσο μικρότερες είναι οι τάξεις μας, τόσο περισσότερο μπορούν να λειτουργήσουν οι εναλλακτικές μορφές διδασκαλίας, που απ' ό,τι αντιλαμβάνομαι βρίσκονται σε κεντρικό σημείο στη φιλοσοφία του Νέου Σχολείου. Στην περιφέρεια, επιπλέον, είναι ορατός ο κίνδυνος να αυξηθεί το ποσοστό των παιδιών που εγκαταλείπουν το σχολείο, λόγω των αποστάσεων που θα καλούνται να διανύσουν, με κακό οδικό δίκτυο, αντίξοες καιρικές συνθήκες και ανύπαρκτες δημόσιες συγκοινωνίες. Ο κουρασμένος μαθητής που περνάει πολλή ώρα στο λεωφορείο έχει και μειωμένο ενδιαφέρον και μειωμένη απόδοση. Αντί λοιπόν η μετάβασή του σε μια μεγάλη σύγχρονη σχολική μονάδα να λειτουργεί ενθαρρυντικά, τελικά λειτουργεί αποθαρρυντικά. Αντιλαμβάνομαι την αναγκαιότητα να εξορθολογιστεί η διαδικασία της μεταφοράς των μαθητών, με αποτελεσματικότερη οργάνωση των δρομολογίων, όμως αυτό δεν θα πρέπει να γίνει εις βάρος του παιδαγωγικού ρόλου του σχολείου. Εξάλλου οι περαιτέρω συγχωνεύσεις θα εκτοξεύσουν το κόστος της μεταφοράς των μαθητών. Αντιλαμβάνομαι επίσης την αναγκαιότητα μιας διοικητικής αναδιάρθρωσης κάποιων σχολικών μονάδων - και πάλι όμως αυτό δεν θα πρέπει να γίνεται εις βάρος των μαθητών. Κι εδώ μπορεί να γίνει εξορθολογισμός, χωρίς όμως να θιγούν κάποια στοιχειώδη παιδαγωγικά standards, όπως τα ανώτατα όρια των 25 (επιμένω) μαθητών στη Δευτεροβάθμια, και χωρίς να δημιουργηθούν τεράστια απρόσωπα σχολεία, με διευθυντές-μάνατζερ που δεν θα μπορούν να είναι κοντά στα παιδιά και τα προβλήματά τους. Τέλος, η διατήρηση όλων των θέσεων εργασίας των εκπαιδευτικών πιστεύω ότι θα πρέπει να είναι πρωταρχικό μέλημα. Στο πλαίσιο της μείωσης του λειτουργικού κόστους που επιδιώκεται μεταξύ άλλων με τις συγχωνεύσεις, δεν θα πρέπει να θυσιαστούν οι λειτουργοί της εκπαίδευσης. Ελπίζω ότι οι φωνές μας θα ληφθούν υπόψιν. Και θέλω να κλείσω λέγοντας ότι από τα 12 μου χρόνια αναγκάστηκα να φύγω από το σπίτι μου επειδή δεν υπήρχε εκεί κοντά Γυμνάσιο. Η οικογένειά μας χωρίστηκε και νοικιάσαμε σπίτι στην πρωτεύουσα του νομού. Δε θέλω να πω ότι πρέπει κάθε χωριό να έχει Γυμνάσιο και Λύκειο. Πιστεύω όμως ότι στη σημερινή εποχή με τη μεγάλη ανάπτυξη της τεχνολογίας είναι σοφότερο και οικονομικότερο όχι να μεταφέρουμε τους μαθητές με πούλμαν στη γνώση, αλλά να μεταφέρουμε τη γνώση, μ' ένα απλό τηλεφωνικό καλώδιο ή και χωρίς αυτό, στους μαθητές, όπου κι αν αυτοί βρίσκονται. Σας ευχαριστώ.