Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Πάνος Κατσούλας, εκπ/κός, πρόεδρος Β' ΕΛΜΕ-Κ' | 21 Ιανουαρίου 2011, 23:29

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Κατ’ αρχάς δεν τρέφω αυταπάτες ότι η γνώμη του κοινού, η οποία ζητείται με την παρούσα διαβούλευση θ’ αλλάξει την κατάσταση. Δυστυχώς οι αποφάσεις έχουν ήδη ληφθεί. Άλλωστε αυτό πιστεύει και ο περισσότερος κόσμος. Πιστεύει λοιπόν ότι οι συγχωνεύσεις και επομένως και οι καταργήσεις σχολείων δε γίνονται προς όφελος της δημόσιας εκπαίδευσης, ούτε γίνονται για λόγους παιδαγωγικούς ή εξορθολογισμού όπως αναφέρουν τα διάφορα κείμενα του υπουργείου παιδείας. Η τουλάχιστον δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος. Η κύρια επιδίωξη είναι οι περικοπές κονδυλίων, όπως επιβάλει η τρόικα, και η με κάθε τρόπο μείωση του κόστους λειτουργίας των σχολείων. Στόχος είναι η δημιουργία ενός φτηνού δημόσιου σχολείου, το οποίο κατά συνέπεια θα υποβαθμιστεί και θ’ απαξιωθεί. Δεδομένης αυτής της κατάστασης στη συνέχεια το δημόσιο σχολείο θα στοχοποιηθεί και θα κατηγορηθεί ώστε να είναι πιο εύκολη η λήψη μέτρων ιδιωτικοποίησής του (λειτουργίας του με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια) και μέτρων σε βάρος των λειτουργών της δημόσιας εκπ/σης, αφού οι τελευταίοι θα θεωρηθούν οι κύριοι υπαίτιοι του προβλήματος! Όμως δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι μπορεί να επιτευχθεί σημαντική εξοικονόμηση πόρων με τις συγχωνεύσεις σχολείων, διότι θ’ αυξηθεί το κόστος της σχολικής μεταφοράς, που και σήμερα είναι υπέρογκο. Αναφέρεται στο από 14-1-2011 ΔΤ του υπουργείου η δημιουργία πολυδύναμων σχολικών δομών και η ανάγκη για ικανό αριθμό μαθητών στην τάξη. Όμως ποιος πρέπει να είναι αυτός ο αριθμός; Και ποιος εξασφαλίζει ότι ακόμη και αυτός ο αριθμός, που προβλέπει η υπάρχουσα νομοθεσία και ο οποίος είναι ήδη μεγάλος, δε θ’ αυξηθεί τώρα με τις συγχωνεύσεις; Γιατί δε θεσμοθετείται το ρεαλιστικό αίτημα της ΟΛΜΕ για 25 μαθητές/τμήμα, 20 στις κατευθύνσεις και 10 μαθητές/καθηγητή στα εργαστήρια, το οποίο υιοθετείται αλλά μόνο προεκλογικά; Επίσης οι πολυδύναμες, πολυπληθείς σχολικές μονάδες είναι δύσκολα διοικήσιμες, απρόσωπες κ.λ.π. Τέτοιες μονάδες υπήρχαν το 2003 στην Κύπρο που την επισκεφτήκαμε και οι συνάδελφοι της Κύπρου είχαν ως κύριο αίτημα να καταργηθούν. Ειρήσθω εν παρόδω στην Κύπρο οι δαπάνες για την παιδεία είναι στο 8,5% του ΑΕΠ, τη στιγμή που εμείς διαθέτουμε για την τυπική εκπ/ση (Α’/θμια, Β’/θμια & Γ’/θμια) μόλις το 2,75% του ΑΕΠ και συνολικά για την εκπ/ση μόλις το 2,96% του ΑΕΠ! Ο ΜΟ δαπανών για την παιδεία στις χώρες της ΕΕ είναι περίπου στο 6% του ΑΕΠ. Οι συνέπειες των συγχωνεύσεων σχολείων είναι και άλλες, πολλές και σοβαρές. Η αύξηση των μετακινήσεων που θα επιφέρουν θα μειώσει τον πολύτιμο χρόνο των μαθητών και θ’ αυξήσει την ταλαιπωρία τους, διότι καθημερινά θ’ αναγκάζονται να διανύουν μεγάλες αποστάσεις μέχρι να φτάσουν στο σχολείο τους. Επίσης, και αυτό είναι πολύ σοβαρό, θ’ αυξηθεί η πιθανότητα ατυχημάτων για τους μαθητές λόγω της αύξησης των μετακινήσεών τους. Όσο για τις οργανικές θέσεις αρκετών συναδέλφων αυτές ουσιαστικά θα χαθούν, θα βρεθούν να είναι υπεράριθμοι και να περιφέρονται από σχολείο σε σχολείο για να συμπληρώσουν το ωράριό τους. Διαβάζουμε πολλές φορές προγράμματα κομμάτων και ακούμε ωραία λόγια πολιτικών, που αναφέρονται σε μέτρα στήριξης και αναβίωσης της υπαίθρου, των χωριών, της γειτονιάς κ.λ.π. Είναι αποδεδειγμένο ότι όταν το σχολείο ενός χωριού η μιάς συνοικίας κλείσει, τότε το χωριό οδηγείται στην ερήμωση και η συνοικία στο μαρασμό και την υποβάθμιση. Όμως, στ’ όνομα της εξοικονόμησης χρημάτων, τους παραπάνω πολύ σημαντικούς λόγους το υπουργείο παιδείας φαίνεται να μην τους υπολογίζει! Όπως επίσης φαίνεται να μην υποστηρίζει και την πανθομολογούμενη άποψη ότι η μεγαλύτερη επένδυση για ένα κράτος είναι η οικονομική και όχι μόνο στήριξη της δημόσιας εκπαίδευσης. Κοντολογίς δεν υπάρχει καμία αναγκαιότητα σήμερα για συγχωνεύσεις σχολείων, εκτός από κάποιες ελάχιστες διορθώσεις που πρέπει να γίνουν σε ακραίες περιπτώσεις, οι οποίες ενδεχομένως να υπάρχουν. Όμως το υπουργείο δε μιλά για τέτοιες περιπτώσεις, αλλά μιλάει για συγχωνεύσεις – καταργήσεις σχολείων σε ευρεία κλίμακα, προκειμένου να μειωθεί το κόστος! Η μόνη αναγκαιότητα που προκύπτει σήμερα είναι: η πολύπλευρη στήριξη των εκπ/κών προκειμένου ν’' ασκήσουν εποικοδομητικά το εκπ/κό τους έργο (ουσιαστική επιμόρφωση κ.λ.π.), η ενίσχυση των μαθητών με προγράμματα αντισταθμιστικής αγωγής, η αλλαγή και βελτίωση των αναλυτικών προγραμμάτων και των βιβλίων, η αποσύνδεση του λυκείου από την εισαγωγή στη Γ'/θμια, ώστε να επιτελέσει τον αυτόνομο μορφωτικό του ρόλο, η επίλυση των σοβαρών προβλημάτων υλικοτεχνικής και κτιριακής υποδομής που αντιμετωπίζουν τα σχολεία κ.λ.π