• Σχόλιο του χρήστη 'Γιώργος' | 16 Ιουλίου 2020, 18:24

    Αν μας ρωτήσουν να αναφερθούμε σε έναν άνθρωπο που θυμόμαστε με αγάπη από τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια, οι περισσότεροι από μας θα μιλήσουμε για κάποιο δάσκαλο ή δασκάλα, που συναντήσαμε στα θρανία της Πρωτοβάθμιας ή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Αυτό φανερώνει τη μεγάλη αξία και την προσφορά ενός δασκάλου στους μαθητές του, διότι μόνο αυτός μπορεί να απλώσει το χέρι του στην καρδιά του μαθητή του. Υπάρχουν κράτη στα οποία αναγνωρίζεται αυτή η μεγάλη συνεισφορά του δασκάλου στους μαθητές του και οι δάσκαλοι και καθηγητές έχουν το σεβασμό και την εκτίμηση όλης ανεξαιρέτως της κοινωνίας και της Πολιτείας. Μετά από 35 χρόνια προσφοράς στο χώρο της Παιδείας (15 χρόνια σε φροντιστήριο και 20 στο χώρο της Ιδιωτικής Εκπαίδευσης), αισθάνομαι τουλάχιστον θλίψη, διαβάζοντας κάποια σημεία του συγκεκριμένου Νομοσχεδίου, τα οποία δημιουργούν την εντύπωση, ότι ο ιδιωτικός εκπαιδευτικός δεν επιτελεί το έργο του και τις υποχρεώσεις του σωστά και κατά συνέπεια θα πρέπει να αντιμετωπισθεί αυτό με συγκεκριμένα μέτρα. Θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι με τη βοήθεια ασφαλώς του Υπουργείου, μας δόθηκε η δυνατότητα την περίοδο της καραντίνας να είμαστε σε ανοιχτή επικοινωνία και να κάνουμε καθημερινά μάθημα με τους μαθητές μας. Αυτό ήταν το γεγονός, που κράτησε ζωντανά τα Ιδιωτικά και Δημόσια Σχολεία και αποδεικνύει περίτρανα ότι η ψυχή σε ένα σχολείο είναι ο δάσκαλος. Θα ήθελα πραγματικά τα επόμενα χρόνια να δω μια άλλη αντιμετώπιση του εκπαιδευτικού έργου από την πλευρά της Πολιτείας, διότι μια κοινωνία χωρίς Παιδεία είναι κοινωνία χωρίς όνειρα. Σας ευχαριστώ πολύ.