Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Μια μαθητρια...' | 22 Ιανουαρίου 2011, 14:38

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Μια μαθήτρια… Είμαι φέτος στην τελευταία τάξη του λυκείου… Τελειώνω δηλαδή, οπότε θα μου πείτε τι με νοιάζει εμένα αν το σχολείο απλά… καταστραφεί! Γιατί περί καταστροφής πρόκειται! Ζω σε νησί, όλα τα χρόνια μου λοιπόν φοιτώ σε ένα μικρό περιφερειακό σχολείο. Και νιώθω πολύ τυχερή για αυτό! Η ατμόσφαιρα στο σχολείο άνετα χαρακτηρίζεται «οικογενειακή» : Μικρά τμήματα (μέχρι 20 μαθητές), υπέροχη σχέση με όλους τους καθηγητές, ανθρώπινη, προσωπική… Κάθε έναν ξεχωριστά τον βλέπαμε πάντα πρώτα ως άνθρωπο κι ύστερα ως καθηγητή. Αρκετοί λένε ότι μια τέτοια σχέση «Δεν αποδίδει» Εγώ έχω να πω ότι πάντα εχουμε άψογη συνεργασία και πολύ αποδοτική. Το δέσιμο μεταξύ των μαθητών ισχυρό, ευννοει και το έργο των εκπαιδευτικών και φυσικά την απόδοση μας! Άλλωστε, από πότε η απόσταση μεταξύ των ανθρώπων εξασφαλίζει καλύτερη συνεργασία με καλυτέρα αποτελεσματα; Δεν μπορω να φανταστω το σχολειο μου με τετραπλασιο αριθμο μαθητων! Εχω φιλους σε πολεις, που φοιτουν σε μεγαλα σχολεια με πολλους μαθητες, καθηγητες που, τελειωνει η σχολικα χρονια και δεν θυμουνται καλα καλα τα ονοματα των μαθητων που ειχαν απεναντι τους τοσους μηνες! Ψυχρα σχολεια, απροσωπα. Απλα «ντουβαρια», που ο μονος τους ρολος είναι να κρατησουν μεσα τα παιδια, να ακουν μια «κασετα»-καθηγητη να αναπαραγει πληροφοριες. Ενας εφιαλτης,δηλαδη, που απλα απομακρινει τα παιδια από την εκπαιδευση. Γιατι εργο του σχολειου δεν είναι μονο να μας βαζει στο κεφαλι πληροφοριες (συνηθως υπερβολικα πολλες και το χειροτερο αχρηστες,αλλα αυτό είναι ένα άλλο θεμα.) και να μας μαθαινει να τις αποστηθιζουμε ωσπου να ερθει η ωρα των Πανελλαδικων, να πουμε το ποιηματακι που μαθαμε και τελος. Είναι να μας μαθει να καλλιεργουμε σχεσεις ανθρωπινες, δυνατες, προσωπικες. Και με τους καθηγητες. Υπαρχουν τοσοι ανθρωποι στην εκπαιδευση που μπορουν να δωσουν πολλα περισσοτερα και κυριως πιο ουσιαστικα από εκεινα που κλεινουν μεσα τους τα-περισσοτερα αθλια-σχολικα βιβλια. Αυτό οι ανθρωποι αυτοι δεν μπορουν να το κανουν σε τμηματα 40 μαθητων, πρακτικα δεν γινεται! Οσο για την μεταφορα μας σπιτι-σχολειο, σχολειο-σπιτι…Ηδη κανω τρια τεταρτα διαδρομη,ενώ η πραγματικη αποσταση του σχολειου από το σπιτι μου είναι λιγοτερο από ένα τεταρτο! Γιατι, για να χρεισιμοποιηθουν οσο λιγοτερα λεωφορεια γινεται, ξεκινωντας από το χωριο οπου μενω, κανουμε ένα μεγααααλο κυκλο, να μαζευτουν παιδια από την άλλη μερια, να φτασουμε σχολειο-περιπου 20 λεπτα πριν αρχισει το μαθημα, γιατι το ιδιο λεωφορειο πρεπει να κανει κι άλλο δρομολογιο! Και το αναλογο γινεται και το μεσημερι. Μπορειτε να φανταστειτε τι μας κανει ολη αυτή η διαδρομη; Τωρα θελετε να φερετε παιδια στο σχολειο μου που ηδη η αποσταση τους από αυτο είναι μια ωρα; Δεν κατανοειτε την ταλαιπωρια; Η μονη σκοπιμοτητα της συγχωνευσης των σχολειων είναι καθαρα και ΜΟΝΟ οικονομικη. Οποτε τι «ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ» λεμε; Να κλεισουν σχολεια σημαινει λιγοτερες θεσεις εργασιας για τους εκπαιδευτικους (που ας μην θιξουμε ποσες χιλιαδες τελειωνουν πανεπιστημια και είναι ανεργοι χρονια ολοκληρα),λιγοτερα χρηματα για τους μισθους τους,δηλαδη και λιγοτερα λειτουργικα εξοδα (τελειωνει ομως ο Γεναρης και στο δημοτικο εδώ δεν εχουν ακομα πετρελαιο για τα καλοριφερ!) Ταυτοχρονα σημαινει ένα σχολειο εντελως ΑΧΡΗΣΤΟ, αφου εγγυημενα δουλεια ΔΕΝ θα γινεται ΣΩΣΤΑ.Ο πραγματικα εκπαιδευτικος χαρακτηρας του παει περιπατο… Οποτε, μην ακουσω ξανα το ΕΙΡΩΝΙΚΟ «Πρωτα ο μαθητης»…