Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Πανελλήνιος Σύλλογος ΕΔΙΠ ΑΕΙ' | 20 Ιανουαρίου 2021, 19:19

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Η κυβέρνηση μέσα στις τρέχουσες συνθήκες αποστασιοποίησης και απομόνωσης της κοινωνίας λόγω της πανδημίας επιχειρεί -για ακόμα μία φορά- να επιβάλει το ιδεολογικό της στίγμα στα Ελληνικά Πανεπιστήμια με τη νομοθετική της πρόταση για δημιουργία ειδικών σωμάτων ασφαλείας στα ΑΕΙ που θα υπάγονται στην Ελληνική Αστυνομία και το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Τη στιγμή που: 1.Τα σοβαρά προβλήματα υποστελέχωσης και υποχρηματοδότησης των Πανεπιστημίων που υπονομεύουν την ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού-ερευνητικού έργου κι έχουν προφανείς αρνητικές επιπτώσεις στην επαρκή φύλαξή τους παραμένουν διαχρονικά άλυτα 2. Οι ανεπαρκείς υποδομές των νοσοκομείων και η υποστελέχωση στο σύστημα υγείας δείχνουν να αποτελούν παράγοντα-κλειδί στην αδυναμία αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης, οδηγώντας σε χιλιάδες νεκρούς. 3.Το υποστελεχομένο σύστημα πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης οδηγεί σε τάξεις μέχρι και 30 ατόμων με αποτέλεσμα την αναστολή λειτουργίας των σχολείων για να αποφευχθεί η διάδοση της COVID-19. Η κυβέρνηση επιλέγει να διαθέσει χρήματα για την ίδρυση νέου αστυνομικού σώματος για τα ΑΕΙ με εκτιμώμενο αρχικό κόστος 30 εκ ευρώ!!!. Ποια όμως η σκοπιμότητα αυτής της κυβερνητικής πρότασης για την ασφάλεια των ΑΕΙ δεδομένου ότι ήδη υπάρχει σε ισχύ νομοθετικό πλαίσιο που αφ’ ενός επιτρέπει την αυτεπάγγελτη επέμβαση δημόσιας δύναμης στα Πανεπιστήμια για περιπτώσεις τέλεσης κακουργηματικών πράξεων ή πράξεων κατά της ζωής (ν. 4485/2017) και αφ’ ετέρου έχει καταργήσει το Πανεπιστημιακό Άσυλο (ν. 4623/2019); Η συγκρότηση και δράση σωμάτων ασφαλείας στα ΑΕΙ υπαγόμενων στην Αστυνομία έρχεται μάλλον να διευκολύνει το στρατηγικό σχέδιο εμπορευματοποίησης της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης μετατρέποντας τα Πανεπιστήμια σε χώρους αστυνομοκρατούμενους, περιορίζοντας δραματικά μέσω της ελεγχόμενης πρόσβασης την μακρόχρονη ακαδημαϊκή παράδοση των ανοιχτών προς την κοινωνία αμφιθεάτρων και καταργώντας στην πράξη τον ίδιο τον απελευθερωτικό χαρακτήρα του Πανεπιστημίου για την Κοινωνία. Η συγκρότηση σωμάτων ασφαλείας εντός των πανεπιστημιακών χώρων μαρτυρά για μια ακόμη φορά τον στοχευμένο αυταρχισμό της Πολιτείας. Η στρατηγική αυτή εμπορευματοποίησης και απαξίωσης του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα του Πανεπιστημίου εξυπηρετείται διαχρονικά από την «κυρίαρχη» αφήγηση για τα ΑΕΙ, όπως αυτή προβάλλεται σε τακτά χρονικά διαστήματα απο τα ΜΜΕ, σύμφωνα με την οποία τα Πανεπιστήμια «εγκληματοποιούνται», δηλαδη υπερ-προβάλλονται ως εστίες εκδήλωσης εγκληματικών συμπεριφορών, μεγεθύνοντας κατ αυτό τον τρόπο τις διαστάσεις, τη σημασία και τις συνέπειες ενός υπαρκτού φαινομένου, το οποίο ανάγεται σε γενικό φαινόμενο. Έτσι άνθρωποι που δεν έχουν ποτέ περάσει την πόρτα του πανεπιστημίου ή την πόρτα κανενός ελληνικού πανεπιστημίου, και που ουδέποτε έχουν συνομιλήσει με το μέσο καθηγητή, να έχουν άποψη για το τι είναι και το τι συμβαίνει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Επιπλέον, πανεπιστημιακοί που έχουν επιλέξει να έχουν μια συστηματική εμπλοκή με την αγορά, έχουν διαμορφώσει μία συγκεκριμένη αντίληψη για το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, που έρχεται σε κάθετη αντίθεση όχι μόνον με το Σύνταγμα αλλά και με τις ανάγκες του ελληνικού πανεπιστημίου. Επομένως, είναι ανάγκη να μιλήσουμε για το πραγματικά εγκληματικό που συμβαίνει ή δεν συμβαίνει στα πανεπιστήμια, το οποίο δεν ορίζεται ούτε από την βούληση των πολιτικών ούτε από τη γνώμη των δημοσιογράφων, αλλά ορίζεται από αυτό που προβλέπει ο νόμος ως εγκληματικό και αποτυπώνεται και καταγράφεται με πολλούς -πράγματι- περιορισμούς. Από στοιχεία εξειδικευμένων ερευνών (προσβάσιμα στη διεύθυνση https://drive.google.com/file/d/1Y4irBbwsXewfA_6J12kd2QKEcdjQDc_U/view?fbclid=IwAR3flgF9OYFiC-RRz2aWWesD5WZLnVocOJD0bm5RG-_mQym3IeNiMSkW89w) προκύπτει ότι δεν υπάρχει κάποια κλιμάκωση, έξαρση ή συστηματική τάση της εγκληματικότητας στα ελληνικά ΑΕΙ και όταν προκύπτει πρόβλημα, δεν πρόκειται για καθημερινό πρόβλημα. Τα στοιχεία αυτά φανερώνουν ότι δεν είναι η εγκληματικότητα ο λόγος για τον οποίο επιλέγεται η εγκατάσταση ή η μόνιμη παρουσία της αστυνομίας στα πανεπιστήμια. Διαφορετικά θα μπορούσαν να συζητηθούν και άλλες λύσεις. Ένας πραγματικός λόγος είναι η εκχώρηση μιας δημόσιας λειτουργίας σε ιδιώτες και ένας άλλος, η πεποίθηση ότι η καταστολή αποδίδει (πράγμα απολύτως και τεκμηριωμένα εσφαλμένο). Το εν λόγω θέμα είναι περισσότερο από κάθε άλλο πολιτικό/ιδεολογικό και ως τέτοιο πρέπει να αναδειχθεί. Η κατοχύρωση της ασφάλειας, της δημοκρατίας, της ακαδημαϊκής ελευθερίας και του αυτοδιοίκητου των Πανεπιστημίων είναι αρμοδιότητα και χρέος των Πρυτανικών Αρχών με την υποστήριξη ολόκληρης της Πανεπιστημιακής Κοινότητας, ενώ η πολιτεία οφείλει να προσφέρει τη δέουσα οικονομική αρωγή που θα διασφαλίζει αυτό το πλαίσιο λειτουργίας των ΑΕΙ. Διαχρονικά τα Πανεπιστήμια αποτελούν όχι μόνο χώρους καλλιέργειας της επιστημονικής γνώσης και του πολιτισμού, αλλά και προπύργια αγώνα για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Αξίες τις οποίες σε καμία περίπτωση δεν πρεσβεύει ένας κατασταλτικός θεσμός όπως η Αστυνομία.