Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Κάρμεν Λουκία Γλιγλή' | 24 Ιανουαρίου 2011, 00:34

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Μεγάλωσα στο εξωτερικό. Έκανα το σχολείο σε τάξεις 36 μέχρι και 42 μαθητών και σας πληροφορώ ότι καμία μονάδα δεν χάθηκε, απεναντίας. Υπήρχε σωστός συναγωνισμός, αλληλοσεβασμός, ανταλλαγή απόψεων, διακίνηση ιδεών, συμμετοχή όλων, πληθώρα γενικών γνώσεων (που σας διαβεβαιώνω ότι με την πάροδο του χρόνου αποδείχτηκαν χρήσιμες και διδακτικές σε διάφορες στιγμές της ζωής) και προπάντων εκπαιδευτές που μας δίδαξαν πάνω απ’όλα την επικριτική σκέψη. Άλλα για να γίνουν όλα αυτά, δηλαδή η σωστή εκπαίδευση, δεν είναι αναγκαία μόνο η προσήλωση των εκπαιδευτικών, ούτε τα καλά κτίρια, ούτε τα πολλά φροντιστήρια. Η γνώμη μου είναι ότι χρειάζεται προπάντων ΠΑΙΔΕΙΑ, δηλαδή την διατροφή που παίρνει το παιδί στα πρώτα του χρόνια από την οικογένεια. Το "α και το ω" έτσι ώστε το παιδί να δείξει σεβασμός στην εκπαίδευση και στους εκπαιδευτικούς, να έχει δίψα για γνώση και να ψάχνει μόνος του και επιπλέων της ύλης, να γίνει ένας χρήσιμος άνθρωπος για την κοινωνία του μέλλοντος, είναι πάνω απ’όλα η οικογένεια. Δυστυχώς αποδεικνύεται και από τη καθημερινή ζωή ότι οι σύγχρονοι έλληνες το μόνο που κάνουν, είναι να «κουκουλώσουν» τα παιδιά τους σε μια «γυάλινη μπάλα», απαιτώντας μόνο από το σύστημα να προσφέρει βασικά ένα είδος «βολέματος» για τα βλαστάρια τους, χωρίς αυτοί να προφέρουν παρά μόνο γρίνια προς εκπαιδευτικούς και στο σύστημα, ηλεκτρονικά μη- εκπαιδευτικά παιχνίδια στο σπίτι, έτσι ώστε να τους φύγει το παιδί από το κεφάλι, απαίτηση για ένα ολοήμερο σχολείο που το μόνο που κάνει είναι να παίζει το ρολό του “baby- sitter” για γονείς που αποφεύγουν την μεγάλη τους ευθύνη να αναθρέψουν σωστά τα παιδιά τους. Μπορεί να φάνω σκληρή, αλλά αυτή είναι και η σκληρή πραγματικότητα, όσο και να μας πονέσει, ακριβώς επειδή είναι αλήθεια. Και μην λένε μερικοί ότι έχουν πολλά προβλήματα, οικονομικά η μη, και δεν έχουν χρόνο και υπομονή, αυτές είναι μόνο απλές δικαιολογίες προς αποφυγή της ευθύνης τους. Η σωστή παιδεία, πειθαρχεία και η ανατροφή από την οικογένεια δεν αντικαθιστούνται από υλικές προσωρινές απολαβές και ούτε με το να απαιτήσουμε από το σύστημα και από το δάσκαλο να δώσουν τους καλούς τρόπους, των σεβασμό για τα γράμματα, με λίγα λόγια να αντικαταστάσουνε τους γονείς, αλλά οι δάσκαλοι θα έπρεπε να κάνουν μόνο το παιδαγωγικό τους έργο, δηλαδή την σωστή δίδαξη των γνώσεων. Για αυτό θα είχα την πρόταση να υπάρχει και το μάθημα της διαπαιδαγώγησης από τις πρώτες τάξεις, με βαθμό, έτσι ώστε να μπορέσει το σύστημα να αξιολογήσει και το έργο των γονιών, από όποια κοινωνική τάξη και αν ανήκουν. Βεβαίως με διαφορά είδη τιμωριών για τους γονείς (όπως π.χ. αφαίρεση μισθού υπέρ ένα ειδικό ταμείο για το σχολείο η για άπορες οικογένειες)για μικρούς βαθμούς σε αυτό το μάθημα των παιδιών τους. Επίσης δεν βλέπω το ρόλο των τόσο πολλών διευθυντών, οι οποίοι μάλιστα παίζουν και ρόλο λογιστών. Θα προτιμούσα το κάθε σχολείο να έχει έναν συντονιστή που να επιβλέπει το παιδαγωγικό έργο και μόνο. Αυτός ο συντονιστής να είναι ένας από τους δασκάλους και καθηγητές, να αλλάξει κάθε χρόνο, χωρίς επιπλέων χρηματισμό από το δημόσιο χρήμα για αυτό το ρόλο, με μια σωστή αξιολόγηση από τα κεντρικά της Αθήνας και μόνο. Στην θέση των Περιφερειακών Προϊσταμένων να υπάρχουν μόνο οικονομολόγοι και όχι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι να κάνουν όντως ένα σωστό έργο για τα σχολεία του νομού σε ότι αφορά τις πραγματικές υλικές ανάγκες. Ξέρουμε όλοι ότι το να διαλέγεις διευθυντές και προϊσταμένους με κριτήριο την εμπειρία χρόνων (και μάλιστα μετά από αμφίβολη πρακτική διορισμού τόσων χρόνων, σαν εκπαιδευτικοί) και να τους πληρώσεις 300 ευρώ παραπάνω τον καθένα από αυτούς, χωρίς να κάνουν διδασκαλία στις τάξεις, δεν είναι το σωστό. Επίσης όσο και άδικο να ακούγεται, προτείνω την κατάργηση των ολοήμερων σχολείων, τουλάχιστον στην μορφή που υπάρχουν μέχρι τώρα, όπου η δάσκαλοι παίζουν μόνο το ρόλο βρεφονηπιοκόμου, δυστυχώς. Αυτά για μένα είναι το πρώτα αναγκαία βήματα για την σωστή συγχώνευση των σχολείων. Βεβαίως και σαν επόμενα βήματα υπάρχει αναγκαιότητα συγχώνευσης των σχολείων σε μεγαλύτερες μονάδες, ειδικά σε περιόδους όπου οι γέννες ελαττώνονται, κ.τ.λ. Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά πολύ πιο αναλυτικά και πολλές άλλες ιδέες, αλλά δυστυχώς ο χώρος και ο χρόνος ήταν αρκετά σύντομα για μια τέτοια μεγάλη συζήτηση. Θα προτιμούσα επίσης να είχα διαβάσει πιο πολλά σχόλια επί της ουσίας και όχι τα συνηθισμένα παράπονα γονέων και εκπαιδευτικών (που δυστυχώς δεν κατάλαβαν ακόμα το ότι να είσαι δάσκαλος είναι πρώτα απ’ όλα λειτούργημα).