Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Άννα Τηγάνη' | 8 Ιουνίου 2022, 10:11

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Οι αποσπασματικές και κατά περίπτωση ρυθμίσεις αναφορικά με τα μέλη Ε.ΔΙ.Π των ΑΕΙ τις τελευταίες δεκαετίες έχουν δημιουργήσει μια σειρά από στρεβλώσεις τις οποίες ο Νόμος δεν θεραπεύει και απλώς παραβλέπει. Μία από αυτές τις στρεβλώσεις αφορά τον «εγκλωβισμό» σε αυτή τη βαθμίδα διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού των ΑΕΙ με μεγάλη διδακτική εμπειρία και αξιόλογο επιστημονικό και ερευνητικό έργο. Την πραγματικότητα αυτή από τη μια την αναγνωρίζει το νομοσχέδιο καθώς τα μέλη ΕΔΙΠ, όπως και τα μέλη ΔΕΠ, διδάσκουν, σύμφωνα με το νόμο, σε προπτυχιακά και μεταπτυχιακά, ελληνόγλωσσα και ξενόγλωσσα Προγράμματα Σπουδών, μπορούν να αναλαμβάνουν την επίβλεψη Διπλωματικών Εργασιών αλλά και διάφορες θέσεις Επιστημονικών και Ακαδημαϊκών Υπευθύνων σε Προγράμματα και Ερευνητικά Έργα. Και παρ’ όλο που σύμφωνα με το Άρθρο 164§1 το διδακτικό τους έργο περιγράφεται ως «εργαστηριακό–εφαρμοσμένο» στην πραγματικότητα σε πολλές περιπτώσεις απλώς διδάσκουν υποχρεωτικά και επιλεγόμενα μαθήματα του Προγράμματος Σπουδών ίδιας τάξεως με αυτά που διδάσκονται από τα μέλη ΔΕΠ. Την ίδια στιγμή όμως στα μέλη ΕΔΙΠ δεν δίνεται καμιά δυνατότητα εξέλιξης σε άλλη βαθμίδα. Αυτή η κατάσταση απογοητεύει, αφαιρεί τα κίνητρα και τελικά καθηλώνει και παροπλίζει ένα πολύ αξιόλογο δυναμικό των ΑΕΙ. Το πρόβλημα θα μπορούσε να θεραπευτεί εάν υπήρχε η δυνατότητα τα μέλη ΕΔΙΠ να αιτηθούν την εξέλιξή τους στη βαθμίδα του Επίκουρου και να κριθούν για τη θέση αυτή από εκλεκτορικό σώμα που θα συγκροτείται με τρόπο αντίστοιχο με αυτό των εκλογών εξέλιξης των μελών ΔΕΠ και με τα ίδια κριτήρια ως προς το επιστημονικό και το διδακτικό τους έργο. Η καθήλωση, η απαξίωση και η συνακόλουθη παραίτηση επιτείνονται ακόμα περισσότερο για την βαθμίδα των ΕΔΙΠ εάν λάβουμε υπόψη ότι ο νέος νόμος τους στερεί τη δυνατότητα εκπαιδευτικής άδειας για ερευνητικούς σκοπούς. Για τους πανεπιστημιακούς δασκάλους οι εκπαιδευτικές άδειες για ερευνητικούς σκοπούς θα έπρεπε να νοούνται ως υποχρέωση και όχι σαν προνόμιο που μπορεί να καταργείται με έναν νόμο. Εάν στα πανεπιστήμια δεν θέλουμε δασκάλους που απλώς τρέχουν πίσω από τα διδακτικά τους καθήκοντα αλλά θέλουμε δασκάλους που προωθούν την έρευνα μέσα από συνεργασίες σε εθνικό και διεθνές επίπεδο και που μπορούν επομένως αυτή την προσήλωση στην έρευνα να τη μεταδώσουν στους φοιτητές και τις φοιτήτριές τους, τότε τα πανεπιστήμια πρέπει να διασφαλίζουν την απρόσκοπτη χορήγηση εκπαιδευτικών/ερευνητικών αδειών στους πανεπιστημιακούς δασκάλους (πόσες φορές δεν ζητάμε καν τέτοια άδεια για να μην μείνουν ακάλυπτα βασικά μαθήματα του προγράμματος). Και βέβαια τα πανεπιστήμια πρέπει να ελέγχουν και την πραγματική και αποτελεσματική χρήση των αδειών αυτών για το συγκεκριμένο σκοπό. Θεωρώντας ότι μοιραζόμαστε ένα κοινό ιδεώδες για τον πανεπιστημιακό δάσκαλο και ένα κοινό όραμα για πανεπιστήμια που θα υπηρετούν την έρευνα, την εξωστρέφεια και την αριστεία καταθέτω αυτές τις δύο προτάσεις: 1. Να δοθεί στα μέλη ΕΔΙΠ η δυνατότητα εξέλιξής τους στη βαθμίδα του Επίκουρου μετά από κρίση, και 2. Να διατηρηθούν οι άδειες ερευνητικού χαρακτήρα για όλο το διδακτικό προσωπικό των ΑΕΙ και να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη και αποτελεσματική χορήγησή τους. Άννα Τηγάνη ΕΔΙΠ τμήματος Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης ΕΚΠΑ.