Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Ποσταντσίδης Θεόδωρος' | 27 Ιανουαρίου 2011, 20:56

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Επιτρέψτε μου να σας καταθέσω την εμπειρία μου ως αποσπασμένος εκπαιδευτικός στο εξωτερικό. Προσπαθώντας να περιγράψω τις σχέσεις του ελληνικού κράτους με τους έλληνες τις διασποράς θα μπορούσα να τις παρουσιάσω σαν την σχέση ενός γονιού(το κράτος) που λείπει όλη την ημέρα από το σπίτι και τα παιδιά του(απόδημοι) και πιστεύει ότι αφήνοντας τους χρήματα είναι όλα εντάξει. Δυστυχώς η πραγματική παρουσία του ελληνικού κράτους είναι σχεδόν ανύπαρκτη από την μια γιατί δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός για το τι πρέπει να γινει και από την άλλη, με εξαιρέσεις βέβαια πάντα, οι διπλωματικές αποστολές, κύρια στα μέρη με ολιγομελή πληθυσμό, είναι άφαντες. Χρήματα ξοδεύονται αφειδώς είναι αλήθεια αλλά τι αποδίδουν; Οι εκπαιδευτικοί για παράδειγμα που μεταβαίνουν σε μια άλλη χώρα εγκαταλείπονται στην τύχη τους από την πρώτη στιγμή χωρίς την παραμικρή προεργασία του κράτους για απλές τυπικές κινήσεις, όπως ενημέρωση των κρατών ότι υπάρχουν έλληνες εκπ/κοι με συγκεκριμένο σκοπό και εργασιακή σχέση ή έναν οδηγό για το τι πρέπει να κάνουν και ποιες είναι οι υποχρεώσεις τους στην νέα χώρα. Για την διαμονή δεν μιλάω μια και όλοι οι εκπαιδευτικοί, θύματα της άγνοιάς τους, την πληρώνουν χρυσή. Αυτό όμως έχει σαν συνέπεια τους πρώτους 3 ή 4 μήνες ή και παραπάνω πολλές φορές αν κάνεις το έγκλημα να είσαι οικογενειάρχης να προσπαθείς να βρεις άκρη σ' έναν άγνωστο και ακαταλαβίστικο κυκεώνα που φυσικά έχει αντίκτυπο στην δουλειά σου.Πάντα αρνητικό. Από την άλλη δεν υπάρχουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις για το τι πρέπει να διδάξεις και πως και με ποιον στόχο. Θα μάθουν να μιλούν σαν έλληνες; Θα μάθουν απλά να συνεννοούνται σε βασικά θέματα; κάτι άλλο; κανείς δεν σου λέει το παραμικρό και φυσικά καταφεύγεις σε πειραματισμούς που δεν είναι πάντα επιτυχημένοι μέχρι να βρεις τον βηματισμό σου. Αλλά και πάλι ακόμη και όλα να γίνουν τέλεια πως είναι δυνατόν ένα παιδί να θελήσει να μάθει μια γλώσσα, δεύτερη ουσιαστικά, όταν δεν έχει κάποιο κίνητρο; Σε κοινότητες που υπάρχει μια κάποια πολιτιστική ζωή και ένα κέντρο συναντήσεων δημιουργούνται προυποθέσεις για να αποκτήσουν αυτό το γιατί αλλά σε πόσα μέρη συμβαίνει αυτό; Ακόμη και οι μεγαλύτεροι Έλληνες δεν βρίσκουν πολλοί από αυτούς πλέον λόγους να υπάρχουν ελληνικές κοινότητες και εκδηλώσεις και αυτό γιατί από την μια η συχνή και εύκολη πρόσβαση στην Ελλάδα(πχ από Ευρώπη)και η ελληνική τηλεόραση,από την μια αλλά και η μη αναγκαιότητα των ελληνικών στην καθημερινότητά τους μετέτρεψαν την ανάγκη για Ελλάδα των προηγούμενων σε μια μη αναγκαία κατάσταση. Με λίγα λόγια όταν κάποιος κατακτήσει τα ελληνικά σε τέλειο βαθμό για παράδειγμα την μόνη χρησιμότητα που θα βρει για το επίτευγμά του αυτό θα είναι η πιο εύκολη επικοινωνία με τον παπού και την γιαγιά τον θείο και την θεία και εκεί τελειώνουν όλα. Το ελληνικό λοιπόν κράτος κάνει μια τεράστια επένδυση και τελικά εισπράττει, πέρα ίσως από μια συμπαράσταση στα εθνικά, ένα μεγάλο μηδενικό. Αυτό συμβαίνει βέβαια γιατί ποτέ δεν σκέφτηκε ότι υπάρχουν εκεί χιλιάδες επαγγελματίες που θα μπορούσαν να κάνουν την ελληνική παραγωγή να μοιάζει μικρή ακόμη και μόνο γι' αυτούς. Οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούσαν με μια κατάλληλη οργάνωση και προγραμματισμό να παίζουν τον ρόλο του τοπικού αντιπροσώπου ελληνικών επιχειρήσεων. Φανταστείτε απλά πόσο θα ανεβεί το ενδιαφέρον για εκμάθηση ελληνικών αν συνειδητοποιήσουν ότι από τα ελληνικά μπορεί να εξαρτάται η επαγγελματική τους επιτυχία; Πόσους περισσότερους λόγους θα έχουν να προβάλουν και να "πωλούν" Ελλάδα στην τοπική κοινωνία και φυσικά τα κέρδη σε όλα τα επίπεδα από τις ενέργειες αυτές θα είναι τεράστια. Θα συνεχίσω στις άλλες ενότητες τις προτάσεις μου.