Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Δ.Κ.' | 10 Απριλίου 2011, 17:37

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Ασφαλώς και είναι απαραίτητη η ενιαία διοικητική δομή καθοδήγησης και υποστήριξης του εκπαιδευτικού έργου στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Είναι ένα Υπουργείο και όχι μικρά χωριστά υπουργεία. Για το θέμα των δομών επιμόρφωσης, αυτές οι δομές θα πρέπει να ενοποιηθούν σε έναν έγκυρο θεσμό-δομή, ο οποίος θα διαθέτει πιστοποιημένους και τακτικά κρινόμενους επιμορφωτές για κάθε κλάδο. Να σταματήσει η πανσπερμία παροχής (δήθεν) επιμόρφωσης από διάφορους κρατικούς φορείς με επιμορφωτές μάλλον αμόρφωτους ή που απέκτησαν την ικανότητά τους εξ επιφοιτήσεως. Η επιμόρφωση θα πρέπει να είναι πιστοποιημένη και να δίνει μόρια-προσόντα με βάση τη διάρκειά της. Ο θεσμός του ΓΡΑΣΕΠ-ΚΕΣΥΠ ακόμη και αν είναι απαραίτητος, είναι κατά τη γνώμη μου αποτυχημένος. Ρωτώ: ποιος θα κρατούσε σε ένα σχολείο μια δομή που κοστίζει 40.000€ το χρόνο και παρέχει κάποιες υποτυπώδεις υπηρεσίες σε μονοψήφιο αριθμό "πελατών"; Μάλλον κανείς. Επειδή λοιπόν εκείνοι που απευθύνονται στα ΓΡΑΣΕΠ είναι ελάχιστοι, θα πρέπει να δημιουργηθούν λίγα, σοβαρά και δραστήρια γραφεία. Δεν υπάρχουν περιθώρια να διατηρούμε θέσεις ελάχιστα ή καθόλου αποδοτικές (με εκπαιδευτικούς όρους, αλλά και με οικονομικούς). Σε μια περιοχή το ΚΕΣΥΠ έκανε κάθε Παρασκευή "σεμινάριο" στους Υπ. ΓΡΑΣΕΠ με αποτέλεσμα οι υπέυθυνοι να μην εμφανίζονται καθόλου στο σχολείο τους και στο γραφείο τους. Μια-δυο χρονιές αργότερα ο "Υπεύθυνος του ΚΕΣΥΠ" αυθαίρετα ζήτησε να "απασχολεί" τους υπεύθυνους του ΓΡΑΣΕΠ και την Τετάρτη!!! Η αντίδραση ορισμένων διευθυντών είχε κάποιο αποτέλεσμα. Τα ΕΚΦΕ είναι πράγματι χρήσιμα, ωστόσο, αν το Υπουργείο θέλει να περιορίσει τον αριθμό των δομών που προσφέρουν επιμόρφωση και πειραματική επιμορφωτική διδασκαλία, θα μπορούσε να τα ενοποιήσει με τα Σχολικά Εργαστηριακά Κέντρα (ΣΕΚ), χωρίς να υποβαθμιστεί το έργο που προσφέρουν. Οι Σχολικοί Σύμβουλοι είναι στελέχη σε εφεδρεία. Είναι πολυτέλεια για μια χώρα να έχει σε ουσιαστική αχρηστία (εκτός από τις Πανελλαδικές, σποραδικά σεμινάρια, ΠΕΚ) ένα τόσο μεγάλο αριθμό ικανών και μορφωμένων στελεχών. Είναι τα καλύτερα στελέχη που διαθέτει η εκπαίδευση (καλύτερα από τους διευθυντές σχολείων, καλύτερα από ορισμένους καρεκλοκένταυρους των γραφείων και της κεντρικής υπηρεσίας). Κι όμως τα στελέχη αυτά βρίσκονται σε ουσιαστική αχρηστία εξαιτίας της αδυναμίας του υπουργείου να ξεπεράσει ορισμένες αγκυλώσεις του παρελθόντος και το στερεότυπο του "επιθεωρητή". Δεν υπάρχει περίπτωση να βελτιωθεί η παιδεία, αν τα καλύτερα στελέχη παραμένουν κλειδωμένα στα ντουλάπια της διοίκησης. Τα ΚΠΕ ασφαλώς και θα πρέπει να συνεχίσουν τη λειτουργία τους, στο ευρύτερο πλαίσιο της Δια Βίου Μάθησης, σε συνεργασία καιμε συγχρηματοδότηση των νέων Καλλικρατικών Δήμων. Προσφέρουν στην τοπική οικονομία με ποικίλους τρόπους, ενώ παρέχουν πλούσιες εμπειρίες στους μαθητές και τις μαθήτριες. Κι εδώ όμως πρέπει να αναθεωρηθεί ριζικά το θεσμικό πλαίσιο. Τέλος, οι Υπεύθυνοι (Πολιτιστικών, Αγωγής Υγείας, Περιβαλλοντικής) θα μπορούσαν να ενοποιηθούν υπό ένα Σχολικό Σύμβουλο Σχολικών Δραστηριοτήτων που θα επικουρείται από αντίστοιχα στελέχη, με απόσπαση στις διευθύνσεις. Και βέβαια, θα πρέπει να βρεθεί στην ιεραρχία ένας τίτλος που να προσιδιάζει στο έργο που προσφέρουν και όχι να αποκαλούνται "υπεύθυνοι" λες και οι υπόλοιποι είναι ανεύθυνοι. Όλα αυτά θα αποκτήσουν νόημα, βέβαια, αν το σχολείο ζωντανέψει. Και αυτό, κατά την ταπεινή μας γνώμη, θα γίνει μόνο αν η διάρκεια της σχολικής ημέρας μεγαλώσει, σπάζοντας περίπου στα δύο με 4 μαθήματα κορμού, διόμιση ώρες για φαγητό-μαθήματα επιλογής, σχολικές δραστηριότητες (Π.Ε./Α.Υ/κτλ, θέατρο, μουσική) και ενισχυτική διδασκαλία. Τα παιδιά μισούν αυτό το σχολείο που τα κρατά 7 ώρες δεμένα στο θρανίο. Αν δεν αλλάξει αυτό όλα θα χειροτερεύουν καιη κατάσταση στα σχολεία θα γίνει αφόρητη (αν δεν είναι ήδη) για τους εκπαιδευτικούς, για τα παιδιά, για τις υποδομές (βανδαλισμοί). Το σχολείο πρέπει να πάψει να είναι πάρκινγκ παιδιών και να γίνει οργανισμός μάθησης. Ο όρος είναι ένας. Τα παιδιά να νιώθουν ελεύθερα και να επιλέγουν σημαντικό μέρος των μαθημάτων που θα διδαχτούν. (νομίζω ότι δεν ξεπέρασα την κ. Λιακοπούλου...)